12 سیاستمدار محبوب ترکیه؛ سکولارها در صدر لیست

به گزارش گروه بین الملل خبرگزرای تسنیم، این روزها اقتصاد ترکیه حال و روز خوشی ندارد و در شرایطی که تورم بیداد می‌کند، فضای اجتماعی و گرایش‌های سیاسی مردم نیز تحت تاثیر این موضوع قرار گرفته است.

نتایج تازه‌ترین تحقیقات میدانی موسسه مستقل آسال (Asal) در ترکیه، نشان دهنده این است که برخلاف روال سابق، محافظه کاران در اوج نیستند. ناظرین سیاسی می‌گویند، کاهش محبوبیت سیاستمداران اسلامگرا در ترکیه، اتفاق جدیدی است که نشان دهنده یک تحول مهم در جامعه شناسی سیاسی احزاب و جریانات سیاسی ترکیه است.

منتقدین اردوغان بر این باورند که ماشین عظیم تبلیغاتی حزب عدالت و توسعه، بودجه‌های چند میلیارد لیره‌ای صرف کرده تا نام اردوغان به عنوان یک رهبر محبوب و بی‌مانند جاودانه بماند. اما حالا میادین سخنرانی اردوغان در همه استان‌های ترکیه از هر زمانی خلوت‌تر است و او نمی‌تواند همچون سابق، جمعیت پرشماری را در پیرامون خود جمع کند.

رهبری که به جایگاه دوم تنزل کرد
تا همین چند سال پیش، رسانه‌های تحت امر حزب عدالت و توسعه، به شکلی آشکار و بدون تعارف، ادعا می‌کردند که میزان محبوبیت سیاسی و اجتماعی رجب طیب اردوغان، حتی از شخصیت های تاریخی مشهوری همچون مصطفی کمال آتاترک موسس نظام جمهوری ترکیه، عصمت اینونو یار غار آتاترک، دمیرل، اوزلف اربکان و دیگران پیشی گرفته است و به عنوان مهمترین رهبر سیاسی ترکیه پس از انحلال امپراتوری عثمانی، جایگاه خود را تثبیت کرده است. ولی حالا مشخص شده که چنین نیست و اتفاقاً این احتمال وجود دارد که اردوغان نتواند برای مدتی طولانی در رده دوم بماند و ممکن است به زودی سوم شود.

موسسه مستقل آسال (Asal) از شهروندان ترکیه پرسیده است: یگانه سیاستمدار محبوب ترکیه از دید شما کیست؟ پاسخ‌ها از این قرار است:

اول: منصور یواش شهردار آنکارا سیاستمدار وابسته به حزب جمهوری خلق: 20.7 درصد.

دوم: رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور و رهبر حزب عدالت و توسعه: 18.8 درصد.

سوم: اکرم امام اوغلو شهردار استانبول سیاستمدار وابسته به حزب جمهوری خلق: 14.5 درصد.

چهارم: اوزگور اوزل رهبر حزب جمهوری خلق: 10.4 درصد.

پنجم: هاکان فیدان وزیر امور خارجه: 4.2 درصد.

ششم: دولت باغچلی رهبر حزب ملی گرا: 3.5 درصد.

هفتم: علی یرلی کایا وزیر کشور: 3.1 درصد

هشتم: صلاح الدین دمیرتاش زندانی سیاسی کُرد وابسته به نهادهای اقماری پ.ک.ک: 3 درصد.

نهم: فاتح اربکان رهبر حزب دوباره رفاه و فرزند نجم الدین اربکان: 2.6 درصد.

دهم: امید اوزداغ رهبر حزب ظفر و طرفدار اخراج آوارگان سوری: 2.2 درصد.

یازدهم: مساوات درویش اوغلو رهبر حزب خوب: 1.3 درصد.

دوازدهم: کمال کلیچدار اوغلو رهبر سابق حزب جمهوری خلق: 0.8 درصد.

سیزدهم: سایر (باباجان، کاراملا اوغلو، داود اوغلو، گل و …) 1.7 درصد.

چهاردهم: هیچکدام از سیاستمداران ترکیه را نمی‌پسندم: 13.2 درصد.

نتایج نظرسنجی بالا نشان داده که اردوغان حالا بخش عظیمی از محبوبیت و جایگاه اجتماعی خود را از دست داده و منصور یواش شهردار آنکارا، بدون آن که جنجال رسانه‌ای به راه بیاندازد و مانند اردوغان به طور مداوم در حال مصاحبه و سخنرانی باشد، وضعیت خوبی دارد. امام اوغلو نیز فاصله خود را روز به روز کمتر می‌کند و ممکن است به زودی اردوغان را به رده سوم تنزل دهد.

در تحقیق مزبور، چهار شخصت سکولار – کمالیست، شامل یواش، امام اوغلو، اوزل، کلیچدار اوغلو، جمعاً توانسته اند 46 درصد از آرای مردم را بگیرند. اما محافظه کاران حکومتی شامل اردوغان، فیدان، یرلی کایا، 26 درصد در اختیار دارند. ملی گرایان برجسته نظیر باغچلی، اوزداغ و درویش اوغلو صرفاً 7 درصد محبوبیت دارند.

چنین چیزی نشان دهنده این است که نه اسلامگرایان و نه ملی گرایان، شانس چندانی ندارند که خود را حائز بیشترین طرفداران گفتمان اول بدانند و دست کم در شرایط کنونی، صحنه در دست کمالیست های سکولار است.

آن دسته 13 درصدی از شهروندان که اعلام کرده اند هیچکدام از رهبران فعلی را نمی پسندند، یک جمعیت دارای رای و گرایش سیال به شمار می آید که می تواند در ماه ها و سالیان آتی، جبهه خود را برگزیند و نتایج بالا را تا حدودی تغییر دهد. اما در صورتی که قائل به تقسیم به شیوه سرشکن شدن باشیم، باز هم اوضاع و احوال سران حزب جمهوری خلق، بهتر خواهد بود.

چرا محبوبیت اردوغان کاهش یافت؟
روزنامه جمهوریت چاپ آنکارا در یادداشتی به قلم مصطفی چاکر، از این موضوع خبر داده که ولخرجی و ویژه خواری در کاخ ریاست جمهوری ترکیه، یکی از عواملی است که موجب کاهش محبوبیت اردوغان در سالیان اخیر شده است.

این روزنامه اعلام کرده که در دو سال متمادی 2023 و 2024 میلادی، مردم ترکیه در شرایط اقتصادی بسیار سختی به سر می‌برند و اردوغان، خواهان تحمل ریاضت اقتصادی شده است. اما مساله اینجاست که خود او نه تنها اهل ریاضت و صرفه جویی نیست، بلکه با ریخت و پاش و لوکس گرایی بی‌مانند، فشار بی‌سابقه‌ای بر بودجه عمومی اعمال کرده است.

جمهوریت نشان داده که هزینه‌های کاخ ریاست جمهوری که در بازه زمانی دی تا خرداد سال گذشته 2.1 میلیارد لیره بود، در مدت مشابه سال جاری با 176.8 درصد افزایش به 6 میلیارد و 10 میلیون لیره رسیده است. 

روزنامه سوزجو چاپ آنکارا نیز در گزارش دیگری اعلام کرده که سالهاست، موضوعی به نام «شایسته سالاری» و «مبارزه با فساد مالی» که قبلاً از شعارهای مهم اردوغان و حزب عدالت و توسعه بود، کنار گذاشته شده و مردم به وضوح می‌بینند که در همه نهادهای مهم و حساس کشور، انواع و اقسام پست‌ها به افرادی سپرده می‌شود که به حزب حاکم نزدیک هستند.

همچنین شاهد این هستند که پروژه‌های کلان اقتصادی در اختیار پیمانکاران و اعضای خانواده‌های حزب اردوغان گذاشته می‌شود و رفقای رییس جمهور، از هیات مدیره بانک‌ها گرفته تا سازمان‌های مهم، تمام پست‌ها را به دست آورده‌اند. 

انتهای پیام/