یادداشت|عرفه؛ روز شناخت، توبه، بندگی و طلوع دوباره انسان

به گزارش بخش استان‌ها در وبانگاه به نقل از خبرگزاری تسنیم از بیرجند،عرفه، نردبانی‌است از جنس نور که بندگان را از دنیای مادیت و تعلق، به قله‌های معرفت و وصال الهی می‌برد.

در عرفه، دعای حسین بن علی (ع) در صحرای عرفات، افق تازه‌ای از ایمان، عرفان و انسانیت را پیش‌روی عاشقان اهل‌بیت قرار می‌دهد. دعایی که نه صرفاً یک راز و نیاز، بلکه بیانیه‌ای انسان‌ساز از هستی‌شناسی و عبودیت است؛ سفری از درک عظمت خداوند تا شناخت فقر ذاتی انسان.

در این روز، خداوند سبحان با عظمت و رحمت خاص خود، بندگان را به آمرزش، مهربانی، و بازگشت فرا می‌خواند. دعای عرفه فرصتی است تا انسان در آیینه کلمات آسمانی، خود را بازشناسد، قصور و غفلت‌هایش را ببیند، و با اشک و عشق، به درگاه معبود بازگردد.

عرفه، روز شناخت است؛ شناخت خود، شناخت خدا و شناخت مسیر زندگی. روزی که عرفان در اوج قرار می‌گیرد و جان تشنه‌ی انسان، سیراب از باران بخشش می‌شود. عرفه، روز امید است، فرصتی برای پاک شدن، برای رهایی از گذشته، و آغاز آینده‌ای روشن‌تر.

اگر رمضان، ماه بازسازی روح بود؛ اگر شب قدر، اوج دعا بود؛ روز عرفه، نقطه عطف بندگی است؛ لحظه‌ای که حتی غیر حاجیان نیز در جای‌جای زمین، دل به سمت عرفات می‌سپارند و دل‌نوشته‌هایشان را به آسمان می‌فرستند.

این روز عظیم، یادآور آن است که هیچ بنده‌ای آن‌قدر دور نیست که رحمت خداوند به او نرسد، و هیچ گنه‌کاری آن‌قدر آلوده نیست که آغوش مهر الهی برایش گشوده نباشد.

باشد که در این روز بزرگ، با زمزمه‌ نیایش، با نگاهی به درون و قلبی آکنده از خشوع، به سوی خدای مهربان گام برداریم و زندگی خود را به برکت این روز مقدس، از نو بنا کنیم.

اَللَّهُمَّ اکْشِفْ کُرْبَتى وَاسْتُرْعَوْرَتى وَاْغْفِرْ لى خَطیَّئَتى
انتهای پیام/250