مشهدالرضا در آستانه شهادت شمس‌الشموس/ عرض ارادت هیئت‌های عزادارای به امام رضا (ع) + فیلم
به گزارش وبانگاه به نقل از خبرگزاری تسنیم از مشهدمقدس، چه خوش مسیری است پیاده‌راه آیت‌الله واعظ طبسی وقتی که پایانش روشن شدن چشممان به گنبد طلای آقا علی بن موسی الرضا علیه السلام باشد. همان جا که دل‌شکسته و دل‌بریده از هیاهوی دنیا، می‌ایستیم و دست روی سینه ملهوف‌مان می‌گذاریم به ادب و با تمام رمق جان خسته‌‌مان زمزمه می‌کنیم: «آمدم ای شاه، پناهم بده …» و به ناگاه در این امن‌ترین پناهگاهِ عالم، دور تا دورم پر می‌شود از آدم‌های جا مانده. همان‌هایی که به اربعین و کربلا نرسیدند و حالا دست تقدیر، زیارت شمس الشموس و انیس النفوس را در آخرین نفس‌های ماه صفر برایشان رقم زده تا قدم بگذارند در پیاده‌راهِ منتهی به حرم و برات کرب و بلای سال دیگرشان را به شرط حیات، از شاه خراسان بگیرند.
.
چشم‌های بارانی زائران
موکب‌ها شانه به شانه هم ایستاده‌اند با هزار بهانه شیرین و دل‌کش برای بارانی کردنِ چشم زائرانی که در این بقعه مبارکه، جغرافیا برایشان بی معناست. اصلا مگر فرقی هم می‌کند از کدام نقطه جهان آمده‌اند، وقتی که میعادگاه نهایی، پلاک هشت و سلام به امامِ رئوفی است که دست هیچ درمانده‌ای را خالی از خانه‌اش برنمی‌گردانَد.
کنار دو پسربچه‌ای که با همه دارایی‌شان آمده‌اند و بساط عشق پهن کرده‌اند در پیاده‌راه، می‌ایستم. لپ‌هایشان گل انداخته و عین خیالشان نیست که تمام پیشانی و دست‌هایشان تا آرنج، از واکس چرب شده. با ذوق، صدایشان را در گلو انداخته‌اند و واکس قهوه‌ای‌شان را به رخ موکب‌های پر زرق و برق بزرگ‌ترها می‌کشند. می‌پرسم: «تا کِی اینجایید و واکس صلواتی می‌زنید؟» نگاه‌شان را می‌چرخانند سمت حرم و با هم می‌گویند: «تا روز شهادتِ آقا. هنوز خیلی زائر توی راه است که نرسیده !»
راست هم می‌گویند. جاده سرخس به خراسان هنوز چشم به راه قدم‌هایی است که چند ماهی می‌شود توی راهند تا به این پیاده‌راه برسند.
جلو می‌روم. موکب به موکب، اینجا به جای عمودهای مسیر نجف به کربلا، شماره موکب‌هاست که تو را به امامِ رضا علیه السلام می‌رسانَد. هر کسی هر چه دارد آورده در کربلای ایران؛ یکی سینیِ پر از استکان‌های چای قند پهلو. یکی دیگ‌های بزرگ حلیم و یکی مثل این حاج آقا، که بساط شاهانه چلو و کباب راه انداخته برای در رفتن خستگی از تن زائران پیاده پیاده‌راه.
راه می‌روم و به آخر پیاده‌راه می‌رسم با دست‌هایی پر از برکت هدیه موکب‌هایی که نمی‌گذارند دست خالی از کنارشان رد شوی. برای آدم همیشه جا مانده‌ای چون من، که هیچ‌گاه برات کربلا قسمتم نشده، نفس کشیدن در آستانه پیاده‌راه آیت‌الله طبرسی می‌شود یک نشانه؛ نشانه‌ای شیرین در مشهد برای درک لذت زیارت اربعین در نقطه‌ای غیر از أرض کرب و بلا.
خیابان های اطراف حرم مطهر رضوی نیز همه حس و حال عجیبی دارند از هر سو که به حرم امام رئوف ختم می شود پر از برکت است از حضور زائران پیاده و سواره گرفته تا موکب هایی که به عشق زائران رضوی خدمت می کنند؛ هیئت های عزاداری طول و عرض خیابان ها را پر کرده اند صدای نوحه و زنجیر زنی و ذکر مصیبت در فضای خیابان های اطراف حرم پیچیده است و زائران و مجاورانی که هیئت های عزاداری را همراهی می کنند.
عده ای نیز خود را به حرم امام رضا(ع) می رسانند؛ صحن و سرایی که آرام جان است و دلهای بی قرار را تسکین است …
امروز نگاه و فکر و ذکر همه زائران شمس الشموس پیاده و سواره به گنبد طلای امام رضا(ع) ختم می شود حتی مجاورانی که این روزها رسم خادمی را در این شهر به خوبی بجا اورده اند انها نیز تنها هدفشان رضایت ولی نعمتمان امام رضا (ع) است.
انتهای پیام/282/.
این خبر در هاب خبری وبانگاه بازنشر شده است
