«احمد»؛ فیلمی خیلی خوب اما خیلی دیر!

گروه دفاعی خبرگزاری تسنیم_ محمدعلی سافلی: سینمای ایران در به تصویر کشاندن قهرمان‌های ملی، اگر سوژه‌سوزی نکرده باشد، یا آنها را در ژانر جنگی نشان داده یا درگیری خیابانی؛ کم پیش آمده که قهرمان‌ را در مواقع بحرانیِ خارج از جنگ و در تعامل با مردم نشان داده باشد؛ «احمد» فیلمی از این جنس است؛ فرمانده‌ای که بعد از یک دهه دوباره به یاری مردم آمده اما نه در بحبوحه جنگ و یا حمله تروریستی بلکه در زلزله‌! داستان ورود شهید احمد کاظمی چند ساعت بعد از  زلزله بم به فرودگاه این شهر… .

“احمد” سومین ساخته بلند امیرعباس ربیعی است. ربیعی سال 98 با «لباس شخصی» به جشنواره فجر پا گذاشت؛ فیلمی در ژانر تاریخی درباره نحوه ضربه به حزب توده و ساخته سازمان اوج که همچنان توقیف است. فیلم دوم ربیعی با نام “ضد” درباره سازمان منافقین بود که نشان می‌داد این کارگردان علاقه زیادی به ساخت فیلم در حال و هوای دهه شصت و ژانر تاریخی دارد. 

«ضدّ» اگرچه هم به لحاظ محتوای تاریخی و هم در فیلمنامه و کشش داستان ایراداتی داشت اما نسبت به لباس شخصی گامی رو به جلو بود و توانست در چهلمین جشنواره فیلم فجر، در 7 رشته کاندیدای سیمرغ شود و جایزه بهترین نقش مکمل مرد و بهترین طراحی صحنه را از آن خود کند. 

اما هرکس «لباس شخصی» و «ضدّ» را دیده باشد، متوجه خواهد شد که «احمد» نقطه بلوغ امیرعباس ربیعی در کارگردانی است؛ فیلمی که برخلاف دو اثر قبلی در دو دهه بعد روایت می‌شود، آن هم نه در تهران بلکه در بمِ زلزله‌زده. داستان‌های فرعی فیلم اگرچه زیاد است اما حوصله‌‌سربر نیستند و به روایت اصلی کمک می‌کند؛ فیلم تلاش کرده از شعارزدگی فاصله بگیرد، چند سکانس پر هیجان دارد که فیلم را حوصله‌سربر نمی‌کند، چند سکانس دارد که بیننده بی‌اختیار احمد کاظمی را تشویق می‌کند و در نهایت قهرمان سربلند بیرون می‌آید. 

هنر امیرعباس ربیعی استفاده از بازیگران جوان و غیرسلبریتی حتی برای نقش اول فیلم‌هایش است؛ ریسکی که کارگردان‌های بزرگ هم کمتر می‌کنند اما او موفق شده در سومین اثر خود بار دیگر همین تجربه را تکرار و چنان از «تینو صالحی» بازی بگیرد که در نقش احمد کاظمی بدرخشد. 

جشنواره فجر امسال را باید رستاخیر قهرمان‌های وطن دانست؛ فیلم «مجنون» روایت مجید و مهدی زین‌الدین در عملیات خیبر، آسمان غرب روایت شهید شیرودی و احمد 24 ساعت ابتدایی حضور احمد کاظمی در زلزله بم را روایت می‌کنند؛ آثاری که متأسفانه باید افسوس خورد چرا سینمای ایران اگرچه در ژانر جنگی آثار قابل قبولی دارد اما دیر به فکر تصویر کشیدن قهرمان‌های ملی در ژانر بیوگرافی افتاده است. 

در سالهای اخیر «موقعیت مهدی» روایت زندگی شهید باکری، «منصور» روایت زندگی شهید ستاری و «ایستاده در غبار» درباره احمد متوسلیان فتح بابی برای ساخت این فیلم‌ها بود که امید می‌رود در جشنواره‌های آینده هم شاهد‌ آنها باشیم. 

انتهای پیام/