طعم برنج در خاک طلا/ روایت کامل یک برداشت در مازندران + فیلم

به گزارش بخش استان‌ها در وبانگاه به نقل از خبرگزاری تسنیم از ساری، صدای خش‌خش خوشه‌های رسیده در باد، بوی کاه، عرق، خاک و برق طلایی دانه‌های برنج که در آفتاب سوزان هوای تیر و مردادی می‌درخشند، همه چیز خبر از یک فصل دیگر می‌دهد. فصلی که برای کشاورز مازندرانی نه فقط پایان ماه‌ها زحمت، بلکه آغاز یک فصل اقتصادی است؛ فصلی با التهاب قیمت و صدایی که می‌خواهند شنیده شود.

در روستای “ماچک پشت ” از توابع ساری، پیرمردی با داس در دست، زیر لب می‌گوید: این داس سال‌ها است تو دستمه، ولی هر سال با دلشوره بیشتری به مزرعه میام. نمی‌دونم وضعیت امسال چطور خواهد بود. به امید خدا برداشت می‌کنم.

.

حسن‌آقا، کشاورز 56 ساله‌ای دیگری است از روستاهای میاندرود که 4 هکتار شالیزار دارد، با نگاهی که امید و خستگی را هم‌زمان در خود دارد، می‌گوید: ما هر سال با دل می‌کاریم، اما با عقل نمی‌تونیم بفروشیم! هزینه کارگر، کود، سم، آب، همه بالا رفته، ولی وقتی وقت فروش می‌رسه، دلال با قیمت دلخواهش می‌خرد.

در کنار زمین شالیزار، دخترکانی با لباس‌های رنگارنگ محلی، با داس‌های کوچک در دست، جشن برداشت را نظاره می‌کنند. بومی‌گرایی حالا بخشی از هویت این مراسم شده؛ گروهی از جوانان روستا، موسیقی محلی اجرا می‌کنند، زنان با سینی‌های پذیرایی از مهمانان پذیرایی می‌کنند و پیرمردان تجربه‌هایشان را با جوان‌ترها شریک می‌شوند.

اما در پس جشن، تلخی مشکلات ساختاری پنهان است؛  خانم فلاح، زن کشاورز با زبان شیرین محلی می‌گوید: برداشت خاره اما چی خانه بوو ندومبی، انبار نِدارمی، کشاورز همه قرض دارنه یعنی جشن برداشت قشنگه، اما بعدش چیه؟ انبارهایی که نداریم، اکثر کشاورزا زیر بار قرضن.

علی، پسر جوانی که تحصیلات کشاورزی دارد در کنار پدرش زمین را با دانش علمی کشت و کار کرده و می‌گوید: برنج‌کاری عشق می‌خواد، ولی این روزا فقط عشق کافی نیست. ما نیاز به سیاست‌های حمایتی واقعی داریم. مازندران قطب برنج کشوره، اگه دولت به موقع حمایت کنه.

او ادامه می‌دهد: به جای واردات بی‌رویه، باید برنج داخلی رو استاندارد کنیم، کیفیت برنج مازنی دست‌کمی از خارجی‌ها نداره. ما فقط بازار واقعی نداریم، وگرنه کشاورز ما پای کاره.

با این‌همه، همچنان امید زنده است. نگاه مادرانی که هنوز آینده را در خوشه‌های طلایی می‌بینند، نشان می‌دهد که این خاک هنوز نفس می‌کشد، اگرچه گاهی با نوسانات قیمتی.

آماری که طلا می‌گوید، اما سودش در جیب دیگران می‌ریزد

امسال پیش‌بینی می‌شود که حدود یک میلیون و 300 هزار تن شلتوک از حدود 230 هزار هکتار زمین شالیزاری در مازندران برداشت شود. طبق اعلام بابک مومنی، مدیرکل جهاد کشاورزی استان، این شلتوک‌ها حدود 750 هزار تن برنج سفید تولید خواهد کرد؛ آماری که نشان‌دهنده جایگاه استراتژیک مازندران در تأمین قوت غالب مردم ایران است.

با آغاز رسمی برداشت در مناطق مرکزی استان مانند بابلسر، بابل، آمل و ساری، مازندران بار دیگر قلب تپنده سفره ایرانی شده است. اما مشکل از آن‌جاست که سود این طلای سفید، در جیب بسیاری از کشاورزان نمی‌رود.

با آغاز برداشت برنج در مازندران، پیش‌بینی می‌شود 1.3 میلیون تن شلتوک از شالیزار‌های استان برداشت شود که می‌تواند سهم به سزایی در تامین این محصول استراتژیک کشور داشته باشد.

سازمان جهاد کشاورزی استان مازندران پیش‌بینی کرده با برداشت از سطح 230 هزار هکتار شالیزار در استان، حدود یک میلیون و 300 هزار تن شلتوک تولید شود.

بابک مومنی مدیرکل  سازمان جهاد کشاورزی مازندران گفته: انتظار داریم از این میزان شلتوک، حدود 750 هزار تن برنج سفید از ارقام محلی و پرمحصول به دست آید.

وی با اشاره به آغاز برداشت برنج در اراضی شهر‌های مرکزی استان از جمله بابلسر، ساری، بابل و آمل، اظهار کرد: مراسم رسمی برداشت برنج روز سه‌شنبه، در شهرستان ساری برگزار شد.

وی بر لزوم توجه شالیکاران به بیماری قارچی بلاست در شالیزار‌ها تاکید کرد و ادامه داد: مبارزه بیماری بلاست باید در دستور کار کشاورزان قرار گیرد. که در صورت بی توجهی خسارات سنگینی به مزارع وارد می‌شود.

مومنی  به کشاورزان توصیه کرد از برداشت برنج با کمباین‌های فرسوده و فاقد معاینه فنی خودداری کنند.استفاده از این کمباین‌ها می‌تواند موجب خسارت قابل توجهی به محصولات شود و راندمان را کاهش دهد.

فصل برداشت برنج، فصلی است که اشک و لبخند در آن درهم‌تنیده است. صدای موسیقی محلی با آه‌های خسته‌ دل کشاورزان می‌آمیزد. مردانی که دست‌هایشان پینه بسته و زنانی که با دامن‌های گلدار به استقبال میهمانان می‌آیند، همه روایتگر اصالت این سرزمین‌اند؛ سرزمینی که اگر سیاست‌های حمایتی، قیمت‌گذاری عادلانه، کنترل واردات، و نظام توزیع منصفانه وجود داشته باشد، می‌تواند نه‌تنها مازندران، که ایران را از واردات بی‌نیاز کند.

اما فعلاً کشاورز مازندران با داس، با دل، و با دعا، به دل شالیزار می‌زند. چشم امیدش به خداست و به حمایت‌هایی که وعده‌شان زیاد است، اما اجرای‌شان کم.

انتهای پیام/