دل‌ها از چذابه عبور می‌کنند نه پاها؛ اینجا مسیر دل است نه جاده+تصاویر

به گزارش بخش استان‌ها در وبانگاه به نقل از خبرگزاری تسنیم از مرز چذابه، چذابه این روزها فقط یک نقطه‌ی عبور نیست؛ اینجا، خاکی‌ست که با اشک زائران حسین(ع) متبرک شده و آسمانی دارد که بوی کربلا می‌دهد. این مرز، دروازه‌ای‌ست میان زمین و آسمان، میان دل و حرم، میان انسان و حقیقت.

در گرمای سوزان خوزستان، جایی که خورشید بی‌رحمانه می‌تابد، نسیم خدمت و محبت، خنکای دل‌هاست. مردم خوزستان، با دل‌هایی بزرگ‌تر از وسعت دشت‌هایشان، پای کار آمده‌اند. اینجا، هر خانه‌ای موکب است، هر کوچه‌ای مسیر عشق، و هر لبخندی، مهر تأییدی‌ست بر مهمان‌نوازی ایرانی.

اما آن‌چه چذابه را خاص‌تر می‌کند، سیمای معصومانه‌ی کودکانی‌ست که با دستان کوچکشان، کارهای بزرگ می‌کنند. پسربچه‌ای با پیشانی آفتاب‌سوخته، پارچ آب را بلند کرده و زمین را آبپاشی می‌کند. دختری با روسری گل‌دار، شربت پذیرایی میکند. آن‌ها فرمان نمی‌گیرند؛ دلشان فرمان می‌دهد. دل‌هایی که از کودکی با نام حسین(ع) گره خورده‌اند.

در گوشه‌ای دیگر، پیرزنی با چهره‌ای آفتاب‌خورده و دستانی لرزان، نان محلی می‌پزد. با زبان عربی برای سلامتی زائران دعا می‌خواند و هر نان را با ذکر صلوات به دست زائری می‌دهد. پیرزنی دیگر، با چادر مشکی و عصا، در حال درست کردن طبخ غذا برای زائران حسین است، اینجا، سن معنا ندارد؛ عشق، همه را یک‌دل کرده است.

در چذابه، خدمت شبانه‌روزی است؛ خستگی معنا ندارد. پیرمردی از شوش، بانویی از اندیمشک، نوجوانی از اهواز، همه آمده‌اند تا سهمی از این عشق داشته باشند. بعضی‌ها نان می‌پزند، بعضی‌ها چای می‌ریزند، بعضی‌ها فقط دعا می‌کنند. اما همه، یک چیز مشترک دارند: دلشان با حسین(ع) است.

اینجا، مرزبان لبخند می‌زند، مأمور گذرنامه با مهربانی مهر می‌زند، و زائر، با طمانینه‌ای مثال‌زدنی، قدم به خاک عراق می‌گذارد. گویی این مرز، نه مانع، بلکه پلی‌ست میان زمین و آسمان؛ میان دل و حرم.

.

چذابه، در روزهای اربعین، روایت دیگری دارد از انسان بودن. اینجا، خدمت‌رسانی فقط وظیفه نیست؛ عبادت است. و هر خادم، با هر قطره عرقی که از پیشانی‌اش می‌چکد، گویی وضویی تازه می‌گیرد برای نماز عشق.

اینجا در چذابه باد هم عاشق شده است. با پرچم‌ها بازی می‌کند، با چفیه‌ها می‌رقصد، با شعله‌های منقل می‌خواند. صدای نوحه‌ها، فارسی و عربی، در هم آمیخته‌اند و دل‌ها را به سمت بین‌الحرمین می‌کشند. اینجا، هر صدا، هر تصویر، هر حرکت، روضه‌ای است که باید با چشم دید و با دل شنید.

گزارش از فاطمه دقاق نژاد

انتهای پیام/