بهانه ساختگی ترامپ در ونزوئلا؛مبارزه با مواد مخدر یا تغییر نظام سیاسی؟

به گزارش “بخش بین‌الملل هاب خبری وبانگاه” به نقل از خبرگزاری مهر به نقل از فایننشال‌تایمز، درحال حاضر این سوال مطرح می شود که آیا دونالد ترامپ، رئیس جمهور آمریکا در حال برنامه‌ریزی برای سرنگونی دولت ونزوئلاست؟ مستقر کردن سه ناوشکن، یک ناو تهاجمی آبی‌خاکی، یک رزم‌ناو مجهز به موشک‌انداز، یک زیردریایی هسته‌ای و یک اسکادران اف-۳۵ درست بیخ گوش ونزوئلا، قطعا این تصور را ایجاد می‌کند. به این حضور نظامی ۶ هزار و ۵۰۰ نیروی دریایی و تفنگدار دریایی را نیز اضافه کنید.

هیچ عملیات توقیف مواد مخدری به چنین پشتیبانی نظامی‌ بزرگی نیاز ندارد. از سوی دیگر، ترامپ با اهداف نمایشی و برای خودنمایی کارهای پرزرق‌وبرق انجام می‌دهد؛ این را می‌توانید از حدود ۸۰۰ ژنرال و دریادار آمریکایی که هفته گذشته از سراسر جهان فراخوانده شدند تا به پرت و پلاهای او گوش دهند، بپرسید. در حال حاضر، ونزوئلا برای ترامپ جنگی «شرودینگری» است؛ نه در حال وقوع است و نه نیست. اما درگیری مستقیم خیلی نزدیک به نظر می‌رسد.

ونزوئلا در چشم ترامپ، به عنوان یک دشمن، وسوسه‌ای مقاومت‌ناپذیر است. در ذهن او، کاراکاس نقش اصلی آشوب در «مناطق جنگی» شهری آمریکا را ایفا می‌کند؛ جایی که او نیروهای گارد ملی را مستقر کرده است. پس از لس‌آنجلس و واشنگتن دی‌سی، حالا ممفیس، شیکاگو و پورتلند تازه‌ترین کانون‌های التهاب داخلی محسوب می‌شوند.

حمله نظامی هفته گذشته به یک مجتمع آپارتمانی در شیکاگو، دارودسته «ترِن دِ آراگوا» باند ونزوئلایی را هدف گرفته بود؛ باندی که ترامپ مدعی است نیکلاس مادورو، رئیس جمهور ونزوئلا که در ذهن او(ترامپ) رذل‌ترین دزد حکومت دزدسالار ونزوئلاست، آن را رهبری می‌کند. شواهد اندکی وجود دارد که نشان دهد این باند به مادورو پاسخگو است. اما ترن د آراگوا، رویِ داخلی سکه ترامپ است و ونزوئلا روی خارجی آن را تشکیل می‌دهد.

ونزوئلا حتی شبیه به بزرگ‌ترین تامین‌کننده مواد مخدر آمریکا هم نیست. با این حال، ترامپ و پیت هگست، «وزیر جنگ» خودخوانده و متکبر او، اصرار دارند که این کشور آتش همه‌گیری مواد مخدر در آمریکا را شعله‌ور می‌کند. هیچ فنتانیلی در آمریکا از ونزوئلا نشأت نگرفته بلکه تقریبا تمام آن از مکزیک می‌آید. کلمبیا بزرگ‌ترین منبع کوکائین برای آمریکا است. در هفته‌های اخیر، آمریکا چهار بار قایق‌های ونزوئلایی را با ادعای قاچاق مواد مخدر در آب‌های کارائیب غرق کرده و بیش از ۲۰ کشته برجای گذاشته است. ترامپ مدعی شده که کیسه‌های فنتانیل و کوکائین «در همه جای اقیانوس پخش و پلا شده بودند» اما هیچ شواهدی ارائه نشد!

از حق نگذریم، ترامپ (برای این کارها) به هیچ مدرکی نیاز ندارد. پیش‌ پا افتاده‌ترین بهانه‌ها هم کفایت می‌کنند. دیوان عالی آمریکا تاکنون مقاومت کمی در برابر ترامپ نشان داده است. تصور این امر غیرممکن است که این نهاد روی اقدامات خارجی او بیشتر از جنگ داخلی‌اش نظارت داشته باشد. به عبارت دیگر، ترامپ می‌تواند در طول این مسیر، هر طور که می‌خواهد داستان ببافد. هر بار که یک قایق ونزوئلایی غرق می‌شود، ترامپ ادعا می‌کند که جان ۲۵ هزار آمریکایی را نجات داده است!

پارسال ۵۴ هزار و ۷۴۳ آمریکایی بر اثر استعمال مواد مخدر کشته شدند. حتی اگر اعداد و ارقام ادعایی و خیالی بالاتر ترامپ درباره مرگ ۳۰۰ هزار آمریکایی در سال به دلیل استعمال مواد مخدر را درست فرض کنیم، ۱۲ قایق تندروی ونزوئلایی می‌تواند تمام جنس مصرفی معتادان آمریکایی را تامین و مرگ آنها را توجیه کند. او حتی وانمود هم نمی‌کند که این اعداد و ارقام را باور دارد و آنها را سرهم نمی‌کند!

محتمل‌ترین حدس این است که ترامپ هنوز تصمیم نگرفته که آیا به طور مستقیم به ونزوئلا حمله کند یا خیر. برخی اطرافیان او، به ویژه مارکو روبیو، وزیر امور خارجه‌اش، به دنبال تغییر نظام سیاسی ونزوئلا هستند. دیگران، از جمله ریچارد گرنل که هم فرستاده ترامپ در امور ونزوئلاست و هم رئیس «مرکز هنرهای نمایشی جان اف. کندی» (یکی از عجیب‌ترین دوشغله‌های تاریخ)، مذاکره را ترجیح می‌دهد. هر دوی آنها می‌دانند که ونزوئلا بزرگ‌ترین ذخایر قطعی نفت جهان را در اختیار دارد. پَم باندی، دادستان کل آمریکا، به‌تازگی جایزه‌ای که برای سر مادورو در نظر گرفته شده است را دوبرابر کرد و آن را به ۵۰ میلیون دلار رساند. صحنه برای جنگ نمایشی ترامپ آماده و میزانسِن چیده شده است.

ترامپ هیچ فرآیند سیاست‌گذاری بین‌سازمانی ندارد. دولت او متشکل از وفادارانی است که با یکدیگر رقابت می‌کنند تا از رقیب، «ترامپی‌تر» باشند و وقتی که بدانند ترامپ چه می‌خواهد، کارشان راحت‌تر پیش می‌رود. البته گاهی اوقات هم اشتباه حدس می‌زنند. هگست در ماه جولای ارسال تسلیحات به اوکراین را متوقف کرد و بعد پی برد که ترامپ هنوز چنین چیزی نمی‌خواهد.

تصمیم او به طور تحقیرآمیزی وارونه و ارسال تسلیحات از سر گرفته شد. از آن زمان، هگست برای جلب رضایت ترامپ خود را به آب و آتش می‌زند که از جمله اقدامات او می‌توان به دستور پخش چهار حمله تلویزیونی‌ به قایق‌های ناشناس ونزوئلایی اشاره کرد. ترامپ از بازخورد این آتش‌بازی‌های به‌ظاهر بدون ریسک چنان رضایت دارد که به نظر می‌رسد به آنها علاقه‌مند شده و زیر زبانش مزه کرده است.

با این حال، آنچه این ذائقه جدید را خطرناک می‌کند این است که ترامپ تشدید تنش را هم یک «اشانتیون» می‌بیند. شاید مادورو متکی به روسیه و چین باشد، با این حال، مردم ونزوئلا علیه امپریالیسم آمریکایی می‌جنگند. این یکی از آن طنزهای تلخ است که «فشار حداکثری» ترامپ بر ونزوئلا، جریان عظیم خروج مهاجران از آن از جمله به آمریکا را افزایش می‌دهد. ترامپ به معضلی دامن می‌زند که مدعی مقابله با آن است و این تنها در صورتی منطقی به نظر می‌رسد که او درباره هدف واقعی‌اش دروغ سر هم کرده باشد.