محیط‌بانان بی‌سپر در کهگیلویه و بویراحمد
به گزارش بخش استانها در وبانگاه به نقل از خبرگزاری تسنیم از یاسوج، 327 هزار هکتار منطقه حفاظت شده در کهگیلویه و بویراحمد، این دیار را به یکی از بکرترین مناطق طبیعی ایران بدل کرده است؛ اما حفاظت از این پهنه عظیم تنها بر دوش 75 محیط‌بان است و بر اساس استانداردهای سازمان حفاظت محیط زیست کشور، این استان به دست‌کم 257 محیط‌بان نیاز دارد که فاصله میان استاندارد و واقعیت هر روز بیشتر می‌شود و طبیعت، قربانی خاموش این غفلت است.
مشاهده میدانی خبرنگار ما در منطقه حفاظت شده دنا نشان می‌دهد بسیاری از محیط‌بانان همچنان بدون تجهیزات استاندارد مانند دوربین دید در شب، خودروهای مناسب یا سلاح به‌روز، در دل کوهستان‌های صعب‌العبور مأموریت دارند و در برخی مناطق، یک محیط‌بان مجبور است به‌تنهایی از بیش از پنج هزار هکتار جنگل و کوه محافظت کند که می‌توان گفت مأموریتی حستاب شده تقریباً ناممکن است.
کمبود نیرو و امکانات تنها به سختی کار ختم نشده است و در سال‌های گذشته، چندین محیط‌بان در کهگیلویه و بویراحمد در درگیری با شکارچیان غیرمجاز جان خود را از دست داده یا به شدت مجروح شده‌اند، روایت‌های همکاران آنان از شبیخون شکارچیان مسلح در تاریکی کوهستان و دفن پیکرهایشان در سکوت خبری، نشان می‌دهد حفاظت از محیط زیست در ایران گاهی بهایی معادل جان دارد.
عبدال دیانتی‌نسب، مدیرکل حفاظت محیط زیست استان در گفت‌وگو با خبرنگار ما می‌گوید: برای پوشش کامل استان به 257 محیط‌بان نیاز داریم، اما فعلاً تنها 75 نفر مشغول هستند، این اختلاف نه‌تنها کار حفاظت را دشوار کرده، بلکه جان محیط‌بانان را هم به خطر انداخته است و بارها مکاتباتی با مرکز داشته‌ایم، ولی هنوز پاسخ عملی دریافت نکرده‌ایم.
یکی از محیط‌بانان نیز با صدایی خسته و بغض‌آلود گفت: ما در برابر شکارچیان مسلح فقط با جانمان می‌ایستیم. بسیاری از همکارانمان زخمی یا شهید شده‌اند، اما هیچ‌کس صدایمان را نمی‌شنود و اگر امکانات داشتیم، هم ما زنده می‌ماندیم و هم طبیعت بهتر حفظ می‌شد.
کارشناسان هشدار می‌دهند که علاوه بر گونه‌های در معرض خطر مثل پلنگ ایرانی یا کل و بز کوهی، جنگل‌های بلوط زاگرس نیز قربانی مستقیم این وضعیت هستند و قاچاقچیان چوب، در نبود نظارت کافی، هر شب درختان کهنسال را قطع می‌کنند و هر درخت بلوطی که می‌افتد، بخشی از «ریه زاگرس» خاموش می‌شود.
کهگیلویه و بویراحمد امروز در نقطه‌ای ایستاده است که یا باید با جذب محیط‌بانان جدید، تجهیز نیروهای موجود و تغییر نگاه ملی به محیط زیست، آینده‌ای امن برای طبیعت بسازد؛ یا شاهد ادامه روند کنونی باشد که نتیجه‌اش چیزی جز تخریب جنگل‌ها، نابودی گونه‌های کمیاب و فرسایش جان محیط‌بانان نیست.
پرسش کلیدی همچنان باقی است که تا کی باید محیط‌بانان در این استان جان خود را سپر طبیعت کنند، بدون آنکه کمترین حمایت و پشتیبانی را دریافت کنند؟
انتهای پیام/