دورهمی بیماران هموفیلی در پارک توحید بیرجند

به گزارش بخش استان‌ها در وبانگاه به نقل از خبرگزاری تسنیم از بیرجند، در میان هیاهوی داغ تابستان بیرجند، صبحی بود که آرامش درختان پارک توحید، میزبان قدم‌های آهسته و لبخندهای واقعی شد؛ صبحی که بیماران هموفیلی، خانواده‌هایشان و گروهی از کنشگران حوزه سلامت، دست در دست هم گذاشتند تا نشان دهند بیماری، پایان راه نیست.

این برنامه در قالب دورهمی صمیمانه‌ای برگزار شد، به مناسبت هفته حمایت از بیماران خاص، و فرصتی بود برای دیده شدن، شنیده شدن و کنار هم بودن.

پارکی برای تپش زندگی

برنامه با پیاده‌روی خانوادگی و نرمش سبک آغاز شد؛ حرکتی ساده، اما پرمعنا برای یادآوری اینکه حرکت، حتی کوچک، گام بلندی‌ است در مسیر سلامتی.

در ادامه، جمع حاضر به صرف صبحانه‌ای ساده و صمیمانه دعوت شدند؛ نه برای تجمل، بلکه برای گفتگو، همدلی و آشنایی بیشتر میان خانواده‌هایی که هرکدام داستانی مشترک اما یگانه دارند.

در گوشه‌ای دیگر از پارک، میزهای نقاشی برای کودکان و نوجوانان برپا شده بود. بچه‌هایی که شاید اسم بیماری را بلد نباشند، اما خوب می‌دانند که خورشید را می‌توان با مداد زرد کشید و امید را با رنگ‌های روشن. نقاشی‌های برگزیده با جوایز تشویقی همراه شد؛ تا لبخندهای کودکانه‌، فضای برنامه را گرم‌تر و دل‌نشین‌تر کند.

صدایی که باید شنیده شود

مسعود ضیائی، مدیر دفتر نمایندگی کانون هموفیلی ایران در خراسان جنوبی، که از ابتدا همراه بیماران این استان بوده، در حاشیه این برنامه گفت: ما با این دورهمی‌ها دنبال تبلیغ یا ظاهرسازی نیستیم؛ هدف ایجاد حس تعلق، آگاهی جمعی و امید است. بیماران وقتی کنار هم قرار می‌گیرند، باور می‌کنند که تنها نیستند و می‌توانند مسیر درمان را با دلگرمی طی کنند.

وی افزود: پارک و فضای عمومی بهترین جا برای فرهنگ‌سازی است. خیلی از شهروندان که از کنار ما عبور کردند، ایستادند، پرسیدند و این یعنی آغاز گفتگو.

سخنی از دل بیماران

محمدعلی  بهلگردی، نماینده بیماران هموفیلی نیز با ابراز رضایت از اجرای برنامه، گفت: همین کنار هم بودن، خودش نیمی از درمان است. ما به چنین فضاهایی نیاز داریم؛ نه فقط برای جسم، که برای جان. برای تقویت انگیزه، برای شنیدن تجربه‌ها و برای امید.

در پایان برنامه، از زینب  بهدانی و تیم اجرایی همراه او به‌خاطر دقت و نظم در برگزاری این دورهمی تقدیر شد.

عکس‌های یادگاری با لبخندهایی که از دل می‌آمد، آخرین قاب‌های این رویداد بود.

 انتهای پیام/ 257