هنر امام حسن (ع) از نگاه رهبر انقلاب اسلامی

به گزارش بخش سیاسی وبانگاه به نقل از گروه امام و رهبری خبرگزاری تسنیم، همزمان با 15 رمضان‌الکریم، سالروز میلاد سراسر خیر و برکت دومین کوکب آسمان امامت و ولایت، حضرت امام حسن (ع) به مرور چهار توصیف از توصیفات امام خامنه‌ای (مدظله‌العالی) درباره کریم اهل‌ بیت (ع) پرداخته‌ایم.

هنر امام حسن مجتبی (علیه‌السلام)

رهبر فرزانه انقلاب اسلامی 22 فروردین 1369 همزمان با سالروز میلاد نورانی امام حسن مجتبی (ع) در دیدار اقشار مختلف مردم به هنر امام حسن مجتبی (ع) اشاره فرموده و در این‌باره بیان می‌دارند: «راجع به صلح از ابعاد مختلف صحبت کرده‌‌ایم؛ حالا مسئله این است که بعد از صلح امام حسن مجتبى (علیه الصّلاة و السّلام) کاربه شکلى هوشمندانه و زیرکانه تنظیم شد که جریان اسلامى وارد کانال آلوده‌‌اى که به نام خلافت ــ و در معنا سلطنت ــ به‌‌ وجود آمده بود نشود؛ این هنر امام حسن مجتبىٰ (علیه‌‌السّلام) بود. امام حسن مجتبى کارى کرد که جریان اصیل اسلام که از مکّه شروع شد و به حکومت اسلامى رسید و به زمان امیرالمؤمنین و به زمان خود او رسید، در یک مجراى دیگرى جریان پیدا بکند، منتها اگر نه به شکل حکومت ــ زیرا ممکن نیست ــ لااقل دوباره به شکل نهضت. این دوره‌‌ى سوّم اسلام است. اسلام دوباره شد نهضت؛ اسلامِ ناب، اسلامِ اصیل، اسلامِ ظلم‌‌ستیز، اسلامِ سازش‌‌ناپذیر، اسلامِ دور از تحریف و مبرّا از اینکه بازیچه‌‌ى دست هواها و هوس‌‌ها بشود، باقى ماند؛ منتها در شکل نهضت باقى ماند. و از زمان امام حسن (علیه الصّلاة و السّلام) تفکّر انقلابى اسلامى که یک دوره‌‌اى را طى کرده بود و به قدرت و حکومت رسیده بود، دوباره برگشت و شد یک نهضت؛ البتّه در این دوره کار این نهضت به‌مراتب مشکل‌‌تر بود از دوره‌‌ى خود پیغمبر. چرا؟ زیرا شعارها در دست کسانى بود که لباس مذهب را بر تن کرده بودند، در حالى‌‌که از مذهب نبودند. مشکل بودن کار ائمّه‌‌ى هدی (علیهم‌‌السّلام) اینجا بود.»

صلح امام حسن (علیه‌السلام)؛ صددرصد منطبق بر استدلال منطقىِ غیرقابل تخلّف

مقام معظم رهبری در بخش دیگری از فرمایشاتشان صلح امام حسن (ع) را صددرصد منطبق بر استدلال منطقىِ غیرقابل تخلّف عنوان فرموده و در این‌ زمینه بیان می‌دارند: «در باب صلح امام حسن (علیه‌‌السّلام) این مسئله را بارها گفته‌‌ایم و در کتاب‌ها نوشته‌‌اند که هیچ کس، [حتّى] اگر خود امیرالمؤمنین (ع) هم به جاى امام حسن مجتبى (ع) بود و در آن شرایط قرار می‌گرفت، ممکن نبود کارى بکند غیر از آن کارى که امام حسن(ع) کرد. هیچ‌کس نمی‌تواند بگوید امام حسن (ع)  فلان گوشه‌‌ى کارش سؤال‌‌برانگیز است؛ نه، کار آن بزرگوار صددرصد منطبق بود بر استدلال منطقىِ غیر قابل تخلّف. در بین آل رسول خدا (صلّى الله‌‌ علیه و آله و سلّم) پُرشورتر از همه کیست؟ شهادت‌‌آمیزترین زندگى را چه کسى داشته است؟ غیرتمندترین آنها در مقابل دشمن براى حفظ دین چه کسى بوده؟ حسین‌‌بن‌‌على (علیه‌‌السّلام) بوده دیگر؛ حسین‌‌بن‌‌على (علیه‌‌السّلام) با امام حسن (ع) در این صلح شریک بودند. تنها امام حسن (ع) که صلح نکرد؛ امام حسن و امام حسین (علیهاسلام) [صلح] کردند؛ منتها امام حسن(ع) جلو بود، امام حسین (ع)  پشت سر او بود؛ و امام حسین (علیه‌‌السّلام) جزو مدافعین ایده‌‌ى صلح امام حسن (ع)  بود. وقتى که در یک مجلس خصوصى یکى از یاران نزدیک، از این پُرشورها و پُرحماسه‌‌ها، یک اعتراضى به امام مجتبى (علیه الصّلاة و السّلام) کرد، امام حسین (ع)  با او برخورد کردند؛ «فَغَمَزَ الحُسَینُ فى وَجهِ حُجر». یعنى هیچ‌‌‌کس نمی‌تواند بگوید که اگر امام حسین (ع)  به جاى امام حسن (ع)  بود، این صلح انجام نمی‌گرفت؛ نخیر، امام حسین (ع)  با امام حسن (ع)  بود و این صلح انجام گرفت. و اگر امام حسن (علیه‌‌السّلام) هم نبود و امام حسین (علیه‌‌السّلام) تنها بود، در آن شرایط باز هم همین کار انجام می‌گرفت و صلح می‌شد. صلح عوامل خودش را داشت و هیچ تخلّفى و گزیرى از آن نبود. آنجا آن روز شهادت ممکن نبود. مرحوم شیخ راضى آل‌‌یاسین (رضوان الله‌‌ تعالى علیه) در این کتاب «صلح الحسن»که بیست سال پیش بنده آن را ترجمه کردم و چاپ شده، ثابت می‌کند که اصلاً جا براى شهادت نبود. هر کشته شدنى که شهادت نیست؛ کشته شدن با شرایطى شهادت است؛ آن شرایط در آنجا نبود. و اگر امام حسن (علیه‌‌السّلام) آن روز کشته می‌شدند، شهید نشده بودند؛ کشته شده بودند. امکان نداشت کسى آن روز بتواند در آن شرایط، حرکت مصلحت‌‌آمیزى را انجام بدهد که کشته بشود و انتحار نباشد و اسم آن شهادت باشد؛ لذا صلح کرد.»

حق عظیم امام حسن (علیه‌السلام) بر بقای اسلام

ایشان در فراز دیگری از سخنان‌شان به حق عظیم امام حسن (ع) بر بقای اسلام اشاره فرموده و در این زمینه تصریح می‌سازند: «اگر این صلح را امام مجتبى انجام نمی‌داد، آن اسلام ارزشىِ نهضتى باقى نمی‌ماند و از بین می‌رفت؛ چون معاویه بالاخره غلبه پیدا می‌کرد و وضعیّت، وضعیّتى نبود که امکان داشته باشد که امام حسن مجتبى (علیه‌‌السّلام) غلبه پیدا کند؛ همه‌‌ى عوامل در جهت عکس غلبه‌‌ى امام مجتبى (علیه‌‌السّلام) بود. دستگاه تبلیغات در اختیار معاویه بود و چهره‌‌ى او در اسلام، چهره‌‌اى که نتوانند موجّه کنند و نشان بدهند نبود؛ تمام ارکان خاندان پیغمبر را از بین می‌بردند و کسى را باقى نمی‌گذاشتند که حافظ نظام ارزشى اصیل اسلام باشد و بکل همه چیز از بین می‌رفت؛ و ذکر اسلام برمى‌‌افتاد و نوبت به جریان عاشورا هم نمی‌رسید. یعنى اگر بنا بود امام مجتبى (علیه‌‌السّلام)، جنگ با معاویه را ادامه بدهد و به شهادت خاندان پیغمبر منتهى بشود، امام حسین هم باید در همین ماجرا کشته می‌شد؛ اصحاب برجسته هم باید کشته می‌شدند؛ حجربن‌‌عدی‌‌ها هم باید کشته می‌شدند؛ همه باید از بین می‌رفتند. کسى که بماند و بتواند از فرصت‌ها استفاده بکند و اسلام را در شکل ارزشى خودش باز هم حفظ کند، دیگر باقى نمی‌ماند. این حقّ عظیمى است که امام مجتبى (علیه الصّلاة و السّلام) بر بقاى اسلام دارد.»

ارزش صلح امام حسن (علیه‌السلام)؛ هم‌اندازه با شهادت امام حسین (علیه‌السلام)

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای (مدظله‌العالی) همچنین ارزش صلح امام حسن (علیه‌السلام) را هم‌اندازه با شهادت امام حسین (علیه‌السلام) عنوان فرموده و در این‌باره بیان می‌دارند: «امیدواریم خداوند بصیرتى به همه‌‌ى ما عنایت کند و ما بتوانیم این بزرگوار را بشناسیم و نگذاریم پرده‌‌ى جهالت و غبارِ بدشناختى‌‌اى که تا مدّت‌ها بر چهره‌‌ى آن بزرگوار بوده، باقى بماند. یعنى حقیقت را باید همه بفهمند و بدانند که صلح امام مجتبى (علیه الصّلاة و السّلام)، همان‌‌قدر ارزش داشت که شهادت برادر بزرگوارش امام حسین (علیه الصّلاة و السّلام)؛ و همان‌‌ قدر که آن شهادت به اسلام خدمت کرد، آن صلح هم همان‌‌ قدر یا بیشتر به اسلام خدمت کرد.»

انتهای پیام/