از وزارت دفاع تا وزارت جنگ: طبل‌های خونین ترامپ و ندای بیداری ملت‌ها
به گزارش بخش استانها در وبانگاه به نقل از خبرگزاری تسنیم از قم، تصمیم دونالد ترامپ برای تغییر نام «وزارت دفاع» ایالات متحده به «وزارت جنگ»، نه یک بازی زبانی و نه نمایشی گذرا، بلکه بازگشت رسمی به منطق سیاه قرن نوزدهم است؛ عصری که قدرت، بر لبه سرنیزه معنا می‌یافت و جنگ، مشروع‌ترین ابزار سیاست به شمار می‌رفت. این اقدام، پیامی روشن به جهان دارد: در کاخ سفید، زبان دیپلماسی به زنجیر کشیده و طبل جنگ، بر شانه سیاست نشسته است.
ترامپ هم‌زمان که در پی تزیین خود با مدال «صلح نوبل» می‌دود، در عمل پرچم خون و ویرانی را در چهار سوی جهان برافراشته است. این تناقض، چهره واقعی پوپولیسم خودشیفته و فرصت‌طلبانه او را برملا می‌سازد: تلفیقی از غرور امپراتوری، عقلانیت قلدری و بی‌پروایی سیاسی که برای کسب امتیاز، از ارعاب و خون‌ریزی ابایی ندارد.
جنایات هم‌افزای آمریکا و رژیم صهیونیستی ــ از محاصره غزه و ترور رهبران مقاومت گرفته تا بمباران یمن و تحریم ایران ــ نه رخدادهایی پراکنده که سناریویی طراحی‌شده و تقسیم‌کار شده است. این دو شریک شوم، در چارچوبی هماهنگ، پیکره جهان اسلام را هدف گرفته‌اند؛ و ترامپ با مهر «وزارت جنگ»، این ائتلاف تاریک را رسمیت بخشیده است.
سران کشورهای اسلامی!
سکوت، دیگر نه نشانه «خویشتنداری حکیمانه»، که معنای آشکار انفعال و میدان دادن به دشمن دارد. زمان آن رسیده است که اختلافات داخلی و رقابت‌های فرساینده را به کناری نهید و در برابر این محور تجاوزگر، تصمیمی جمعی، صریح و عملی اتخاذ کنید. تاریخ، رهبرانی را که در لحظه نیاز امت، تماشاگر ماندند، به عنوان «شریکان خاموش ظلم» داوری خواهد کرد. امروز، هر میز مذاکره‌ای که به اقدام مشترک منتهی نشود، فردا به میز تقسیم خاک و استقلال‌تان بدل خواهد شد.
تحلیل واقع‌بینانه نشان می‌دهد که ادامه روند کنونی، تنها به یک نتیجه منجر می‌شود: عادی‌سازی قدرت‌طلبی نظامی و مشروعیت‌بخشی به مداخله‌های مستقیم آمریکا و اسرائیل در منطقه. برای مقابله با این روند، نیاز به سه محور هم‌زمان وجود دارد:
سیاست واحد منطقه‌ای برای رد مشروعیت وزارت جنگ و سیاست‌های آن در مجامع بین‌المللی؛
پیوستگی اقتصادی و تجاری جهان اسلام برای کاهش وابستگی به محور آمریکا-اسرائیل؛
هم‌صدایی رسانه‌ای و فرهنگی برای تقویت گفتمان عدالت‌طلبانه و مقاومت فعال.
امروز، امت اسلام میان دو راه ایستاده است: یا با طنین گام‌های مشترک، آینده را بسازد، یا با پژواک توپخانه‌های دشمن، سرنوشتش را رقم بگذارد.
نویسنده: حسن عبدی‌پور، فعال عرصه بین‌الملل
انتهای پیام/