فناوری‌اطلاعات چه نقشی در تنش‌های اخیر خاورمیانه داشته است؟

به گزارش وبانگاه به نقل از خبرگزاری تسنیم، فناوری اطلاعات و ارتباطات نوین یکی از عوامل مؤثر در شکل‌گیری و تحول جنگ‌های آینده است. این فناوری‌ها با ایجاد امکانات جدید برای جمع‌آوری، پردازش، انتقال و تحلیل اطلاعات، توان رزمی و تاکتیکی نیروهای نظامی را افزایش داده و میزان موفقیت آنها در میدان نبرد را تعیین می‌کنند.

در جنگ‌های اخیر خاورمیانه، فناوری اطلاعات نقش مهمی در انجام عملیات سایبری، شبکه‌ای و الکترونیکی داشته است. این عملیات با هدف اخلال، تخریب، سرقت یا تغییر اطلاعات حساس دشمن، تاثیر بر سیستم‌های کنترل و فرماندهی، تضعیف بنیان‌های جوامع و تحریک اعتراضات و انقلابات صورت گرفته‌اند.

برخی از مثال‌های این عملیات عبارتند از:
– حمله سایبری به سیستم‌های هسته‌ای ایران توسط ویروس استاکس‌نت در سال 2010 که باعث خرابی تعدادی از سانتریفیوژها شد.
– حمله سایبری به شبکه تلویزیونی الجزیره در سال 2012 که باعث انتشار اخبار جعلی درباره استعفای رئیس‌جمهور سوریه و کشته شدن برخی از مقامات بلندپایه این کشور شد.
– حمله سایبری به سیستم‌های نفتی عربستان سعودی توسط گروهی در سال 2012 که باعث آلوده شدن 30 هزار کامپیوتر و اختلال در تولید و صادرات نفت این کشور شد.
– حمله سایبری به سیستم‌های برق ترکیه توسط گروهی ناشناس در سال 2015 که باعث قطع برق در بیش از 40 استان این کشور شد.
– حمله سایبری به سیستم‌های انتخاباتی آمریکا توسط روسیه در سال 2016 که باعث دخالت در نتایج رأی‌گیری و تحریک تنش‌های سیاسی در این کشور شد.

این عملیات نشان می‌دهند که فناوری اطلاعات یک سلاح دو لبه است که می‌تواند هم برای حمایت از صلح و امنیت و هم برای ایجاد جنگ و تنش استفاده شود. بنابراین، لازم است که کشورهای خاورمیانه با توجه به تهدیدات و فرصت‌های این فناوری، سیاست‌ها و استراتژی‌های مناسبی را برای مقابله با آن تدوین و اجرا کنند. همچنین، لازم است که همکاری‌های بین‌المللی و قوانین جهانی برای کنترل و نظارت بر این فناوری تقویت و توسعه یابند. در غیر این صورت، جنگ‌های اخیر خاورمیانه ممکن است تبدیل به جنگ‌های بزرگتر و خطرناک‌تری شوند که عواقب ناگواری برای منطقه و جهان به همراه خواهند داشت.

با توجه به گسترش استفاده از فناوری اطلاعات و ارتباطات در خاورمیانه، چالش‌های امنیت سایبری نیز بیشتر شده‌اند. برخی از این چالش‌ها عبارتند از:
– حملات باج‌افزاری که باعث اختلال در سیستم‌های حیاتی و اقتصادی می‌شوند. برای مثال، در سال 2021، یک حمله باج‌افزاری به شرکت نفتی ایران باعث قطع دسترسی به سامانه‌های اینترنتی و ایمیل این شرکت شد.
– حملات به زنجیره تامین دیجیتال که باعث تخریب یا تغییر کدهای منبع باز، نرم‌افزارها و سخت‌افزارهای مورد استفاده در سازمان‌ها می‌شوند. برای مثال، در سال 2021، یک آسیب‌پذیری جدی در کتابخانه جاوا به نام Log4j کشف شد که می‌توانست باعث اجرای کد خبیث در سرورهای مبتنی بر جاوا شود.
– حملات به زیرساخت‌های بحرانی که باعث اختلال در عملکرد سیستم‌های برق، آب، گاز، حمل و نقل و ارتباطات می‌شوند. برای مثال، در سال 2020، یک حمله سایبری به شبکه برق اسرائیل باعث قطع برق در برخی از مناطق این کشور شد.
– حملات به سیستم‌های انتخاباتی که باعث دخالت در نتایج رأی‌گیری و تحریک تنش‌های سیاسی می‌شوند. برای مثال، در سال 2016، یک حمله سایبری به سیستم‌های انتخاباتی آمریکا توسط روسیه باعث دخالت در نتایج رأی‌گیری و تحریک تنش‌های سیاسی در این کشور شد.
– حملات به اطلاعات شخصی و حریم خصوصی کاربران که باعث سرقت یا سوءاستفاده از داده‌های حساس مانند اطلاعات بانکی، اعتباری، پزشکی و اجتماعی می‌شوند. برای مثال، در سال 2020، یک حمله سایبری به شرکت تجارت الکترونیکی نون باعث نشت اطلاعات شخصی بیش از 10 میلیون کاربر در خاورمیانه شد.

این چالش‌ها نیازمند راهکارهای جامع و هماهنگ بین کشورهای منطقه برای مقابله با آن‌ها هستند.

انتهای پیام/