28 دی ماه سنندج؛ روایتی از مظلومیت مردم و عمق ددمنشی صدام + تصاویر

به گزارش وبانگاه به نقل از خبرگزاری تسنیم از سنندج، 28 دی‌ماه سال 65، روزی است که دشمن بعثی ددمنشانه به سنندج حمله کرد، زخم‌های آن روز هنوز برای مردم کردستان تازه است، روزی که در آن دشمن زبون زهرِ قساوتش را بر سر زنان و کودکان بی‌دفاع این دیار ریخت و در 6 دقیقه بمباران بی‌امان، 220 نفر از مردم را به شهادت رساند و 123 نفر هم زخمی شدند.

اسناد این واقعه دردناک نشان می‌دهد که روز یکشنبه 28 دی‌ماه سال 65، ساعت 15 و 30 دقیقه، 18 نقطه شهر سنندج شامل 4 نقطه محله «پیر محمد» در خیابان انقلاب، 2 نقطه خیابان چهارباغ، 2 نقطه مجتمع‌های مسکونی تک‌واحدی‌ بنیاد مسکن، 2 نقطه خیابان برادران شهید نمکی، 3 نقطه خیابان اکباتان، آپارتمان‌های ادب، تقاطع بلوار جانبازان و خیابان فلسطین، میدان نبوت، منازل مسکونی جنب پادگان و محله تَقتَقان هدف قرار می‌گیرند و ابری از دود و خاکستر آسمان شهر را فرا‌ می‌گیرد.

به همین‌ مناسبت؛ امروز مراسم بزرگداشت شهدای 28 دی سنندج با حضور نماینده ولی‌فقیه در استان، فرمانده سپاه بیت‌المقدس کردستان، مسئولان استانی و شهرستانی، فرماندهان نظامی و انتظامی، خانواده‌های معظم شهدا و اقشار مختلف مردم در سپاه سنندج برگزار شد.

نماینده ولی‌فقیه در استان و فرمانده سپاه بیت‌المقدس کردستان در این مراسم هر کدام به بیان سخنرانی پیرامون واقعه 28 دی ماه سال 1365 سنندج پرداختند.

جمیل کریمی، رئیس بنیاد شهید و امور ایثارگران شهرستان سنندج نیز در این مراسم ضمن گرامیداشت یاد و خاطره شهدای انقلاب اسلامی اظهار داشت: امروز 37 سال از حملات وحشیانه صدام با حمایت آمریکا و رژیم صهیونیستی به 18 نقطه سنندج می‌گذرد، صدام هماند اربابان صهوینسیت و آمریکایی خود که امروز به کشتن کودکان و زنان فلسطین مشغول‌اند، در آن سال‌ها نیز از آنجا که توان مقابله با رزمندگان اسلام را نداشت، ناجوانمردانه به کشت و کشتار روی آورد و 220 نفر را شهید و بیش از 100 نفر را مجروح کرد.

وی گفت: امروز همه ما مردم شریف سنندج در کنار هم گرد آمده تا با آرمان‌های شهدا میثاق ببندیم، چراکه این میثاق، پیمانی دوباره برای حفظ و صیانت از مرز و نظام‌ مقدس جمهوری اسلامی است.

رئیس بنیاد شهید سنندج تصریح کرد: این‌میثاق، پیمانی دوباره با رهبر معظم انقلاب و عهدی ناگسستنی با آرمان‌های و ارزش‌های انقلاب اسلامی و شهدا است؛ شهدایی که همه وجود خود را در طبق اخلاص گذاشتند و جانشان را تقدیم کردند.

سرهنگ کولانی در بیان خاطرات این‌روز این‌گونه بیان می‌کند: سال 58 با شهید چمران به ما مأموریت دادند و به عملیات‌های مختلف رفتیم، در این راه زحمات زیادی برای پاک‌سازی منطقه از لوث ضدانقلاب و حفظ کشورمان کشیده شد. سال 65 بود که این بمباران اتفاق افتاد، در خیابان جانبازان، پیرمحمد، اکباتان، پادگان، ادب؛ شهدا و جانبازان زیادی به‌جا گذاشتیم، زبان بنده از توصیف جایگاه این عزیزان عاجز است.

یادگار دوران دفاع مقدس با بیان اینکه لحظه به لحظه آن حادثه ناگوار جلوی چشمم است، عنوان کرد: آن مردم عزیز با تمام شجاعت شهادت را پذیرفتند، خانواده‌های شهدا بودند که با وجود شهادت فرزندان و عزیزانشان، به مجروحان کمک می‌کردند، در آن دوران خودرو، لودر و تجهیزات برای جابه‌جایی کم بود، برای انتقال مجروحان به بیمارستان کمک می‌کردند.

وی خطاب به مسئولان افزود: هر کاری برای خانواده شهید انجام دهید، باز هم کم است. چرا نسبت به این عزیزان بی‌تفاوتی می‌کنید.

کولانی عنوان کرد: این خانواده‌های شهدا جانشان را برای انقلاب داده‌اند و تا آخرین قطره خون و شاهرگشان پای انقلاب هستند. امروز مسئولانی که به پشت میز نشسته‌اند به برکت خون همین شهداست، آیا از وضعیت زندگی این عزیزان خبر دارید. مشکلاتشان را پیگیری کنید.

ادامه این وقایع را از زبان «منصور دانیایی» که در این حادثه شش نفر از اعضای خانواده او شهید شده‌اند، می‌شنویم. کاک منصور که در حال حاضر 82 سال دارد و گرد پیری بر سر و روی او نشسته است؛ حادثه بمباران روز 28 دی سال 1365  را اینگونه برای ما بازگو می‌کند: در داخل شهر مشغول مسافرکشی بودم که صدای آژیر خطر بلند شد، تاکسی را در گوشه‌ای کنار زدم و خودم و مسافران از آن پیاده شدیم و پناه گرفتیم.

وی ادامه داد: دیدم که چهار فروند هواپیما در آسمان ظاهر شدند و صدای آن‌ها مردم شهر را به وحشت انداخت. مردم سراسیمه به این طرف و آن طرف می‌دویدند، ناگهان صدای دل‌خراشی همه جا را پر کرد و به چشم خودم دیدم که بمب‌های زیادی در نقاط مختلف شهر ریخته شد. در دلم دعا می‌کردم که خدایا خانواده‌ام را از این خطر محافظت کن. دود تمام شهر را فرا گرفته بود و صداها دیگر خاموش شده بود. سوار ماشینم شدم و آرام‌آرام به سمت خانه حرکت کردم.

دانیایی عنوان کرد: در نزدیکی خانه وقتی به میدان انقلاب رسیدم سه نفر مجروح را هم سوار ماشین کردم و به بیمارستان انتقال دادم. هنگام رانندگی دست و پای خود را گم کرده بودم و هراسان و با دلهره حرکت می‌کردم تا به نزدیکی منزل رسیدم. از دور خانه‌مان را ویرانه‌ای دیدم، لحظه‌ای احساس کردم که دارم خواب می‌بینم اما نه، واقعی بود و بمب مستقیم روی خانه ما افتاده بود. هراسان و گریان به دنبال همسر و فرزندانم می‌گشتم و آن‌ها را صدا می‌زدم (حبیبه – فواد – فرید – فرانک – فرشاد – فرامرز) اما پاسخی نمی‌شنیدم، با عجله خاک‌ها را کنار می‌زدم.

وی ادامه داد: لودر شهرداری مشغول کنار زدن خاک‌ها بود، ناگهان پیکر بی‌جان فواد فرزند دلبندم با تیغه لودر بالا آمد، در دلم خداخدا می‌کردم که بقیه در خانه نبوده باشند و زنده آن‌ها را بیابم، اما در هنگام جست‌وجوی مجدد، پیکر سایر افراد خانواده‌ام هم یکی پس از دیگری که با خاک و خون آغشته بود، پیدا شد. خیلی لحظات تلخی بود، انگار دنیا روی سرم ریخته شده بود. از ادامه زندگی ناامید شده بودم، چند بار خود را جلوی لودر انداختم تا دیگر این ماجرا را مشاهده نکنم، اما راننده لودر ماشین را متوقف می‌کرد و مردم مرا می‌گرفتند و به کناری می‌بردند.

این بازمانده حادثه بمباران 28 دی ماه سنندج اذعان داشت: جنازه همه اعضای خانواده‌ام را یکی یکی از زیر خروارها خاک بیرون کشیدند و من همانجا نظاره‌گر بودم همسرم «حبیبه»، دخترم «فرانک» و پسرانم «فرید»، «فرامرز»، «فواد» و «فرشاد» همه با هم به شهادت رسیده بودند. تنها چیزی که از وسایل خانه باقی مانده بود عروسک پلاستیکی دختر نازنینم بود که هنوز هم آن را نگه داشته‌ام.»

دانیایی با بیان اینکه شهادت شش عضو از خانواده‌ام در یک آن، برایم بسیار تکان‌دهنده بود، می‌گوید: آن هنگام که اجساد را بیرون می‌کشیدند، ناگهان چشمم به عروسک اسباب‌بازی فرزند کوچکم فواد افتاد، این عروسک پلاستیکی طوری روی خاک‌ها قرار گرفته بود که دست‌هایش رو به سوی آسمان دراز شده بود، گویا او نیز همبازی خود را از خدا طلب می‌کرد. آرام‌آرام عروسک را برداشتم و به عنوان تنها یادگار فرزندانم نگه داشتم. هنوز هم با اینکه سال‌ها از این ماجرا می‌گذرد، تلخی این اتفاق را نمی‌توانم فراموش کنم.

در پایان این مراسم از کتاب 28 «به‌فرانبار» (دی‌ماه در زبان کُردی) رونمایی شد.

آری؛ اینها بخشی از شرح وقایع تلخی است که روز 28 دی ماه سال 1365 به نام روز «ایثار و مقاومت مردم شهر سنندج» نام‌گذاری شده است، چه بسیارند خاطرات غمگین و تکان‌دهنده‌ای که هنوز در کنج سینه مادربزرگ‌ها و پدربزرگ‌های این شهر جا خوش کرده‌اند و هر سال با یادآوری این حادثه، بار دیگر انگار زخم‌های این عزیزان نیز تازه می‌شود.

به گزارش تسنیم؛ کردستان سرزمین دیرپای مرزداران غیوری است که در گسترده‌ جغرافیای ایران اسلامی، به قدم همه‌ تاریخ، مردان و زنان آن در دفاع از تمامیت ارضی کشور از خود، «پایداری و پایمردی» نشان داده‌اند و همیشه در مقابل بدخواهان ملت ایران به مقابله پرداخته و پوزه‌ اجنبی‌ها و بیگانه‌پرستان را به خاک مالیده‌اند.

مردم استان کردستان بیش از 5 هزار و 400 شهید والامقام در طول دوران دفاع مقدس تقدیم نظام کرده‌‍اند، در این استان مرزی 18 هزار نفر از جوانان رشید کشورمان از سایر نقاط کشور در این دیار به فیض شهادت نائل شدند.

استان کردستان در دوران جنگ تحمیلی بارها مورد بمباران هوایی رژیم بعث عراق قرار گرفت و حدود یک هزار نفر از مردم این استان تنها بر اثر این بمباران‌ها به شهادت رسیده‌اند، علاوه بر بمباران 28 دی سنندج و بهمن‌ماه قروه در سال 65، می‌توان به بمباران 15 خرداد سال 63 بانه و 19 اسفند همان سال در مریوان نیز اشاره کرد.

انتهای پیام/481/