روایت زندگی «بز کوهی» در ارتفاعات مازندران/ سلطان صخرههای شمال + فیلم
به گزارش بخش استانها در وبانگاه به نقل از خبرگزاری تسنیم از ساری، جایی در دل کوههای البرز مرکزی، آنسوی مه و برف و صخره، جانوری زندگی میکند که نامش با شکوه و استقامت گره خورده است؛ بز کوهی یا همان کل بز ایرانی (Capra aegagrus)، حیوانی که در میان دامنههای سنگی و درههای عمیق، به حق «سلطان صخرهها» لقب گرفته است.
در ارتفاعات پارک ملی کیاسر، منطقه حفاظتشده البرز مرکزی و کوهستانهای اطراف ساری، نکا و بهشهر، بز کوهی با حرکات برقآسایش روی دیوارههای سنگی، منظرهای حیرتانگیز از توازن، قدرت و ظرافت خلق میکند. کمتر حیوانی در ایران چنین سازگاری خیرهکنندهای با زیستگاه صعبالعبور کوهستانی دارد.
پادشاهی با تاج شاخهای شمشیری
ظاهر بز کوهی یادآور قدرت و اصالت طبیعت است. شاخهای بزرگ و قوسدار نرها که گاه بیش از یک و نیم متر طول دارند، نهتنها ابزار دفاع، بلکه نماد برتری در میان همنوعان بهشمار میآیند؛ در فصل جفتگیری، صدای برخورد شاخهای نرها بر فراز درهها میپیچد؛ نبردهایی نفسگیر که مرز قلمرو و اقتدار را تعیین میکند.
مادهها در مقابل، شاخهایی کوتاهتر و نازکتر دارند و معمولاً سبکوزنتر از نرها هستند. وزن نرهای بالغ به حدود 90 کیلوگرم میرسد و اغلب با ریشی سیاه و بلند زیر چانه از دور قابل شناساییاند. رنگ قهوهای روشن تا تیرهی بدن آنها با محیط سنگی و خشک کوهستان چنان هماهنگ است که بهسختی در پسزمینه طبیعت قابل تشخیصاند؛ استتاری طبیعی برای بقا.
زندگی در دل صخرهها
زیستگاه بز کوهی، همان جایی است که انسان بهسختی قدم میگذارد؛ شیبهای تند، پرتگاههای خطرناک و مناطق سنگی. این محیط خشن، نه تنها پناهگاه امنی در برابر شکارچیان طبیعی چون پلنگ و گرگ است، بلکه چراگاه مناسبی برای علفها، برگها و بوتههای کوهستانی به حساب میآید.
بزهای کوهی حیواناتی اجتماعیاند و معمولاً در گلههایی زندگی میکنند که به دو گروه تقسیم میشود: گلههای مادهها و بزغالهها که توسط مادهای مسن و باتجربه هدایت میشوند، و گلههای نرها که بیشتر سال جدا از مادهها زندگی کرده و تنها در فصل پاییز برای جفتگیری به آنها میپیوندند.
نگاهی از لنز یک محیطبان
تصویر تازهای که رحمان نعیمایی، محیطبان منطقه حفاظتشده البرز مرکزی شمالی در چالوس به ثبت رسانده، جلوهای از زیبایی بیبدیل این گونه در طبیعت مازندران است. در این عکس، «سلطان صخرهها» با قامتی استوار بر فراز قلهای مهگرفته ایستاده است؛ نمادی از استقامت، هماهنگی و شکوه زیستبوم البرز.
نماد استقامت در برابر فراموشی
بز کوهی تنها یک گونه جانوری نیست؛ او یادآور پیوند کهن میان انسان و کوه است، نشانهای از سازگاری و پایداری در سرزمینی که طبیعتش با آزمون بقا خو گرفته است. حفاظت از زیستگاه این گونه، یعنی پاسداری از توازن شکننده طبیعت مازندران، جایی که صخره و زندگی هنوز با هم معنا دارند.
.
انتهای پیام/