قهرمانان بی‌ادعا در جنگ با آتش/روایت 2 آتش‌نشان نمونه همدان
به گزارش بخش استانها در وبانگاه به نقل از خبرگزاری تسنیم از همدان، در میان شعله‌های آتش و گردوخاک حوادث، مردانی ایستاده‌اند که نامشان کمتر شنیده می‌شود اما قصه زندگی‌شان پر از ایثار و فداکاری است. در جریان «جنگ 12 روزه» نیز آتش‌نشانان همدان دوشادوش دیگر نیروهای امدادی وارد میدان شدند و نقش مهمی در نجات جان مردم ایفا کردند.
حسین‌علی قره‌باغی، مدیر منطقه یک سازمان آتش‌نشانی و خدمات ایمنی شهرداری همدان، یکی از همین مردان است که در دل حملات حضور داشت و به‌دلیل رشادت‌هایش مورد تجلیل قرار گرفت. او در گفت‌وگو با خبرنگار تسنیم از روزهای پرخطر جنگ، درس‌های بزرگ آتش‌نشانی و همراهی خانواده‌ها سخن می‌گوید. در ادامه نیز سرآتش‌نشان حسین عزیزی، آتش‌نشان راننده با بیش از 10 سال سابقه، تجربه‌های تلخ و شیرین سال‌های خدمت خود را روایت می‌کند.
تسنیم: جناب قره‌باغی، لطفاً خودتان را معرفی کنید و بفرمایید چند سال است در آتش‌نشانی خدمت می‌کنید؟
قره‌باغی: بنده حسین‌علی قره‌باغی هستم، مدیر منطقه یک سازمان آتش‌نشانی و خدمات ایمنی شهرداری همدان. 19 سال است که در کسوت آتش‌نشانی افتخار خدمت به مردم شریف همدان را دارم. خدمت در این مجموعه برای من صرفاً یک شغل نیست، بلکه نوعی رسالت و سعادت است. افتخار می‌کنم که در جایگاهی قرار دارم که می‌توانم با جان و دل به همشهریانم خدمت کنم.
حضور در «جنگ 12 روزه»؛ سخت‌ترین تجربه کاری
تسنیم: شما در جریان «جنگ 12 روزه» نیز حضور داشتید. نخستین لحظه‌ای که از این حمله مطلع شدید، چه احساسی داشتید؟
قره‌باغی: ما بعد از بیدار شدن از خواب خبر حمله را دریافت کردیم. طبیعی است که هر فردی در شرایط جنگی نگران جان خود و خانواده‌اش می‌شود، اما برای من و همکارانم موضوع دیگری هم مطرح بود؛ ما مسئول حفاظت از جان مردم بودیم. همان لحظه به ذهنم رسید که باید سطح آمادگی همکاران را افزایش دهیم و روحیه‌ها را تقویت کنیم. چون در شرایط جنگی حجم عملیات‌ها چند برابر می‌شود و ما باید آماده‌تر از همیشه باشیم.
تسنیم: سخت‌ترین لحظه‌ای که در آن روزها تجربه کردید چه بود؟
قره‌باغی: یکی از مراکز هدف پهپاد، تنها حدود 1500 متر با ایستگاه ما فاصله داشت. من نخستین فردی بودم که به محل رسیدم و شرایط واقعاً خطرناک بود. اما عجیب‌ترین و دردناک‌ترین صحنه برای من ازدحام بیش از حد مردم بود. از نقاط مختلف شهر با خودرو و موتور به محل آمده بودند. همین تجمع، امدادرسانی را به‌شدت دشوار می‌کرد و حتی جان خود مردم را به خطر می‌انداخت. متأسفانه در کشور ما هنوز فرهنگ عدم تجمع در محل حادثه نهادینه نشده و این یکی از بزرگ‌ترین مشکلات ماست.
تسنیم: وقتی وارد محل حادثه شدید، احتمال از دست دادن جانتان را در نظر گرفتید؟
قره‌باغی: قطعاً. ما وارد محیطی ناشناخته شدیم که احتمال حملات ثانویه وجود داشت. این شرایط برای هر انسانی ترسناک است. اما ما آتش‌نشانان سوگند خورده‌ایم که حتی به قیمت جان خودمان هم وظیفه‌مان را ترک نکنیم. در شرایط عادی هم ما هر روز وارد محیط‌هایی ناشناخته می‌شویم؛ کارخانه، کارگاه یا ساختمان مسکونی‌ای که نمی‌دانیم چه مواد خطرناکی در آن وجود دارد. اما رسالت ما این است که در هر شرایطی آماده باشیم و خدمت کنیم.
تسنیم: در آن روزها همکاری و همدلی مردم و همکارانتان چگونه بود؟
قره‌باغی: مردم همیشه لطف داشته‌اند. بسیاری از شهروندان برای قدردانی به ایستگاه‌ها می‌آمدند. اما مهم‌ترین موضوع، ایثار همکارانم بود. شیفت‌ها تغییر کرد و به‌جای 48 ساعت استراحت، همه به‌صورت 24 ساعته در آماده‌باش بودند. برخی همکاران حتی بیشتر از 24 ساعت در ایستگاه ماندند تا هر لحظه آماده عملیات باشند. دست تک‌تک این عزیزان را می‌بوسم.
تسنیم: مهم‌ترین درس جنگ 12 روزه برای شما چه بود؟
قره‌باغی: این تجربه نشان داد که باید هم در سطح فردی و خانوادگی و هم در سطح شهری آماده باشیم. وجود پناهگاه‌های ایمن، آموزش‌های عمومی برای مردم، به‌روز بودن تجهیزات و تمرین‌های منظم ضروری است. مردم باید بدانند در شرایط بمباران چه وسایلی همراه داشته باشند، چگونه در زیر آوار زنده بمانند و چطور با کمترین امکانات جان خود را حفظ کنند. ما هم به‌عنوان مجموعه آتش‌نشانی باید همیشه یک قدم جلوتر باشیم.
تسنیم: خانواده‌های آتش‌نشانان چطور با خطرات این شغل کنار می‌آیند؟
قره‌باغی: خانواده‌های ما پذیرفته‌اند که هر لحظه امکان دارد حادثه‌ای رخ دهد. همسران و فرزندان ما می‌دانند که وقتی یک آتش‌نشان خانه را ترک می‌کند، ممکن است دیگر بازنگردد. این شرایط بسیار سخت است اما خانواده‌های ما با ایثارگری و درک بالا کنار می‌آیند. در واقع اگر خانواده‌ها همراهی نکنند، آتش‌نشان نمی‌تواند با تمام توانش خدمت کند.
تسنیم: به نظر شما یک آتش‌نشان موفق باید چه ویژگی‌هایی داشته باشد؟
قره‌باغی: مهم‌ترین ویژگی‌ها آمادگی ذهنی، روانی و جسمی است. یک آتش‌نشان باید همیشه دانش و توانمندی‌های خود را به‌روز نگه دارد. شناخت محیط‌های پرخطر اطراف ایستگاه، تمرین‌های عملیاتی و هماهنگی تیمی بسیار مهم است. همچنین داشتن تجهیزات مدرن و حمایت مسئولان می‌تواند توان نیروها را دوچندان کند.
تسنیم: بزرگ‌ترین آرزوی شما به‌عنوان یک آتش‌نشان چیست؟
قره‌باغی: بزرگ‌ترین آرزوی ما این است که هیچ حادثه‌ای رخ ندهد. شاید عجیب باشد، اما آتش‌نشان‌ها همیشه دعا می‌کنند که هیچ‌کس دچار آتش‌سوزی یا سانحه‌ای نشود. ما دوست داریم هیچ‌وقت نیاز به حضورمان نباشد، چون این یعنی جان و مال مردم در سلامت است.
تسنیم: انتظارتان از مسئولان چیست؟
قره‌باغی: مسئولان باید بیش از پیش به رفاه پرسنل آتش‌نشانی توجه کنند. بحث حقوق و مزایا، مسکن، تجهیزات و امکانات به‌روز باید در اولویت باشد. اگر آتش‌نشان بدون دغدغه مالی و ذهنی کار کند، با تمرکز و انگیزه بیشتری به مردم خدمت خواهد کرد.
روایت تلخ و شیرین 10 سال خدمت در دل حادثه
سرآتش‌نشان حسین عزیزی، آتش‌نشان راننده با بیش از 10 سال سابقه خدمت و منتخب به عنوان آتش‌نشان نمونه شهر همدان، در گفت‌وگویی مفصل به بیان تجربه‌های تلخ و شیرین دوران خدمت خود پرداخت. او از اولین روزهای حضور در ایستگاه، عملیات‌های ماندگار و سختی‌های روحی این شغل گفت و با تأکید بر اینکه آتش‌نشانان جان خود را بی‌هیچ چشمداشتی فدای امنیت مردم می‌کنند، بزرگ‌ترین خواسته‌اش از مسئولان را تجهیز و حمایت بیشتر از این قشر فداکار عنوان کرد.
تسنیم: چطور شد که آتش‌نشانی را به عنوان مسیر زندگی انتخاب کردید؟
عزیزی: قبل از ورود به سازمان آتش‌نشانی، اطلاعات چندانی از جزئیات و سختی‌های این شغل نداشتم. اما همیشه در زندگی‌ام کمک کردن به دیگران برایم لذت‌بخش بود و احساس خوبی در من ایجاد می‌کرد. وقتی وارد این حرفه شدم و اولین روزها را در کنار همکارانم گذراندم، تازه فهمیدم که این شغل چیزی فراتر از یک شغل ساده است. آتش‌نشانی یک سبک زندگی و یک تعهد عمیق به مردم و جامعه است. هر بار که لباس آتش‌نشانی را می‌پوشم و وارد عملیات می‌شوم، حس آرامشی عجیبی دارم و انگار مسیر درست زندگی را یافته‌ام. این عشق به کار باعث شده در طول این سال‌ها، با وجود همه سختی‌ها، باز هم از انتخابم راضی باشم و احساس کنم در جایگاهی هستم که باید باشم.
تسنیم: از اولین عملیات‌هایی که در ذهن شما ماندگار شده، برایمان بگویید.
عزیزی: اوایل خدمتم، هنوز وارد شیفت‌های 24/48 نشده بودم و به صورت نیمه‌وقت در آتش‌نشانی مرکزی حضور پیدا می‌کردم. در همان روزها یکی از حادثه‌هایی رخ داد که هنوز هم هر وقت یادش می‌افتم، تصاویرش جلوی چشمم زنده می‌شود. حادثه مربوط به ریزش سقف بتنی در حال ساخت یکی از هتل های همدان بود. چند نفر از کارگران زیر آوار ماندند و ما همراه با همکارمان مرحوم آقای رمضانی و تعدادی دیگر از همکاران با یک وانت مزدا به محل حادثه اعزام شدیم.
صحنه بسیار سنگینی بود؛ مردمی که با اضطراب دور محل جمع شده بودند، همکارانی که با تمام توان مشغول نجات بودند و ما که با دستان خالی اما قلب‌هایی پر از امید تلاش می‌کردیم جان انسان‌ها را نجات دهیم. آن حادثه برای من اولین درس بزرگ از واقعیت کار آتش‌نشانی بود. اینکه هیچ‌وقت نمی‌دانی با چه شرایطی روبه‌رو خواهی شد، اما باید آماده باشی تا با تمام وجود در میدان حاضر شوی.
تسنیم: سخت‌ترین و تلخ‌ترین عملیات شما چه بوده است؟
عزیزی:در طول سال‌های خدمتم عملیات‌های زیادی را تجربه کرده‌ام که هر کدام ویژگی‌ها و دشواری‌های خاص خود را داشته‌اند، اما اگر بخواهم تلخ‌ترین آنها را نام ببرم، بی‌تردید حادثه آتش‌سوزی منزل مسکونی در محدوده امامزاده یحیی(ع) است. در آن حادثه متأسفانه هفت نفر از همشهریان عزیزمان جان خود را از دست دادند. ورود به خانه‌ای که دود و شعله همه‌چیز را در بر گرفته و در نهایت دیدن پیکر بی‌جان قربانیان، تجربه‌ای است که هیچ‌وقت از ذهن انسان پاک نمی‌شود. هنوز هم هر وقت به یاد آن روز می‌افتم، بغضی در گلویم می‌نشیند و قلبم سنگین می‌شود. چنین لحظاتی است که نشان می‌دهد آتش‌نشانی فقط کار جسمی نیست؛ بلکه فشار روحی و روانی سنگینی را هم به دوش ما می‌گذارد.
تسنیم: وقتی زنگ عملیات به صدا در می‌آید، اولین چیزی که به ذهن شما می‌رسد چیست؟
عزیزی: در همان لحظه، ذهن من و همکارانم روی یک موضوع متمرکز می‌شود و آن رسیدن سریع‌تر به محل حادثه است. اصلاً به این فکر نمی‌کنیم که چه خطراتی در انتظارمان است یا چه سرنوشتی در پیش داریم. ترس و دلهره جایی در ذهنمان ندارد؛ تنها چیزی که حس می‌کنیم، استرس رسیدن هرچه زودتر است، چون هر ثانیه می‌تواند جان یک انسان را نجات دهد یا از دست بدهد.
تسنیم: واکنش خانواده‌تان به این شغل پرخطر چگونه است؟
عزیزی: واقعیت این است که خانواده‌ها در کنار آتش‌نشانان، قهرمانان پنهانی هستند. همسر و فرزندانم همیشه با صبوری من را همراهی کرده‌اند. اینکه 24 ساعت کامل در خانه نیستم و بخشی از زندگی خانوادگی از دست می‌رود، کار ساده‌ای نیست. اما خدا را شکر، خانواده‌ام این موضوع را درک کرده‌اند و هیچ‌وقت مانع من نشده‌اند. آنها می‌دانند که این شغل برای من فقط یک کار نیست، بلکه رسالت است.
تسنیم: به نظر شما چرا به عنوان آتش‌نشان نمونه انتخاب شدید؟
عزیزی: راستش را بخواهید خودم را لایق این عنوان نمی‌دانم. از دید من، همه همکارانم در ایستگاه‌ها نمونه و شایسته‌اند. بارها در عملیات‌ها شاهد فداکاری‌های باورنکردنی از سوی آنها بوده‌ام. هر کدام از همکاران من در شرایط سخت از جان خود گذشته‌اند تا مردم نجات پیدا کنند، اما از اینکه مسئولان و مدیران سازمان چنین لطفی به من داشته‌اند، بسیار سپاسگزارم و امیدوارم بتوانم با این عنوان، قدم‌های موثرتری در کارم بردارم.
تسنیم: در این سال‌ها چه تغییراتی در شیوه عملیات و تجهیزات مشاهده کرده‌اید؟
عزیزی: از نظر شیوه عملیات، خوشبختانه سازمان روز به روز به‌روزتر شده است. ما آموزش‌های جدید می‌بینیم و با روش‌های نوین کار می‌کنیم، اما در زمینه تجهیزات متأسفانه هنوز کمبودهای جدی داریم. ماشین‌آلات و ابزارهایی که استفاده می‌کنیم، گاهی فرسوده و ناکافی هستند. امیدوارم با تدابیر مسئولان، تجهیزات و لوازم آتش‌نشانی هم مثل روش‌ها و آموزش‌ها به‌روز شود، چون بدون ابزار مناسب، بهترین نیروها هم نمی‌توانند عملکردی کامل داشته باشند.
تسنیم: بیشترین نوع عملیاتی که شما تجربه کرده‌اید چه بوده است؟
عزیزی: ما در طول خدمتمان با همه نوع حادثه روبه‌رو می‌شویم؛ از حریق گرفته تا تصادفات، ریزش آوار و حوادث شهری. اما با توجه به موقعیت ایستگاهی که من در آن خدمت می‌کنم، بیشترین نوع عملیات مربوط به حوادث آتش‌سوزی بوده است. هر کدام از این عملیات‌ها ویژگی خاص خود را دارند و گاهی کوچک‌ترین سهل‌انگاری می‌تواند به فاجعه‌ای بزرگ منجر شود.
تسنیم: تا به حال کسی که نجاتش داده‌اید برای تشکر نزد شما آمده است؟
عزیزی: بله، بارها این اتفاق افتاده است. برخی از مردم بعد از عملیات به ایستگاه آمده‌اند و حتی با گل و شیرینی از ما قدردانی کرده‌اند. این صحنه‌ها برای ما بسیار ارزشمند است، چون نشان می‌دهد مردم زحمات ما را درک می‌کنند. همین محبت‌ها انگیزه‌ای بزرگ برای ادامه راه ماست.
تسنیم: سخت‌ترین بخش کار آتش‌نشانی از نگاه شما چیست؟
عزیزی: بی‌تردید دیدن صحنه‌های دلخراش و آسیب مردم. این موضوع بیشترین فشار روحی و روانی را بر ما وارد می‌کند. آتش‌نشانی شغلی است که با جان مردم سروکار دارد و طبیعی است که دیدن رنج و مرگ همشهریان برای ما بسیار سنگین باشد.
تسنیم: چطور بعد از یک حادثه تلخ به زندگی عادی برمی‌گردید؟
عزیزی: این موضوع کار ساده‌ای نیست. گاهی تا روزها ذهن ما درگیر یک حادثه می‌ماند. تصاویر و صحنه‌ها بارها در ذهنمان مرور می‌شود و روی روح و روان ما و حتی روابط خانوادگی‌مان تأثیر می‌گذارد. شاید خیلی‌ها تصور کنند وقتی عملیات تمام شد همه‌چیز تمام می‌شود، اما حقیقت این است که بار روحی حادثه تا مدت‌ها با ما می‌ماند.
تسنیم: اگر بخواهید یک جمله به مردم بگویید، چه می‌گویید؟
عزیزی: امیدوارم هیچ حادثه‌ای برای هیچ‌کس رخ ندهد، اما مردم عزیز بدانند ما آتش‌نشانان هیچ‌وقت از جان خود برای نجات آنها دریغ نخواهیم کرد. همکاران من بارها جان خود را به خطر انداخته‌اند تا مردم در امنیت باشند. این واقعیت آتش‌نشانی است.
تسنیم: بزرگ‌ترین آرزوی شما در حرفه آتش‌نشانی چیست؟
عزیزی: تنها آرزوی من سلامتی برای همه همکارانم در سراسر کشور و جهان است. هیچ چیز برایم مهم‌تر از آن نیست که هیچ آتش‌نشانی در عملیات آسیب نبیند.
تسنیم:چه انتظاری از مسئولان دارید؟
عزیزی: توجه بیشتر به تجهیزات انفرادی آتش‌نشانان، ماشین‌آلات و ابزارهای موردنیاز، اصلی‌ترین خواسته ماست. در کنار آن، بحث حقوق و مزایا هم باید بیشتر مورد توجه قرار بگیرد تا همکاران با دلگرمی بیشتری خدمت کنند.
تسنیم: اگر به عقب برگردید، باز هم آتش‌نشانی را انتخاب می‌کنید؟
عزیزی: بی‌هیچ تردیدی بله. این شغل برای من عشق است و هیچ‌وقت حاضر نیستم آن را با هیچ شغل دیگری عوض کنم.
گفت‌وگو از: فائزه محمدی
انتهای پیام/