روضه صاحب عزا_گفتار دوم| از مقام سلام تا نصرت امام

به گزارش بخش استانی وبانگاه به نقل از خبرگزاری تسنیم از قم، زیارت ناحیه مقدسه، روضه امام زمان (عج)بر جد غریبش امام حسین (ع) است. در این زیارت سه هزار و 400 واژه در قالب یک دعای ماثور از جانب امام معصوم وجود دارد که مشتمل بر یک‌صد سلام به انبیاء، اولیاء و خود امام حسین(ع) و سلام‌ به حسینیان است.

یعنی 100 سلامی‌ که در این زیارت از جانب امام زمان (عج) صادر شده، مخاطبشان چهار گروه است.

حال یک پرسش پیش می‌آید، که معنای سلام چیست؟

اولا، سلام‌ یکی از مقامات انسان در سلوک الی‌الله و نام‌ زیبای خداست. در آیه 23 سوره مبارکه حشر خداوند را با نام سلام‌ نام می‌بریم. گاهی سلام‌ برای کسب تحیت و ابراز محبت به مخاطب است، به این ترتیب که انسان در ملاقات با همنوعان خودش به ویژه مومنین که به یگدیگر می‌رسند، با این نام زیبا به یکدیگر سلام‌ می‌دهند؛ سلام‌ مومن به مومن و این نوعی ابراز ادب است.

گاهی حتی انسان زنده برای از دنیارفتگان هم سلام می‌فرستد که طلب رحمت و مغفرت است.

امیرالمونین (ع) در فلسفه تشریح سلام‌ می‌فرماید: خداوند سلام را واجب کرد تا انسان‌ها یک امنیت اجتماعی در زیست عمومی خود داشته باشند. سلام کردن مستحب و جواب آن واجب است، زیرا انسان وقتی از جانب کسی احساس سلامت و امنیت پیدا کرد، باید متقابلا به او سلام و سلامتی خودش را ابراز کند.

گاهی سلام‌ از جانب خدا به بندگان است؛ در آیات زیادی خدا به انبیا و اولیاء و مومنین خود سلام می‌فرستد. فرشتگان به مومنین سلام می‌فرستند و حتی ورودی بهشت با نام سلام‌ و خوش آمدگویی با سلام است.

انسان در مقام سلام درواقع اعتقادات خود را هم می‌تواند ابراز کند. سلامی‌ که به معصومین ابراز می‌کنیم از آن جهت که معصومین را ناظر بر اعمال و گفتار می‌دانیم و حتی در زیارتنامه می‌خوانیم‌ که آن‌ها سلام ما را می‌شنوند و جواب سلام ما را می‌گویند. این نشان دهنده آن است که سلام‌ یک مقام و موقعیت زیبا در سلوک انسان به سوی سعادت و خوشبختی است. اگر این سلام از زبان و کلام یک انسان کامل‌ مثل امام زمان (عج) صادر شود ناگفته پیداست که این سلام‌ یک معنای خاصی پیدا می‌کند.

امام زمان(عج) با بیان سلام‌ها در زیارت ناحیه مقدسه، درواقع سلسله و شجره مبارکه انبیاء و اولیا را بیان می‌کنند که سیری نورانی از آدم و پیامبران است تا برسد به اولیای خدا، امیرالمونین(ع) ، فاطمه‌ زهرا (س)، امام‌مجتبی(ع) و خود امام حسین (ع). این یک رشته الهی است که در طول تاریخ‌ بشریت وجود داشته است.

حضرت حتی به حسینیانی که آمدند به یاری ابا عبدالله (ع) و مصیبت دیدند و جانفشانی کردند هم سلام می‌دهد. این سلام‌ امام زمان(ع) به ایشان کمال محبت است که خوشا به حال انسانی که امام‌ زمانش به او درود می‌فرستد.

انسان به مقام سلام می‌رسد؛ در زیارت عاشورا که خود، سلوکنامه کامل برای مسیر عبودیت و بندگی است، می‌خوانیم “انی سلم لمن سالمکم و حرب لمن حاربکم”، مقام سلم‌ مقام تولی است. انسان با سلام و رسیدن به مقام سلم دوست دوستان خدا می‌شود و دشمن دشمنان خدا؛ انسان از مقام سلام به نصرت امام دست پیدا می‌کند.

در دعای عهد می‌خوانیم که خدایا من از یاوران و کمک‌کاران امام‌ زمان قرار بده. پس هر کسی می‌تواند با یاری امام زمانش مرتبه خود را از مقام دوست‌داران به یاوران ارتقا بدهد. باید قلب و فکر و رفتارش کاملا جهت‌دار در راستای آن مطلوبیت و خواست امام زمانش باشد.

یکی از راه‌های یاری امام‌ زمان(عج) این است که انسان‌ها را دست‌گیری و شیعیان‌ امام زمان را‌ یاری کند. یکی از راه‌های یاری امام زمان این است که زمینه معرفت محبت و اطاعت از امام زمان را گسترش داد تا مهدی‌یاوری در متن زندگی انسان‌ها پدیدار شود.

در ناحیه مقدسه ما به ظاهر سلام می‌دهیم، ولی درواقع مقام سلام ما را به نصرت امام می‌رساند، زیرا سلام‌ به معنای تسلیم است که انسان بتواند روح بندگی را نسبت به خدا و بندگان خدا در خودش تقویت کند و نصرت امام بارزترین مقام تسلیم نسبت به ولی خداست که فرمود اگر راست می‌گویید که عاشق خدایید، از رسول خدا تبعیت کنید تا خدا شما را دوست بدارد.

نویسنده: حجت الاسلام محمدباقر ولدان، پژوهشگر و معاون فرهنگی آستان مقدس مسجد جمکران

انتهای پیام/