قدم به قدم در مسیر عشق/ از بیرجند تا کربلا با پای دل

به گزارش بخش استان‌ها در وبانگاه به نقل از خبرگزاری تسنیم از بیرجند، می‌گویند که هر چیزی را زینتی است و زینت آنان که با پای پیاده گام در راه کربلای حسین (ع) می گذارند تاول‌هایی است که دردش به شوق رسیدن به حرم اباعبدالله الحسین(ع) لذت بخش می‌شود.

پیاده روی اربعین یعنی وصال عاشق و معشوق و خوشا به حال آنان که در این سختی به وصال معشوق می رسند و می توانند با عشق بر خاک او بوسه زنند و در پیشگاه ضریحش اشک ارادت بریزند.

سالهاست که دلهای عاشق سردار سر به دار کربلا در چهلمین روز شهادت مظلومانه آن حضرت، برای پایبوسی آن بزرگوار عزم جزم کرده و دل به دریا می زنند تا بار دیگر ارادت و عشق بی چشم‌داشت خود را در پیوندی دلی با خاک پاکش ثابت کنند.

می‌گویند زیبایی‌هایش را باید حس کنی؛ با همه وجودت، طعم شیرینش را باید بچشی؛ با تک‌تک سلول‌هایت و عظمتش را باید درک کنی؛ با تمام احساست. باور نداری، از هموطن باصفای روشندل بپرس که توصیف‌های زیبایش از حال‌وهوای پیاده‌روی اربعین، هر آرزومند حرم‌ندیده‌ای را به یقین می‌رساند که در راه کربلا باید با پای دل قدم برداشت و از چشم دل برای تماشای زیبایی‌هایش مدد گرفت.

یک روز بیشتر به اربعین سید و سالار شهیدان اباعبدالله الحسین (ع) باقی نمانده و کربلای معلی نیز با حضور زائران رنگ و بوی عزا و ماتم گرفته است.

گفته می‌شود در روز اربعین، اسیرانی که همه داغدیده بودند به کربلا بازگشتند و تمام خاطرات، مصائب و تلخی‌های روز عاشورا در آن روز برایشان دوباره زنده شد، در روایتی از امام صادق(ع) آمده است که “روز اربعین که فرارسید آگاه شوید چون ما در پیشگاه حسین بن علی(ع) خاضع هستیم، به خداوند عرض کنید که خدایا! حسین بن علی(ع) نصیحت کرد، سخنرانی کرد، موعظه کرد، نامه نوشت، دستور داد اما اثری نکرد، دید هیچ چاره‌ای ندارد، فقط خون نیاز داشت و او نیز در راه خدا خون داد”.

زنده نگه داشتن نهضت تاریخی عاشورا، رسیدن کاروان اسرا در سفر بازگشت به صحرای کربلا در روز اربعین و نیز بهره‌گیری تربیتی از یاد و خاطره تاریخی عاشورا، از دلایل اهمیت اربعین امام حسین(ع) و برگزاری باشکوه آن است.

در این جاده، هر چند قدم صحنه‌ای تازه از ایثار شکل می‌گیرد؛ پیرمردی که با لرزش دستانش کفش زائر را تمیز می‌کند، کودکانی که با ظرف‌های خرما و استکان‌های چای به استقبال می‌آیند و زنانی که با اشک در چشم سفره‌هایشان را از ابتدای ماه صفر تا پس از اربعین پهن کرده‌اند تا هیچ زائری حتی یک لحظه گرسنه یا بی‌پناه نماند.

در میان جمعیت، سید کاظم، زائر 47 ساله اهل زنجان، با چشمانی پر از اشک می‌گوید: برای ما، پیاده‌روی اربعین یادآور راهی است که کاروان اسرا در بازگشت به کربلا پیمود. هر قدم، ادای احترام به خون پاک شهداست.

او که با پای باندپیچی‌شده قدم برمی‌دارد و می‌گوید: پاهایم پر از تاول است، ولی این درد در برابر درد زینب کبری (س) هیچ است. هر قدمی که برمی‌دارم، به یاد غربت کاروان اسرا است.

افتخار ما است که زائران حسین را پذیرایی کنیم

موکب‌داران ایرانی (خراسان جنوبی) و عراقی نیز سهم بزرگی در معنویت این مسیر دارند. علی دویران، خادم موکب کوچک در نزدیکی ستون 700، می‌گوید: این افتخار ما است که زائران حسین را پذیرایی کنیم. ما همه زندگی‌مان را وقف این روزها کرده‌ایم.

او که با چهره‌ای آفتاب‌سوخته و دستانی پینه‌ بسته، در حالی که دیگ بزرگی از قیمه را هم می‌زند، با لبخند می‌گوید: این‌ها غذای حسین (ع) است، ما فقط وسیله‌ایم. قسم به ارباب، اگر همه دارایی‌ام را بدهم تا زائرش سیر شود، باز کم گذاشته‌ام.

هوای مرداد عراق گرم است، اما شور زائران از هر گرمایی فراتر می‌رود. در مسیر، صدای «لبیک یا حسین» در هوا می‌پیچد، پرچم‌های سیاه و سرخ در باد می‌رقصند و بوی نان تازه، چای عراقی و غذاهای محلی با نسیم جاده درهم می‌آمیزد.

اربعین برایم درس زندگی است

بنیامین جوانی که از 20 سالگی هر سال به امید پیاده‌روی اربعین پای در این مسیر می‌گذارد، به خبرنگار ما می‌گوید: به تنهایی مسیرم را به‌صورت پیاده آغاز می‌کنم در طول سال کمتر مرخصی می‌گیرم تا در این ایام و کمی زودتر از دیگران مسیر عشق را با پای پیاده بپیمایم.

وی ادامه می‌دهد: اربعین برایم درس زندگی است اصلا برای من معنای زندگی است. این مراسم و پیاده‌روی زمانی مناسبی برای بازگشت به خود است. سیر کردن در آفرینش خداوند باید این مسیر را با دل آمد نه با پا. من وارد کربلا که می‌شوم از دور سلام داده و باز می‌گردم. باید اینجا بود و درک کرد که زائران حسین (ع) برای چه می‌آیند.

هر چه به کربلا نزدیک‌تر می‌شوی، شور و اشتیاق بیشتر می‌شود. از دور، گنبد طلایی حرم امام حسین (ع) در دل آسمان آبی می‌درخشد و گلدسته‌های حرم حضرت عباس (ع) همچون نگهبانانی وفادار، زائران را خوش‌آمد می‌گویند. در این لحظه، بسیاری زانو می‌زنند، اشک‌ها بی‌اختیار جاری می‌شود و صداها در هم می‌آمیزد: «السلام علیک یا اباعبدالله …».

در مسیر اربعین، هر قدم یک نذر و هر نفس یک عهد است

هر گام در این مسیر، قدمی به سوی آرامش است؛ آرامشی که فقط در سایه‌ عشق به امام حسین (ع) یافت می‌شود. زائران با هر قدم، بار دل را سبک‌تر می‌کنند و پیوندشان را با حضرتش مستحکم‌تر می‌سازند. این راه، جاده‌ای است که از فراتر از زمان و مکان می‌گذرد و دل‌ها را به هم می‌رساند.

در سایه‌ خورشید سوزان یا زیر باران، هیچ‌کس شکایت نمی‌کند؛ چرا که همه آمده‌اند تا در کنار هم و برای هم، بر سختی‌ها غلبه کنند. حتی کودکان و پیران، با نگاهی پرامید و قلبی مملو از عشق، پای در راه گذاشته‌اند.

زائران، در میان خستگی‌ها، همدیگر را به دعا و یاد اهل بیت (ع) همراهی می‌کنند؛ هر لبخند، هر دست یار و هر نگاه مهربان، سندی از معنویت جاری در این همایش بزرگ است.

در این مسیر، هر قدم یک نذر و هر نفس یک عهد است؛ عهدی برای پایبندی به ارزش‌هایی که امام حسین (ع) برای آن جان دارد.

یکی از زائران اربعین، در گفت‌وگو با تسنیم با دلی لبریز از عشق و ارادت سفر عشق را اینگونه توصیف کرد: اگر دل سپرده باشی در مسیر که پا می‌گذاری گام‌هایت محکم است و تنها زیبایی می‌بینی و به وجد می‌آیی. امّا اگر دلت هنوز قرص نشده باشد پر از تحیّر خواهی بود، با هر عمود که پیش می‌روی حیرتت توشه‌ای از وجد با خود به همراه برمی‌دارد. اینجا جایی‌ست که اگر شور در کنار شعور بنشیند می‌توان امید به حضور و ظهور موعودی داشت که گره‌گشای تمام التهاب عالم خواهد شد. خلق اینهمه زیبایی یعنی هنوز زمین سپیدی در خود دارد و در میان اینهمه ظلم و تاریکی شور حسین چیزی‌ست ورای همه چیز و همه ملت‌ها را ملت حسین می‌سازد تا در صفی همگام به ابراز ارادت و دلدادگی خویش قدم بردارند. و وقتی قصه به اینجا می‌رسد در شور حضور بی‌شمار وصف ناپذیر ظهر اربعین اشک بی‌اختیار از بزرگی مظلومیت او و اهل‌بیتش بی‌اراده بر گونه همگان جویبار شوق می‌سازد…

من سفیر مسلمانان هستم

او که سومین بار است پای در مسیر عشق گذاشته و هر سفرش را متفاوت‌تر از بار قبل یافته است می‌گوید:  نگاهم به فلسفه سفر و چگونگی قدم نهادن در آن و بهره‌ای که باید برد عوض شده. دیگر مثل سال اول نیست و می‌دانم که من سفیر مسلمانان هستم و وقتی در این مسیر پا می‌گذارم باید توانایی این را داشته باشم که جز زیبایی‌ چیزی در نگاه دیگران دیده نشود. باید بتوانم صبوری و بردباری را هر سال بیشتر از سال گذشته در وجود خودم پرورش داده باشم. چرا که تشیع باید نماد بلوغ تفکر زیستی در تمامی ابعاد باشد.

انتهای پیام/254/.