در این ورزش هیچ صدایی نمی‌شنوید!
خبرگزاری فارس- تبریز، معصومه درخشان: بیست و یکمین دوره مسابقات قهرمانی کشور و انتخابی تیم ملی دوومیدانی بانوان ناشنوا در استادیوم تختی تبریز برگزار شد و تبریز اولین دوره میزبانی این مسابقات را تجربه کرد.
برای اینکه با حال و هوای مسابقات ورزشی بانوان ناشنوا آشنا شوم به استادیوم تختی یا همان باغشمال می‌روم. کمتر از نیم ساعت طول می‌کشد تا به ورودی استادیوم برسم. با این که ساعت ۱۰ قبل از ظهر است ولی گرمای هوا اذیت کننده است.
بنر مسابقات دوومیدانی بانوان ناشنوا نزدیک در ورودی استادیوم نصب شده است. داخل محوطه می‌شوم، آرام و خلوت بودن محل این فرضیه را در ذهنم تقویت می کند که هنوز مسابقات شروع نشده است.
از آقای نگهبان در ورودی می‌پرسم محل برگزاری مسابقات بانوان ناشنوا کجاست؟ مستقیم برو جلو، از کنار بوفه برو داخل!.
من هم همین فرمان جلو می‌روم و می‌رسم به استادیوم تختی. همان استادیومی که تماشاگران دو آتیشه فوتبال از ساعت ها قبل برای تماشای فوتبال و تشویق تیم محبوبشان به اینجا می آمدند وکلی خاطره دارند. الان با برگزاری مسابقات فوتبال در ورزشگاه یادگار امام دیگر از آن شور و حال خبری نیست.
در محوطه استادیوم تختی تعدادی از بانوان در حال قدم زدن هستند. بی‌اختیار صدا می‌زنم خانم سلام مسابقات کجا برگزار میشه؟ هیچکدام جواب نمی‌دهند. ای دل غافل آنها که نمی‌شنوند تا جواب دهند. بیرون می‌آیم و از سمت راست استادیوم وارد می شوم.
اینجا همه بانوان ورزشکار جمع شده و با زبان اشاره و با حرکات دست باهم حرف می زنند. تعدادی سرپا هستند و تعدادی روی سکو نشسته‌اند، لباس ورزشی در رنگ‌های مختلف سبز، سفید، بنفش، آبی، مشکی، قرمز پوشیده‌اند، تعدادی از آنها مقنعه مشکی و تعدادی هم روسری‌های کوچک رنگی به سر کرده‌اند.
شماره ورزشکاران بر روی پارچه سفید نوشته و بر روی سینه و پشت لباس‌هایشان چسبیده شده است.
آخر من چگونه با اینها حرف بزنم. به همه‌شان سلام می‌کنم. تعدادی از آنها کم شنوا هستند و تا حدودی می‌توانند جواب دهند. سلام و علیکی کرده و رد می‌شوم.
در گوشه‌‌ای می‌ایستم تا ببینم چی به چیه.
خانم بفرمایید با کی کار دارید؟ این جمله را یکی از خانم‌ها می‌پرسد، فکر می‌کنم مربی بانوان ناشنوای دوومیدانی‌کار تبریز باشد.
خودم را معرفی کرده و می‌گویم برای نوشتن گزارش از مسابقات دوومیدانی بانوان آمده‌ام و به اطلاعات جزیی‌تری در مورد تعداد رشته و شرکت کنندگان نیاز دارم. برای کسب اطلاعات بیشتر خانم یزدانی سرپرست مسابقات را معرفی می کند.
خانم یزدانی کجاست؟ باید بروی آن سمت استادیوم که مسابقات پرتاب وزنه برگزار می‌شود. همچنان که در حال صحبت کردن هستیم چهار، پنج نفر از بانوان دونده به خط پایان مسابقات دو می‌رسند. بعد از اینکه از خط پایان می‌گذرند می‌ایستند، مربی با صدای بلند داد می‌زند نایست، راه برو ، قدم بزن.
به این کار مربی نیز خنده‌ام می‌گیرد، او نیز مثل خودم حواسش نیست این ورزشکاران یک تفاوتی با بقیه دارند و هر چقدر هم بلندتر داد بزنی تاثیری در شنیدن آنها ندارد.
بگذریم برای دیدن خانم یزدانی به آن طرف استادیوم می‌روم. در زمین چمن استادیوم قدم می‌زنم. این همان زمین چمنی است که روزی روزگاری فوتبالیست ها روی آن پا به توپ بودند و حالا این استادیوم به خاطره ها پیوسته است.
نزدیک‌تر می‌شوم صدای داور به گوش می‌رسد، پنج متر و ۸۴ سانتی متر، ورزشکار بعدی شماره ۱۳۷، وزنه را با دست راست می‌گیرد کمی آن را بالا و پایین میبرد و پرتاب می کند داور به اولین نقطه‌ای که وزنه به زمین خورده می‌رود و دوباره می گوید هفت متر و ۲۸ سانتی متر، شماره ۱۲۸ هم در ادامه وزنه چهارکیلویی را پرتاب می‌کند و داور اعلام می کند هفت مترو ۸۱ سانتی متر.
هر کدام از بانوان ورزشکار ۶ مرحله پرتاب وزنه انجام می‌دهند. صبر می‌کنم تا پرتاب وزنه تمام شود. کنارخانم یزدانی می‌روم. طبق اطلاعات وی ۷۰ نفر از بانوان ناشنوای ورزشکار در قالب ۱۵ تیم در رده سنی ۱۶ سال به بالا در بیست و یکمین دوره مسابقات قهرمانی کشور و انتخابی تیم ملی مسابقات دو میدانی بانوان ناشنوا شرکت کرده‌اند.
این رقابت‌ها در رشته پرتاب دیسک، وزنه و نیزه، پرش طول، دو ۱۰۰، ۲۰۰ ، ۴۰۰ ، ۸۰۰ ، ۱۵۰۰ و ۵هزار متر و در ادامه دو ۱۰۰متر و ۴۰۰متر با مانع برگزار می‌شود.
این رقابت‌ها انتخابی تیم ملی بوده و ورزشکاران استان های آذربایجان‌شرقی، آذربایجان‌غربی، کردستان، اردبیل، قزوین، گیلان، خراسان رضوی، کرمان، کهکیلویه و بویر احمد، تهران، زنجان، اصفهان، کرمانشاه و بندرعباس شرکت کرده‌اند.
صحبت های خانم یزدانی کوتاه است، دوباره به محل پیست دو میدانی می‌روم، رقابت سخت و نفس‌گیری در دور آخر دوومیدانی در حال انجام است.
ساعت۱۱.۳۰ ظهر است و گرمای خشک استادیوم پوست را می سوزاند. تعداد زیادی از بانوان ناشنوا پشت در ورودی که به خط پایان مسابقات دومیدانی باز می‌شود ایستاده‌اند و در نیز بسته است.
مربیان اجازه نمی‌دهند کسی داخل شود
علت این کار را می‌پرسم یکی از مربیان می‌گوید اینجا خط پایان دوومیدانی است اگر همه بیایند داخل که هیچ چیز معلوم نمی‌شود، در پیست دوومیدانی به جز دوندگان نباید هیچ فرد دیگری باشد.
داوران دوومیدانی در یک جایگاه فلزی متحرک که چند پله دارد و هر کدام یک پله بالاتر از همدیگر نشسته‌اند زمان دقیق دویدن هر دونده را ثبت می‌کنند.
آشنا نبودن به زبان اشاره
وقتی مسابقات دومیدانی تمام می‌شود یکی از مربیان در را باز می‌کند، کنار بانوان ورزشکار ناشنوا می‌روم. مشتاق شدم من هم زبان اشاره یاد بگیریم تا بفهمم در دنیای سکوت آنان چه می‌گذرد.
یکی از موارد مشهود در چنین رقابت‌هایی مسلط نبودن کادر فنی مسابقات از جمله داوران و مربیان و عوامل اجرایی به زبان اشاره ناشنوایان است.
مربیان و داوران خیلی جزئی و دست و پا شکسته می توانستند با آنها ارتباط برقرار کنند. حتی در مسابقه پرتاب وزنه وقتی داور گفت یک دقیقه وقت استراحت، دختر ورزشکار متوجه حرف داور نشد. تا اینکه داور با حرکت نفس عمیق کشیدن او را متوجه کرد که زمان استراحت است.
انتقادات وارده
برگزاری مسابقات بانوان ناشنوا البته انتقادهایی هم به همراه داشت. خانم توکلی رئیس هیات ناشنوایان استان فارس و مربی ورزش های ده گانه( دوومیدانی، پرتاب نیزه، دیسک و نیزه، دوچرخه، شنا، آمادگی جسمانی، والیبال، کوهنوردی و طبیعت گردی )است.
وقتی متوجه شد خبرنگارم نزدیک آمده و در مورد انتقادات وارده می‌گوید: داوری این رقابت‌ها در حد مطلوب نیست، خطاهای مسابقات پرتاب وزنه و دیسک را داوران اعمال نمی‌کردند.
در قانون مسابقات پرتاب وزنه، برای افراد سالم وزنه پنج کیلویی و برای افراد معلول وزنه چهار کیلویی است. در حالی که اینجا وزنه پنج کیلویی را ورزشکاران پرتاب می کردند وقتی رفتیم اعتراض کردیم تازه رفتند وزنه چهارکیلویی آوردند. تعدادی از ورزشکاران با وزنه پنج کیلویی و تعدادی با وزنه چهارکیلویی رقابت کردند که این صحیح نیست.
در رشته پرش طول نیز خط پرش طول طبق قانون این مسابقات باید یک متر و ۵۰ سانتی‌متر باشد که در اینجا دو متر در نظر گرفته شده است. در حالت کلی داوری این دوره از رقابت‌ها اصلا خوب نبود.
علاوه بر داوری، نظافت خوابگاه‌ها هم خیلی ضعیف بوده و حمام‌ها نیز آب گرم نداشتند و آب سرد بود..
کادر فنی از بانوان ناشنوا باشد
خانم پور بیگدلی هم مربی تیم بانوان ناشنوای زنجان است که با چهار ورزشکار در این رقابت‌ها شرکت کرده است با اظهار ناراحتی از وضعیت نظافت خوابگاه و … می‌گوید: از سال ۱۳۸۵ در زمینه مربی گری ورزش بانوان فعال بوده و از پنج سال پیش هم مربیگری دوومیدانی بانوان ناشنوا را آغاز کرده است.
او با اظهار تاسف از عدم حمایت ورزش بانوان ادامه می دهد: سطح کیفی مسابقات بانوان ناشنوا خیلی پایین است و این ناشی از بی‌اهمیت بودن ورزش بانوان برای مسوولان است.
پور بیگدلی که مربی و داور درجه دو ورزش‌های سه گانه( دومیدانی، شنا و دوچرخه‌سواری) است اضافه می کند: به نظر من بهتر است تمام داوران و مسوولان اجرایی این مسابقات از ناشنوایان باشند. در این صورت هم برای ورزشکاران و هم داوران بهتر است.
این ورزشکاران با اصول و قواعد آشنا هستند و خیلی خوب می‌توانند باهم ارتباط برقرار کنند.
در ادامه خانم مریم پویا سرپرست تیم قزوین که با هفت ورزشکار در این رقابت‌ها شرکت کرده است از اینکه محلی برای اسکان راننده تیم ورزشکاران در نظر گرفته نشده است اظهار تاسف و ناراحتی می‌کند.
وی می گوید: تعدادی از ورزشکاران به صورت انفرادی و تعدادی هم با قطار یا اتوبوس آمده‌اند، ما به صورت تیمی هفت نفر آمده‌ایم و باید محلی برای اسکان راننده تیم ما برای دو، سه روزی که در تبریز هستیم هماهنگ می‌کردند در حالی که این امر فراهم نشده است.
بعد از صحبت‌های مربیان به سراغ دو نفر از بانوان ورزشکار می‌روم. چون با زبان اشاره آشنایی ندارم یکی از مربیان مرا همراهی می‌کند تا حرفهای دوستان را برایم ترجمه کند.
افتخارآفرینی برای شهر و کشورم
سپیده اقبالی لباس ورزشی سبز رنگ پوشیده و حدود هشت سال است که در رشته دومیدانی فعالیت می‌کند.
سپیده خانم متاهل بوده و ۲۴ سال دارد و تحصیلاتش را تا کلاس دهم ادامه داده و در حالی که احساس خیلی خوبی از ورزش کردن و شرکت در مسابقات دارد می‌گوید: ورزش کردن اعتماد به نفس دختران را زیاد می کند، اگر خوب و حرفهای ورزش کنیم می توانیم در مسابقات مختلف قهرمان شده و برای شهر و استان آذربایجان‌شرقی افتخار آفرین باشیم.
مریم خوئینی از تیم زنجان دختر ورزشکار دیگری است که با او صحبت می کنم.
مریم خانم چهارسال رشته دوومیدانی با مانع کار می کند. تحصیلاتش را در رشته هنر تا مقطع لیسانس ادامه داده و ورزش را با هدف سلامتی، تفریح و کسب موفقیت های زیاد انجام می‌دهد.
او می گوید: شرکت در مسابقات ملی پر از استرس است. من در باشگاه دوومیدانی با مانع خیلی تمرین کرده‌ام.
در این رقابت‌‌های دوومیدانی ۱۰ مانع وجود داشت در حالی که هنگام تمرین باشگاه پنج مانع بود، شرکت در این رقابت‌ها باعث می‌شود تجربه‌های ورزشی زیادی کسب کنیم.
مریم خانم در دوران دانش آموزی در هنرستان رتبه های اول تا سوم را در رقابت های دوومیدانی کسب کرده است. او از مسوولان می‌خواهد ارزش و اهمیت بیشتری به ورزش بانوان بدهند تا آنها بتوانند به مدارج بالاتر برسند.
صحبت های کوتاه با آنها تمام می‌شود. در قسمت دیگری از استادیوم تختی مسابقات پرتاب نیزه شروع شده است. برای رفتن به آنجا دوباره زیر نور گرم خورشید و روی چمن های نه چندان مطلوب استادیوم قدم می‌زنم.
محل برگزاری رقابت های پرتاب نیزه توسط نوار سفیدی که عرض آن پنج سانت است و قطاع نامیده می شود مشخص شده به این منظور که ورزشکاران باید در محدوده تعیین شده توسط نوار سفید قطاع نیزه را پرتاب کنند.
کمک داور یک به یک ورزشکاران را با شماره های آنها صدا می‌زند. شماره هر فرد را که می‌خواند به محل پرتاب نیزه می رود. وقتی نیزه را به دست می گیرند ابتدا به حالت افقی نگه داشته و کمی بالا می‌برند و همچون تیری که از کمان رها می شود نیزه را پرتاب می‌کنند. اولین جایی که نوک نیزه با زمین چمن برخورد کرده و اثرش می‌ماند داور آن را با متر اندازه گیری کرده و اعلام می‌کند ۱۷ متر و ۸۹ سانتی متر.
نفر بعدی نیز همین طور نیزه را به دست گرفته و پرتاب می‌کند و دوباره صدای داور شنیده می‌شود۱۸ متر و ۶۹ سانتی متر.
بعد از اتمام رقابت های پرتاب نیزه نوبت به جمع بندی نمرات و اعلام نتایج می‌رسد که با همفکری عوامل اجرایی اهدای جوایز به عصر موکول می‌شود.
همچنان به پرتاب نیزه بانوان نگاه می‌کنم یکی از عوامل اجرایی رقابت‌ها از همکارش می‌پرسد آن خبرنگار و عکاسی که عکس می‌گرفتند کجا رفته‌اند و او نیز با دست اشاره می‌کند که آنجا هستند.
با اشاره دست، خودم را پیش آنها می‌رسانم، سراغ عکاس خبرگزاری فارس را می‌گیرند، می گویم او رفته است. درخواست می کنند تعدادی از عکس‌هایی که عکاس خبرگزاری فارس گرفته است برای همکاران فدراسیون بفرستیم تا آنها در سایت کار کنند. با شماره همکارم تماس می‌گیرم از شانس آنها نیز شماره همراه مشترک مورد نظر خاموش است.
همین رفتار نشان می دهد چقدر ورزش بانوان آن هم بانوان ناشنوا غریب و مظلوم است که هیچ رسانه‌ای در مسابقات ورزشی آنها حضور ندارد، عکاسی از آنها عکس نمی‌گیرد تا در فضای مجازی دست به دست بچرخد، حتی خبرنگارانی برای پوشش خبری و تهیه عکس و نوشتن خبر رقابت های قهرمانی کشور دومیدانی بانوان ناشنوا حضور ندارند.
انتهای پیام/ ۶۰۰۲۰
این خبر در هاب خبری وبانگاه بازنشر شده است
