از مدینه تا دمشق، تولدِ روشنایی پاسداران حرم
به گزارش بخش استانها در وبانگاه به نقل از خبرگزاری تسنیم از بندرعباس؛ |فرنگیس حمزهیی؛ در روز پنجم جمادیالاول، مدینه عطر تازهای گرفت؛ نسیمی از آسمان بر خانه علی و فاطمه وزید و نوری درخشید که بعدها در کربلا خورشید شد در آسمان ولایت، ستارهای طلوع کرد که در مکتب مادرش درس شرم، حیا و استقامت آموخته بود و از همان مکتب، مدرک حماسه گرفت،آن روز فاطمه زهرا(س) خندید و علی(ع) در آغوشش نوری دید که زینتِ پدر خواهدشد.
زینب، سومین گل از بوستان ولایت، در میان نغمههای آسمانی آمد؛ نامش را پیامبر(ص) از وحی گرفت، نامی که رایحه بهشت در آن جاری است «زینت پدر»، «درخت نیکو منظر»، از همان آغاز، جهان دانست که زینب تنها دختر علی نیست، بلکه ادامه فاطمه است در قامت عاقله بنیهاشم و قهرمان جهادگر، آن روز زمین شاهد تولد بانویی شد که تمام معناهای شجاعت، عقلانیت و عشق الهی را در وجود خود جمع کرده بود.
در پنجم جمادیالاول، مدینه بیدار شد از عطری که از بهشت آمده بود؛ روزی که شمس و قمر پیش او سوسو زدند؛ همانگونه که سید حمیدرضا برقعی شاعر آیینی در شعرش روایت کرده در لحظه تولدش «مردان جهان پیش او زانو زدند» و «دنیای علی زیبا شد».
در نگاه برقعی، عقیله بنیهاشم تجلی نوری است که جهان را روشن میکند؛
آمدی شمس و قمر پیش تو سوسو بزنند/تا که مردان جهان پیش تو زانو بزنند/چشم وا کردی و دنیای علی زیبا شد/باز تکرار همان سوره «اعطینا» شد
عابده آل علی و نائبةالحسین در ماه جمادیالاول از تبار صبر و حیای مادر، از تبار مردانگی پدر و از تبار عشقِ برادر پا به دنیا گذاشت تا ایستادن را به آزادمردان بیاموزد، بانویی که از ویرانی، ایمان آفرید و در اوج غم، کرامت را از نو معنا کرد.
او به دنیا آمد تا روزی در کوفه و دمشق، صدای حق را از میان زهر اسارت فریاد کند؛ آمد تا کلمه را به تیزی شمشیر بدل سازد، هر سال در میلاد بانوی کربلا، پرستاران این سرزمین سپیدپوشاند و فرشتگان صبر، اما کنار جشنشان، قاب عکسهایی خالی است، تصویر همان مدافعان حرم که به دعوت زینب(س)، به سوی دمشق رفتند و جان را در راه حریم ولایت نثار کردند.
پنجم جمادیالاول، روزی است که تمام شهر در شادی است، اما دلِ نوکر، نگران حرم ارباب. در این روزها که زینبیه بوی غم گرفته و خادمانش دلتنگ روزهای حماسهآفرینی سیدالشهدای جبهه مقاومت و حضور مردان شجاع اما زینبیه فقط یاد اسارت نیست؛ خانه دلهایی است که از ایران تا لبنان و از عراق تا پاکستان، بر خاکش سجده کردند و نام زنی را میبرند که مکتب قدرت و استقامت است.
زینبیه جایی در حاشیه دمشق، جایی میان فرودگاه و آسمانِ اشک، آرامگاه زنی است که هنوز بوی همان ولادت را دارد؛ چراکه خون مدافع حرمش میان خاکش جاری است. برای پاسداران این خیمهگاه، تولد زینب (س) تنها یک میلاد نیست؛ تولد تمام زنانی است که از ویرانی، ایمان میسازند و تولد تمام مردانی است که در سایه این بانوی صبر، قد برافراشتهاند هر کدامشان قطرهای از دریای عاشقی بودند که سوگند خوردند به شعاری که چون ذکر جاودان میپیچد در زینبیه:«کُلّنا عبّاسُک یا زینب» همه برادرانِ توایم، بانوی حماسه.
حالا دیگر زینبیه(منطقهای در حاشیه دمشق و در نزدیکی فرودگاه این شهر، محل دفن دختر ابوتراب) نه تنها برای خانوادههای شهدای بزرگ مدافع حرم که برای بسیاری از ایرانیها منطقهای نامآشناست؛ از شهید روستای قاضیآباد شهرستان ازنای لرستان محرم ترک، نخستین شهید مدافع حرم ایرانی سال 1390 تا عُمَر ملازهی اولین شهید اهل سنت جنوب شرقی دیار دلیران، از جوان دلیر خطه آذربایجان و اهل تبریز حامد جوانی 24ساله که دو دست و دو چشمش را فدای زینب(س) کرد تا «عقاب» 24 ساله دانشکده افسری امام حسین(ع) و کوچههای گرم محله آیتالله غفاری بندرعباس شهید «خلیل تختینژاد».
زینب(س)؛ جلوه تام عقل و شور زنانه
زینب(س)، تجسمِ عقل و عشق، خورشید سخن و ماه صبر، لطافت و استواری است؛ او «دخترِ نشانهدارترین مادرِ بینشان»، بانویی است که آموخت چگونه زن، میتواند راوی تاریخ و نگهبان حقیقت باشد.
حضرت زینب کبری(سلاماللهعلیها)، در نگاه رهبر حکیم انقلاب، تنها یک چهره عاطفی یا غمگسار نیست؛ او نمونه کامل زن مسلمان است، الگویی که اسلام آن را در برابر چشم تاریخ قرار داده تا نشان دهد زن، سرچشمه معرفت و استقامت است، زینب کبری از اولیاءالله است؛ عزّت او عزّت اسلام است؛ اسلام را عزیز کرد، قرآن را عزیز کرد.
در بیان امام خامنهای «عابده آلعلی» تنها بانویی از خاندان وحی نیست؛ نمادِ جامعِ خرد و احساس، وقار و خروش، ایمان و اقدام است، دانا و خبیر است؛ صاحب معرفتی چنان والا که هر که با او مواجه شود، در برابر عظمت روح و داناییاش فروتن میشود، او که به همه تاریخ نشان داد که زن، نه در سایه احساس، بلکه در اوجِ عقل، ایمان و معرفت، میتواند راهبر جامعه باشد.
در کلام رهبر فرزانه انقلاب، «زینب کبری(س) زنِ مأموریت است، نه زنِ تماشاگر؛ زنی که در عرصه تاریخ، کاری میکند که پیروزی خون بر شمشیر جاودانه شود. زینب کبری(س) نمونه کاملِ «زن طراز انقلاب اسلامی» است؛ زنی که در ایمان ریشه دارد، در وجود زینب(س)، عقل و تدبیر با عواطف انسانی و احساس مسئولیت و شور درهم آمیخته است؛ زن مسلمان باید چنین باشد».
اینک زمان بر لب تبریک میگذارد و زمین زیر پای طهارت میلرزد، امروز، عید میلاد زنی است که از غم، نور آفرید؛ از اسارت، ایمان؛ از ویرانی، مدرسه کرامت بنا کرد و در قامتِ صبر، تاریخ ایستادگی را معنا کرد.
و امروز هر زنی که به ایمان قدم میگذارد، در روحش نوری از زینب میتابد چون او مکتب است؛ مکتب عقل و عشق، حماسه و حیا، شور و شجاعت؛ همچنانکه غلامرضا سازگار که در تمنای کلام حضرت زینب(سلاماللهعلیها)، بانوی خط صبر و ایمان میگوید: تو کیستی؟ فروغ چراغ هدایتی/ تو لنگر سفینه نوح ولایتی
«حضرت زینب»، پیامرسان نهضت عاشورا، دختر علی(ع) و فاطمه زهرا(ع)، سومین فرزند حضرت فاطمه (س) و امام علی (ع) است که دو سال بعد از ولادت امام حسین (ع)، در روز پنجم جمادیالاول سال ششم هجری قمری در محلّه بنیهاشم شهر مدینه به دنیا آمد. براساس روایات متعدد، نام حضرت زینب (س) توسط پیامبر اسلام (ص) انتخاب شده که جبرئیل از سوی خداوند متعال به رسولش رسانده است. زینب به معنای «درخت نیکو منظر و خوشبو» یا «افتخار و زینت پدر» است.
از القاب فراوان او میتوان به «عقیله بنی هاشم، عارفه، عالمه، محدثه،، عابده آلعلی، امینةاللّه، نائبةالحسین، شریکة الشهدا، شریکةالحسین، عالِمه غیر معلَّمه، موثّقه، کامله، معصومه صغری، نائبةالزهرا، عقیلة النساء» اشاره کرد، همچنین کنیه ایشان، ام الحسن و امکلثوم است.
انتهای پیام/864