احضار روح کسینجر در کی‌یف
گروه سیاسی خبرگزاری تسنیم- سایه کسینجر استراتژیست جنگ‌طلب آمریکایی کماکان بر معادلات جنگ اوکراین سنگینی می‌کند: این در حالیست که کسینجر اکنون مرده است! هنری کسینجر در واپسین روزهای زندگی خود، تمام تمرکز خود را معطوف به بحران اوکراین و تلاش برای یافتن راه‌حلی استراتژیک مطابق با منافع ایالات متحده کرده بود. در همین راستا، او به رهبران کاخ سفید توصیه کرد که ولودیمیر زلنسکی را وادار به آغاز مذاکرات با مسکو سازند و برای جلوگیری از تشدید تنش‌ها به زیان غرب، حتی حاضر به واگذاری بخشی از خاک اوکراین به روسیه شوند.
این پیشنهاد باعث شد کسینجر در کی‌یف به چهره‌ای نامطلوب تبدیل شده و نامش در فهرست افراد ممنوعه اوکراین قرار گیرد و حتی رئیس جمهور این کشور جنگ‌زده اروپایی را وادار به واکنش سخت علیه واشنگتن کرد!
در حقیقت، زلنسکی تنها سیاستمدار غربی بود که آشکارا به نگاه ابزارانگارانه آمریکا و ناتو نسبت به اوکراین اشاره کرد. این موضوع به همین جا ختم نشد؛ چندی پیش، در اوج درگیری نظامی در غزه، گزارش‌هایی مبنی بر اعمال فشار پنهانی از سوی واشنگتن و اتحادیه اروپا بر دولت اوکراین برای پذیرش شکست و ورود به مذاکره با روسیه منتشر شد. اگرچه زلنسکی این اخبار را به‌شدت تکذیب کرد، اما مقامات غربی واکنشی به این ادعاها نشان ندادند.
بر اساس گزارش منابع موثق، پیشنهاد پنهان غرب برای کی‌یف، در واقع بازتولیدی از همان طرح کسینجر بود: اوکراین در ازای به رسمیت شناختن رسمی الحاق کریمه به روسیه و تعهد به عدم پیوستن به ناتو، خواستار عقب‌نشینی روسیه از مناطق شرقی، به‌ویژه دونتسک و لوهانسک شود.
به نظر می‌رسد میراث فکری کسینجر حتی پس از فوت او نیز سایه‌افکن بر سر زلنسکی است. از یک‌سو، دولت‌های آمریکا و اروپا دیگر توانایی حمایت تمام‌عیار از اوکراین را ندارند و از سوی دیگر، افکار عمومی در غرب دیگر فرسایشی شدن جنگ (که مدنظر بایدن بود) را برنمی‌تابند.
کاهش محبوبیت بایدن در نظرسنجی‌های انتخاباتی نیز تا حدی ناشی از همین سیاست‌های پرهزینه نظامی و مالی واشنگتن در خارج از مرزهایش است. بنابراین، رئیس‌جمهور آمریکا چاره‌ای جز این ندارد که با استناد به طرح کلی کسینجر، به این بحرانی که بازیگران آتلانتیک در مرزهای روسیه ایجاد کردند، پایان دهد.
بدیهی است که پذیرش طرح کسینجر توسط زلنسکی، به معنای شکست جمعی کی‌یف، واشنگتن و اتحادیه اروپا در برابر روسیه خواهد بود. با این وجود، کسینجر پیش از مرگ خود معتقد بود که این تنها مسیر عملی برای کاهش هزینه‌های تشدید بحران اوکراین بر سیاست خارجی آمریکا است. در این محاسبات، برای کسینجر اهمیتی نداشت که سیاستمداری ساده‌لوح مانند زلنسکی قربانی این استراتژی شود؛ این همان نگرش ابزارگرایانه استراتژیست آمریکایی به مهره‌های کاخ سفید در عرصه بین‌المللی بود که در روزهای پایانی عمرش، گریبانگیر رئیس‌جمهور اوکراین و دیگر حامیان غرب‌گرای آن کشور شد.
انتهای پیام/