مخترع جوانی که آرزویش افتخارآفرینی ایران است

به گزارش وبانگاه به نقل از خبرگزاری فارس از بندرعباس، ایران اسلامی دارای جوانانی با استعدادهای فراوان است که هر کدام می توانند با توجه و پرورش این استعدادها، در آسمان این کشور بدرخشند و زمینه رفع وابستگی این سرزمین را فراهم آورند.

محمد شمسی متولد سال 1353 تهران و فارغ التحصیل رشته مهندسی ساختمان است ولی به واسطه ذهن خلاق و علاقه و با استفاده از توانمندی های فنی و طراحی، موفق به ساخت ابداعاتی در حوزه کمک درمانی و توانبخشی نیز شده است.

تلاش های او عمدتا متمرکز بر کاستن از دردهای و آلام بیماران با استفاده از دستگاههای کمک درمانی است که در این زمینه موفق به اختراعات متعدد و ثبت آنها شده.

در ادامه گفتگویی با این مهندس خلاق انجام داده ایم که می تواند الگویی برای مبتکران و افراد ایده پرداز باشد.

چه شد که یک مهندس عمران به مباحث بهداشت و درمان علاقمند شد؟

از دوران کودکی ذهن جستجوگری داشتم و به مسائل فنی و بخصوص الکترونیک علاقمند بودم و در دروس ریاضی بخصوص هندسه نمرات خوبی کسب می کردم.

علاقمندی من به مسائل کمک درمانی از آنجا شروع شد که پدرم کارگر یک کارخانه جوراب بافی در شهرری بود و حدود سی و پنج سال پیش بر اثر بی‌احتیاطی همکارش حین کار دچار صدمه و جراحت از ناحیه ستون فقرات شد و به علت اسکولیز شدید مهره های کمر، اعصاب و عضلات پاهای ایشان درگیر است به همین خاطر درد و رنج زیادی متحمل می‌شود.

او بجز جراحی، درمان های متعددی نیز انجام داد ولی بهبود موثری اتفاق نیفتاد لذا از دوران جوانی فکر ساخت ابزاری برای کمک به ایشان ذهن من را مشغول کرده بود.

 

پس از مطالعات و جستجوی فراوان برای آزادسازی اعصاب درگیر پا، دستگاه ابتکاری کشش ستون فقرات با ساده ترین وسایل دم دستی مثل کش و میل بارفیکس ساختم که هم اکنون در خانه مورد استفاده پدرم قرار می‌گیرد و تاثیر خوبی بر کاهش درد و بهبود راه رفتن ایشان دارد.

ساخت دستگاه رگ یاب

سال 95 فرزند خردسالم را بخاطر مسمومیت غذایی به اورژانس بیمارستان بردم، برای نمونه گیری خون بعلت پیدا نشدن رگ زیر پوست کودک ، پرستار خیلی تلاش نمود و بالطبع دست کودک به قول عامیانه سوراخ سوراخ شد همین موضوع سبب شد تا یک نمونه دستگاه رگ یاب اپتیکی ساختم که ثبت اختراع نیز شد.

مدتی پس از کورونا به نقل از یکی از دوستان فیزیوتراپ مراجعات بیماران با درد در ناحیه شانه که در مباحث تخصصی شانه یخ زده یا فروزن شولدر نامیده می شود زیاد شد. خود من نیز با این مشکل مواجه شدم طوری که نمی توانستم دست راستم را تا شانه بالا بیاورم. افراد دیگری نیز سراغ داشتم که با این معظل مواجه شده بودند و برای درمان پیش اطبای محترم مراجعه نموده و خدمات فیزیوتراپی هم گرفته بودند ولی در موارد زیادی نتایج رضایت بخش نبود و از درد شانه رنج می بردند.

یک شب که از شدت درد شانه از خواب بیدار شدم پشت رایانه نشستم و درباره درمان شانه یخ زده و روشهای درمان و ابتکارات و ابداعات در این زمینه به جستجو پرداختم. متاسفانه در سایتهای فارسی و حتی انگلیسی چیزی درخوری پیدا نکردم لذا کلمات مد نظرم را به زبانهای ژاپنی، چینی و تایلندی ترجمه نموده آنها را در اینترنت جستجو می کردم و صفحات و مطالب پیدا شده را مجدد به فارسی برگردانده و مطالعه می کردم.

 

در یک سایت ژاپنی مطلب خوبی نظرم را جلب نمود که با استفاده از سنگهای داغ و گرمادهی موضعی، دردهای مزمن عضلانی و اسکلتی را تسکین می‌دادند. البته روش گرم نگهداشتن موضع درد از قدیم الایام در بین مردم ما هم کاربرد داشت ولی روش ژاپنی مبتنی بر گرمادهی هدفمند روی نقاطی خاص در بدن بود.

این ایده در ذهن من پرورانده شد و به پشتوانه تجربیات فنی موفق به طراحی و ساخت مدار الکترونیکی ساده‌ای با قابلیت گرمادهی عمقی شدم.

همزمان روی نقاط تسکین درد طب فیزیکی مطالعاتی داشتم و با تلفیق این نقاط و مدار گرم کن موضعی موفق به ساخت دستگاه تسکین دهنده درد شدم که پس از اعمال آن روی شانه افراد مختلف، اثر آن را در تسکین فوری درد شانه یخ زده ملاحظه کردم، نتایج جالب و شگفت انگیزی در تسکین دردهای مزمن در بین اقوام و دوستان و افراد مختبف با استفاده از این دستگاه ملاحظه شد که به توانمندی و قابلیت تسکین درد آن مهر تایید می زد.

 

با صرف هزینه های فراوان شخصی چندین نمونه با ابعاد و طرحهای گوناگون از دستگاه مذکور ساختم و در نهایت نمونه ای که بهترین اثرگذاری را دارد طراحی کرده و ساختم.

 آیا دستگاه ابداعی شما وارد مرحله تجاری و خدمات درمانی شده است؟

افراد زیادی از دوستان و همکاران و اقوام برای تسکین درد بصورت افتخاری به من مراجعه می کنند ولی برای این که دستگاه به مراکز درمانی و اطبا و متخصصین محترم ارائه شود ، نیاز به انجام مطالعات بالینی و اخذ کد اخلاق و تاییدیه های وزارت بهداشت و سازمان غذا و دارو است و صدور مجوز ارائه خدمات و فروش یک محصول در حوزه بهداشت و درمان به واسطه سر و کار داشتن با جان انسانها به راحتی دریافت مجوزهای کسب و کار عادی نیست و سختگیرانه تر و زمان بر است. با این حال پیگیریهایی نیز درحال انجام است تا پس از صدور مجوزهای لازم بتوانم این محصول را به بازار مصرف عرضه نمایم.

آیا نمونه داخلی یا خارجی برای دستگاه شما وجود دارد ؟

دستگاه ابداعی اینجانب مشابه “دستگاه تکارتراپی” است که اساس کار در هر دو بر مبنای گرمادهی عمقی روی محل درد است ولی مزیت دستگاه من قابل حمل و سبک بودن آن است که در همه جا و توسط همه افراد بالای 5 سال قابل استفاده است و عدم نیاز به برق شهری از مزایای دیگر آن است. البته ادعایی درخصوص بهتر بودن دستگاه خودم نسبت به تکارتراپی ندارم ولی رضایت استفاده کنندگان موید کارایی آن است. مراحل ثبت این دستگاه در حال انجام است.

 توصیه شما به دانشجویان و فارغ التحصیلان رشته های دانشگاهی چیست ؟

به عقیده من اغلب فارغ التحصیلان دانشگاه ها فقط با علوم نظری آشنا می‌شوند و برای ورود به بازار کار و کسب درآمد تجربه عملی کافی ندارند و به دنبال اشتغال در کارهای دفتری و اداری با حقوق و درآمد کارمندی هستند که در بسیاری از موارد شغل و مدرک تحصیلی شاغلان متناسب با علایق آنها هم نیست.

یک نگاه یک تجربه

یکی از دوستان من که دکترای شیلات دارد طی سفری که به فرانسه داشته تعریف می کرد برای بازدید به یک مزرعه پرورش ماهی رفته و ملاحظه کرده بود تعدادی از کارگران شاغل در آنجا که لباس کارگری و چکمه پوشیده بودند همگی دارای مدرک دکترا و از اساتید دانشگاه هستند ولی متاسفانه در کشور ما با افزایش سطح سواد و مدرک نرخ توقع نیز بالاتر رفته و بالاطبع کارفرمایان و صاحبان مشاغل بدون در نظر گرفتن سطح سواد دنبال افراد با تجربه کاری بیشتر باشند.

به عقیده من اگر فارغ التحصیلان دانشگاهی در کنار مدرک تحصیلی و آموزشهای نظری، ایده پرداز و دارای ذهن مبتکر نیز باشند راه رشد و موفقیت آنها مهیاتر خواهد بود و بخصوص مهندسین ما باید دست به آچار بوده و ایده های فنی و مهندسی خود را از ایده به محصول تبدیل نمایند البته حمایتهای مالی و معنوی پشتوانه ابتکارات و ابداعات است اما متاسفانه کاغذبازیهای اداری و قوانین کند کننده رویه ها و اعمال سلایق شخصی مدیران و تصمیم سازان تاثیرات منفی بر روحیه فارغ التحصیلان دانشگاهی بخصوص رشته های فنی و مهندسی دارد که نمود آن بصورت مهاجرت نخبه ها و اصطلاحا فرار مغزها دیده می شود.

 در پایان چه خواسته و آرزوی دارید؟

شاید کمی خنده دار باشد ولی ای کاش یک روز بجای 24 ساعت 48 ساعت بود و ما در دوره جوانی و میانسالی نیاز به خواب نداشتیم و کل روز بیدار بودیم و هر چه یاد می گرفتیم برای مادام العمر در ذهن ما جای می گرفت و پاک نمی شد و هر کس این دنیا را در حالی ترک می نمود که یک ابتکاری یا تاثیر مثبتی از خود بر جای گذاشته بود.

بزرگترین آرزوی من این است که روزی برسد که روی محصولات تولیدی صادراتی خودمان با افتخار و به فارسی بنویسیم: تولید ایران.

پایان پیام/