غرب و گرسنگی در غزه؛ وقتی شریک جرم دلسوز قربانی می‌شود!

به گزارش “بخش بین‌الملل هاب خبری وبانگاه” به نقل از خبرگزاری مهر به نقل از الجزیره، بعد از ۲۱ ماه از سکوت رسانه‌های غربی و آمریکایی در برابر جنایات وحشیانه رژیم صهیونیستی علیه غیرنظامیان در نوار غزه به نظر می‌رسد که این رسانه‌ها همچون سی‌ان‌ان و ام اس ان بی سی، ظاهرا از خواب بیدار شده‌اند و همگی امروز درباره بحران قحطی و گرسنگی در غزه حرف می‌زنند.

حتی روزنامه دیلی اکسپرس که یک رسانه راست انگلیسی است، تیتری با این عنوان منتشر کرد «همین الان گرسنگی را متوقف کنید». در کنار این تیتر عکسی از یک کودک گرسنه فلسطینی در غزه منتشر شده بود و دیلی اکسپرس تاکید کرد: «کسانی که در جهنم غزه برای زنده ماندن دست و پا می‌زنند، مایه شرمساری همه ما هستند». مت کنارد، روزنامه نگار انگلیسی در این زمینه گفت که رژیم صهیونیستی، حمایت دیلی اکسپرس را از دست داد.

درد گرسنگی در غزه و بیداری مردم جهان

همچنین شاهد تغییر فزاینده‌ای در چارچوب‌های سفت و سخت رسانه‌های غربی و آمریکایی که پیش از این جنایات اشغالگران علیه مردم فلسطین در غزه را از ابتدای جنگ تاکنون توجیه می‌کردند، هستیم و شکاف‌هایی در این چارچوب‌ها ظاهر شده است. برای چندمین هفته متوالی امروز جهان شاهد تصاویری از کودکان گرسنه در غزه است که تبدیل به اسکلت شده‌اند و بدون کورسوی امیدی، از گرسنگی جان می‌دهند. هبه المقادمه، روزنامه نگار ۲۴ ساله فلسطینی که هنوز در شهر غزه زندگی می‌کند، می‌گوید: در غزه گرسنگی به کشنده‌ترین سلاح رژیم صهیونیستی علیه مردم فلسطین تبدیل شده و حتی از بمب‌ها هم پیشی گرفته است، دیگر هیچ کودکی در غزه وجود ندارد و همه از گرسنگی می‌میرند.

استنلی توچی، بازیگر، نویسنده و فعال حقوق بشری غربی در کتاب خود با عنوان «طعم» خاطراتی از عشق مادام العمر خود به غذا و جذابیت آن را توضیح می‌دهد و می‌گوید: من خیلی زود فهمیدم که از جمله سکانس‌های مورد علاقه مردم در سینما، سکانس‌های مربوط به خوردن غذاست و تماشای افراد در حال خوردن غذا جذابیت زیادی دارد.

این نویسنده غربی در کتاب خود تاکید کرد: مردم عاشق تماشای فیلم‌هایی درباره غذا و برنامه آشپزی هستند؛ زیرا غذا موجب می‌شود همه ما احساس کنیم عضوی از یک خانواده انسانی هستیم. بنابراین دقیقاً به همین دلیل است که وقتی می‌بینیم افرادی از این عمل ساده یعنی غذا خوردن محرومند، به شدت رنج می‌بریم.

روشن است که دیدن گرسنگی یک شخص دیگر به ویژه اگر کودک باشد، بسیار غیر قابل تحمل است و موجب شرمساری هر انسانی می‌شود. برخلاف یک حمله هوایی و تروریستی که ما تنها وقوع و پایان آن را می‌بینیم، اما گرسنگی یک عمل دائمی بوده و قربانی آن به یکباره نمی‌میرد؛ بلکه ذره ذره آب می‌شود، همانطور که آژانس امداد و کار سازمان ملل برای آوارگان فلسطینی (آنروا) می‌گوید که مردم غزه اجساد متحرک هستند.

یک پزشک اهل غزه عکسی از یک کودک لاغر و نحیف که یک پوست نازک روی اسکلتش کشیده شده بود را منتشر کرده و نوشت «ما گرسنه‌ایم و آنها همچنان درد می‌کشند».

این تصاویر، هر انسانی را مجبور می‌کند که به دنبال راهکاری باشد و برای رساندن فوری غذا به گرسنگان تلاش کند؛ زیرا تماشای گرسنگی دیگران به معنای رنج و نابودی آهسته و عمدی بشریت است. اما این واکنش عمومی کاملاً با واکنش‌های عاملان فاجعه گرسنگی و دولت‌ها و طرف‌هایی که به این عاملان کمک می‌کنند، متفاوت است.

امروز برای همه دنیا ثابت شده که سران رژیم صهیونیستی که مرتکب جنایت گرسنگی در کنار بمباران‌های وحشیانه علیه غزه می‌شوند، اساساً ذات انسانی ندارند و حیوان خطاب قرار دادن مقامات صهیونیست به هیچ وجه ظلم یا یهودی ستیزی نیست. سران صهیونیست کسانی هستند که با شور و شوق به جنایت علیه غیرنظامیان بی‌گناه ادامه می‌دهند و به این جنایاتشان افتخار می‌کنند. اخیراً هم در اظهارات آنها یک اختلال روانی عمیق را می‌بینیم که ناشی از سال‌ها نفرت و کینه جویی بوده و در سایه مصونیتی که غرب و آمریکا به آنها داده‌اند، از انجام هیچ جنایتی علیه انسان‌های بی‌گناه و بی‌دفاع ابایی ندارند. امثال ایتمار بن گویر، وزیر تروریست و فاشیست کابینه صهیونیستی و دیگر وزرای این کابینه که مدام درباره لزوم گرسنگی دادن به مردم غزه حرف می‌زنند، نمونه‌ای از این حیوانات هستند.

به همین ترتیب رفتارهای شرم آور صهیونیست‌ها در جلوگیری از ورود کمک‌ها به غزه همچنان ادامه دارد. در برابر این حجم از جنایت و قساوت، وجدان جهانی در حال بیدار شدن است تا توجه جهانیان را جلب کند و خواستار پایان دادن به این فاجعه شود. امروز مردم را در سراسر پایتخت‌های اروپایی و آمریکا می‌بینیم که برای حمایت از غزه به میدان آمده‌اند. مردم انگلیس در لندن پرچم فلسطین را برافراشته‌اند و در برزیل پرچم فلسطین بر مجسمه مسیح منجی آویزان شده است. در شیکاگو هم رانندگان پرچم فلسطین را روی اتوبوس‌ها برافراشته‌اند.

در خیابان‌های نیویورک، تظاهرات مردم مقابل مقر سازمان ملل برای حمایت از غزه و محکومیت جنایات صهیونیست‌ها همچنان ادامه دارد. در جزایر یونان، مردم مانع از پهلوگیری کشتی‌های کروز حامل گردشگران صهیونیست می‌شوند و در بلژیک دو نظامی صهیونیست به اتهام جنایات جنگی دستگیر شده‌اند.

در سطح سازمان ملل هم با وجود همه تهدیدات و فشارهای آمریکا، اغلب کارشناسان و گزارشگران، مسئول نهادهای حقوق بشری، سخنگویان و … علنا درباره جنایات رژیم صهیونیستی حرف می‌زنند و فرانچسکا آلبانیز، گزارشگر ویژه سازمان ملل در اراضی اشغالی فلسطین که تحت تحریم‌های آمریکا هم قرار گرفته، دست از حمایت خود از غزه برنمی‌دارد. رشیده طلیب، نماینده کنگره آمریکا خواستار تحریم کامل تسلیحاتی رژیم صهیونیستی و آزادی دکتر حسام ابوصفیه، رئیس بیمارستان کمال عدوان غزه از زندان صهیونیست‌ها شده است.

راز چرخش مقامات و تریبون‌های غربی مقابل درد غزه

حتی سازمان‌های حقوق بشری که تاکنون جرات نداشتند درباره جنایت نسل کشی رژیم صهیونیستی علیه غزه حرف بزنند، شروع به بیدار شدن و بازیابی انسانیت خود کرده‌اند. حتی نهادهای صهیونیستی هم به جنایات این رژیم علیه غزه اعتراف می‌کنند و سازمان «بتسلم» رژیم صهیونیستی در گزارشی ویدیویی درباره وضعیت دردناک غزه اعلام کرد که نابودی ما اکنون در حال وقوع است. سازمان صهیونیستی موسوم به «پزشکان برای حقوق بشر» هم اعتراف کرد آنچه که در غزه اتفاق می‌افتد نسل کشی است.

همچنین اخیراً در یکی از برنامه‌های شبکه آمریکایی سی‌ان‌ان یکی از افرادی که به این برنامه دعوت شده بود گفت: فلسطینی‌ها تقریباً هر روز در تلاش برای رسیدن به غذا هستند و از شدت گرسنگی و یا توسط نظامیان صهیونیست به قتل می‌رسند. ما چطور به اینجا رسیدیم؟ شما و همکارانتان که نسل کشی علیه غزه را لاپوشانی می‌کردید کسانی هستید که ما را به اینجا رسانده‌اید.

همچنین شبکه CNN اخیرا گزارشی منتشر کرد با این تیتر که «بیش از ۱۰۰ آژانس امدادی درباره گسترش گرسنگی در غزه هشدار داده‌اند».

برخی از مقامات غربی هم اخیراً شروع به انتقاد از رژیم صهیونیستی به دلیل جنایت گرسنگی علیه غزه کرده‌اند. اما سوالی که مطرح می‌شود این است که سران غرب چرا تا الان ساکت بودند. افرادی مانند کر استارمر، نخست وزیر انگلیس از همان ابتدا می‌دانستند که رژیم صهیونیستی چه می‌کند و حتی انگلیس در جنایات این رژیم مشارکت داشت و به آن کمک می‌کرد.

هرچند که ابراز انزجار از جنایت مهم است، اما در مورد واکنش سران غربی به اتفاقاتی که در غزه می‌افتد، انگیزه‌های آنها از انتقاد علیه رژیم صهیونیستی را نمی‌توان یک واکنش بشردوستانه واقعی یا خشم اخلاقی تلقی کرد؛ بلکه این موضع‌گیری‌ها صرفاً بر اساس محاسبات خودخواهانه‌ای است که منجر به برداشتن هیچ گام موثری جهت متوقف کردن جنایات رژیم صهیونیستی نمی‌شود.

مکس بلومنتال، روزنامه نگار و فیلمساز آمریکایی درباره ابراز نگرانی سران دموکرات آمریکایی مانند باراک اوباما و هیلاری کلینتون نسبت به اتفاقات غزه می‌گوید: این یک اقدام برای فرار از رسوایی بعد از سال‌ها سکوت بوده و این اظهارات چیزی بیش از تلاش برای فرار از اتهام همدستی در نسل کشی نیست.

هبه المقادمه، روزنامه نگار ۲۴ ساله فلسطینی در واکنش به مواضع مقامات غربی در خصوص فاجعه گرسنگی در غزه گفت: ما نیازی به ترحم نداریم، ما باید کسانی که غذا را از غزه دریغ کرده‌اند و کسانی که قدرت متوقف کردن این قحطی را دارند اما کاری نمی‌کنند را تحت فشار قرار دهیم.

در پایان، این نسل کشی از طریق گرسنگی نه تنها رنجی غیر قابل تحمل برای مردم غزه است؛ بلکه حمله‌ای به همه ما و انسانیت در دنیاست و همه در آن شریکند.