«پاگدران»؛ آیین کهن بلوچ‌ها برای ورود داماد به خانواده عروس
خبرگزاری تسنیم ـ عباس نورزائی، فعال سیاسی و اجتماعی| «پاگدران» در فرهنگ بلوچ، یکی از رسوم کهن و پرمعنا در فرآیند ازدواج است. این مراسم پس از آن برگزار می‌شود که خانواده عروس، داماد را به عنوان همسر دختر خود پذیرفته‌اند.
در پاگدران خانواده داماد به خانه عروس می‌روند تا آشنایی و الفت بیشتری میان دو خانواده شکل گیرد. از این پس، داماد می‌تواند به تنهایی به خانه عروس رفت و آمد کند و در کارهای منزل به پدر عروس یاری رساند. به بیان دیگر، پاگدران آیینی برای «خودمانی شدن» داماد با خانواده عروس و پذیرفته شدن رسمی او در جمع خویشاوندان همسر آینده‌اش است.
از منظر اجتماعی، پاگدران را می‌توان نماد ورود داماد به شبکه اجتماعی جدید دانست. در این آیین، نقش‌ها و مرزهای ارتباطی میان دو خانواده بازتعریف می‌شوند. داماد از یک «بیگانه بیرونی» به «عضوی از درون خانواده» تبدیل می‌شود و این همان فرآیند کلاسیک «اجتماعی شدن ثانویه» در علوم اجتماعی است؛ یعنی فرد یاد می‌گیرد چگونه در محیط اجتماعی تازه‌ای رفتار کند، ارزش‌های آن را بپذیرد و با هنجارهایش سازگار شود.
حکمت نهفته در پاگدران، در حقیقت، آموزش عملی مفاهیمی چون احترام، صمیمیت و هم‌زیستی است. حضور داماد در خانه عروس به معنای ورود به دنیایی تازه از مسئولیت‌های خانوادگی است. همکاری با پدر عروس در کارهای خانه یا کشاورزی، تنها یک عمل ساده نیست؛ بلکه تمرینی برای روحیه مشارکت، همدلی و مسئولیت‌پذیری در زندگی آینده است. این رفتار، الگوی تربیتی غیرمستقیمی برای مردان جوان به شمار می‌رود.
از دیدگاه فرهنگی، پاگدران سازوکاری برای انتقال ارزش‌ها و هنجارهای بومی است. در این مراسم، داماد با آداب معاشرت، رفتار خانوادگی و معیارهای اخلاقی طایفه همسر آینده آشنا می‌شود. این آشنایی فرهنگی از بروز اختلافات احتمالی در آینده جلوگیری می‌کند و موجب تقویت انسجام درونی طایفه می‌شود. در واقع جامعه از طریق این آیین‌ها، اعضای تازه وارد خود را با الگوهای فرهنگی‌اش هم‌سو می‌سازد.
می‌توان گفت پاگدران تنها یک رسم ازدواج نیست، بلکه جلوه‌ای از خرد جمعی و حکمت اجتماعی بلوچ‌هاست. این آیین، پیوند دهنده دو خانواده و دو جهان فرهنگی است و نقشی مؤثر در استحکام روابط خویشاوندی و تداوم اخلاق اجتماعی دارد. در جهانی که پیوندهای انسانی روزبه‌روز سست‌تر می‌شوند، پاگدران یادآور این حقیقت است که جامعه بدون آیین‌های پیوند دهنده و تعامل‌ساز، دیر یا زود از درون تهی می‌شود.
انتهای پیام/