«مهر به وقتِ غزه»؛ یکی شهید است و دیگری مجروح

به گزارش وبانگاه به نقل از گروه بین‌الملل خبرگزاری مهر: مهرماه و فرارسیدن پاییز برای صدها میلیون دانش‌آموز جهان، آغاز فصلی دیگر از زندگی، دانش و یادگیری است. اما کودکان غزه از این قاعده مستثنی هستند. در حالی که رفته رفته به نخستین سالگرد عملیات طوفان الاقصی و نسل کشی بی‌سابقه رژیم صهیونیستی نزدیک می‌شویم، آمارها حکایت از این دارد که تاکنون ۱۱ هزار دانش‌آموز فلسطینی شهید شده‌اند و ۱۸ هزار نفر از آنان مجروح هستند؛ چرا؟ به این دلیل که مبارزان فلسطینی، هیمنه امنیتی پوشالی صهیونیسم را در هم شکستند و تل آویو در انتقامی پلید، بر سر زنان و کودکان بمب و موشک می‌ریزد. این آمار غم انگیز و شهادت این همه دانش‌آموز به عنوان مهمترین بخش از سرمایه معنوی و منابع انسانی آینده فلسطین، گویای ابعاد سهمناکی از یک تراژدی بزرگ برای ملت مظلوم فلسطین و یک جنایت بی‌سابقه در تاریخ رژیم صهیونیستی است.

بیش از ۶۰۰ هزار دانش‌آموز و نزدیک به ۹۰ هزار دانشجو در غزه، برای دومین سال پیاپی با اختلال در روند تحصیل روبرو شده‌اند. علاوه بر شهادت دانش‌آموزان فلسطینی که نمونه‌ای روشن از تهدید امروز و فردای فلسطین است، باید به این نکته نیز توجه کرد که از بین ۱۸ هزار دانش‌آموز مجروح، بیش از ۹۰۰ نفر از آنان، دچار قطع عضو شده و شرایط دشواری را سپری می‌کنند.

آمارها نشان داده که فقط ۱۰ درصد از کل ۵۶۴ مدرسه غزه سرپا مانده‌اند و تمام ۱۲ دانشگاه غزه نیز با خاک یکسان شده‌اند. اگرچه آمار دانش‌آموزان شهید به تنهایی، نشانه عظیمی از یک مصیبت تاریخی برای فلسطینیان است اما علاوه بر آنها شمار معلمان شهید نیز از عدد ۵۲۵ نفر فراتر رفته است.

بمباران مدرسه الزیتون، جنایتی آشکار

تازه‌ترین نمونه از جنایات ارتش تحت امر نتانیاهو، بمباران مدرسه ابتدایی الزیتون در جنوب شهر غزه بود که منجر به شهادت ۲۲ تن از جمله ۱۳ کودک و ۶ زن شد. جنبش مقاومت اسلامی «حماس» این اقدام صهیونیست‌ها را یک جنایت جنگی قلمداد کرد که همچون سابق، با حمایت آمریکا صورت گرفته است. حمله به مدارس و کشتار کودکانی که باید سر کلاس‌های درس حاضر شوند، نقض آشکار تمام ارزش‌های انسانی و قوانین بین‌المللی و اصرار بر ادامه نسل کشی است. حماس در بیانیه خود از ملت‌های عرب، کشورهای اسلامی و همه آزادگان جهان خواسته که با هم متحد شوند و با هر وسیله در برابر دشمن جنایتکار بایستند تا جنایاتهایش متوقف شود».

بر اساس اطلاعاتی که از سوی دیده‌بان حقوق بشر اروپا مدیترانه (Euro-Med) منتشر شده، هواپیماهای اسرائیلی در حالی مدرسه محله الزیتون را بمباران کردند که دانش‌آموزان و مادران آنها در آنجا پناه گرفته بودند و جایی برای ماندن نداشتند. Euro-Med اعلام کرده که چند تن از اعضای گروه دیده‌بان حقوق بشر، از مدرسه مزبور بازدید کرده و متوجه شده‌اند که هیچ نشانه‌ای از کاربری نظامی در آنجا وجود نداشته و صرفاً محل پناه زنان و کودکان بوده است. بنابراین، ادعای تبدیل شدن مدرسه به مجتمع فرماندهی حماس، صرفاً بهانه‌ای برای توجیه جنایت بوده است.

ارتش رژیم صهیونیستی تاکنون بارها به بهانه حضور مبارزان حماس، ده‌ها مدرسه را بمباران کرده و در مقابل اعتراضات نهادهای مدنی و حقوق بشری نتوانسته هیچ سند و مدرکی برای اثبات ادعاهای خود در مورد کاربری نظامی این مدارس ارائه دهد. اما با این حال، هیچکدام از حامیان رژیم صهیونیستی از جمله اعضای اتحادیه اروپا که همواره بر ضرورت توجه به حقوق کودکان تاکید می‌کنند، حاضر نشده‌اند اقدامات مزبور را به عنوان جنایت جنگی محکوم کنند.

فعالان حقوق بشر از دیوان بین‌المللی دادگستری خواسته‌اند به منظور مهار اسرائیل و جلوگیری از کودک کشی و نسل کشیِ آن، اقدام عاجلی انجام دهد اما هنوز هم چنین اتفاقی روی نداده و به جرات می‌توان گفت که مهر ماه امسال به تلخ‌ترین و غم انگیزترین مهر ماه تاریخ مدارس غزه تبدیل شده است.

وقتی که «آنروا» هم در امان نیست

یکی دیگر از ابعاد سیاه جرائم و جنایات جنگی رژیم صهیونیستی این است که حتی کارمندان، معلمان و مسئولان امدادی و آموزشی «آژانس امدادرسانی و کاریابی آوارگان فلسطینی» (آنروا) در امان نیستند و بارها مراکز، خودروها و پناهگاه‌های آنها مورد حمله قرار گرفته است. بر اساس آمار رسمی، از ۷ اکتبر بدین سو، بیش از ۲۱۵ تن از کارمندان و امدادگران این آژانس به شهادت رسیده‌اند.

زنان و کودکان مظلوم فلسطینی در جریان حملات گسترده به مناطق مختلف غزه، بارها با این امید که مدارس و مراکز «آنروا» دارای مصونیت هستند، به آنجا پناه بردند. اما حملات گسترده، حتی این مراکز را نیز در برگرفت. اخیراً سام رز مدیر برنامه‌ریزی آژانس آنروا اعلام کرده که همکاران او حتی در مراکز و مدارس اردوگاه النصیرات احساس امنیت ندارند و بسیاری از آنان به این جمع‌بندی رسیده‌اند که نباید از لباس فرم مخصوص این آژانس استفاده کنند چرا که صهیونیست‌ها از دور آنها را هدف قرار می دهند. این مقام مسئول آنروا در حالی درباره وقایع اخیر اظهار نگرانی کرده که در روزهای اخیر، مدرسه الجاعونی ویژه دانش‌آموزان آوارگان اردوگاه النصیرات هدف بمباران هوایی قرار گرفت و در جریان این حمله ۱۸ غیرنظامی فلسطینی شهید شدند.

چرا مدارس را بمباران می‌کنند؟

رویدادهای یک سال اخیر نشان داده که ارتش رژیم صهیونیستی، در مشی رزمی خود، از هیچ نوع قاعده و اصول اخلاقی و حقوقی تبعیت نمی‌کند و به ویژه در حمله به غیرنظامیان، مرزهای خشونت را جا به جا کرده است. تل آویو تصور می‌کند با بالا بردن آمار شهدا و ریختن خون زنان و کودکان، توان مقاومت را در هم می‌شکند و آثار و تبعاتِ روانی سنگینی به وجود می‌آورد و باعث می شود تا خود فلسطینیان از مبارزان حماس بخواهند سلاح بر زمین بگذارند و به مقاومت پایان دهند. اما این فقط بخشی از سناریوی رژیم صهیونیستی است و در مورد حمله به مدارس و کشتار دانش‌آموزان و معلمان، اهداف دیگری نیز وجود دارد.

توجه به این نکته مهم است که حمله به مدارس و کشتار دانش‌آموزان، یک اقدام تازه در تاریخ جنایات اسرائیل نیست و قبلاً هم به عنوان یک اقدام استراتژیک در دستور کار ارتش رژیم صهیونیستی قرار گرفته است. نمونه تاریخی این اقدام، مربوط به دسامبر سال ۲۰۰۸ تا ژانویه ۲۰۰۹ میلادی است که در جریان آن، رژیم صهیونیستی به شکل عامدانه و هدفمند، به مدارس و مراکز آموزشی غزه حمله کرد. هدف از بمباران مدارس، نابودی و تخریب سیستماتیک نظام آموزشی غزه بود تا دانش‌آموزان و دانشجویان غزه، از درس و تحصیل دور بمانند زیرا فرماندهان اسرائیلی می‌دانستند که مدارس و مساجد، همواره دو کانون مهم برای پرورش و تبلیغ اندیشه‌های مقاومت و پرورش دانش‌آموزان و دانشجویان بر اساس دفاع از آرمان فلسطین بوده است.

حمله به مدارس و کشتار دانش‌آموزان، دانشجویان، معلمان و استادان و تخریب مدرسه و دانشگاه در شرایطی به عنوان استراتژی در دستور کار اسرائیل قرار گرفته که اسناد بالادستی حقوق بین الملل بشردوستانه، جایگاه ویژه‌ای برای آموزش قائل است. براساس ماده ۲۶ اعلامیه جهانی حقوق بشر، آموزش و پرورش حق همگان است. حق آموزش، نه تنها در دوران صلح، بلکه در دوران جنگ نیز باید محفوظ باشد و حمله به مدارس و مراکز آموزشی، در زمره بزرگترین جرائم و جنایات جنگ است. از این گذشته دانش‌آموزان و دانشجویان به عنوان مصادیق روشن «غیرنظامی» بودن افراد، تحت حمایت مقررات کنوانسیون چهارم ژنو هستند و طرف‌های درگیر، حق اعمال مجازات جمعی علیه آنها را ندارند.