همنوا با «سلیمانی»، افسوس که جامانده منم!

خبرگزاری فارس کرمان/آمنه شهریارپناه: از همان روزی که موسم عاشقی کلید خورد و پیاده‌روی اربعین آغاز شد، کرمان و کرمانیان نیز در تب‌وتب آن قرار گرفتند و موجی از عشق و اشتیاق وجودشان را لبریز کرد.

برخی کوله‌بارشان را جمع کردند، آماده شدند، دل به دریا زدند و بهسمت کشتی نجات حرکت کردند، اما بسیاری هم جا ماندند!

تصاویر مخابره شده از مشایه و حضور باشکوه شیعیان گرد مرقد آقای عاشورائیان دلِ تنگِ جاماندگان را تنگ‌تر کرد، تا جایی که همه وجودشان اشک شد و از حدقه چشمانشان بیرون زد.

خدا نکند عاشقی از کاروانی جا بماند! شاید شیعیان دیگر سرزمین‌های این کره خاکی داغ آن را از سه ساله حضرت ارباب به جانشان ریخته باشند اما برای کرمان و کرمانیان چیزی فراتر است.

آنها سالهای زیادی با فرزندی زندگی کرده بودند که داغ جاماندگی در دل داشت و از نرسیدن به قافله یارانش افسوس می‌خورد.

هنوز آن قطعه شعری که همیشه ورد زبان «حاج‌قاسم» بود در گوشمان زنگ می‌خورَد و چه بجاست که حالا ما هم آن را با همه وجودمان زمزمه کنیم:

«یاران همه رفتند، افسوس که جا مانده منم

حسرتا این گل خارا، همه جا رانده منم

پیر ره آمد و طریق رفتن آموخت

آنکه نا رفته و جا مانده منم».

فردا در میان انبوه جاماندگان به مرقد مطهر آن سردار سرافراز می‌رویم تا بیش از گذشته با سالهای نه‌چندان دور او همدردی کنیم، قرار ما ساعت ۷ صبح، امامزاده محمد(ع) … جانمانید!

پایان پیام/۸۰۰۶۵/ب