آتشِ جهل

به گزارش بخش استان‌ها در وبانگاه به نقل از خبرگزاری تسنیم از یاسوج، در سده‌های ماضی، ایرانیان باستان آتش را بسیار مقدس و نوری از اهورامزدا می‌دانستند و در دیگر سو، یونانیان باستان نیز در کنار آب، خاک و هوا، آتش را از عناصرِ سازنده جهان می‌دانستن و سالیانِ چندی است که در پهنایِ وسیعِ زاگرس، آتش دیگر نه مقدس و سازنده بلکه مخوف و سوزنده است.

آتش نه بر نیستان که بر انسان افتاده است و آتشِ چشمه بلقیس، لهیبی است که نه بر نخل‌ها که بر نُخاع ما افتاده است و چشمه بلقیس طعمه آتش جهالت و کسالت مسئولان و بی تفاوتی و سکوت ما شد!

این گدازه‌ها، گزاره‌ای‌ست از حال امروز این خسته دیار! این بلوط‌ها، نخل‌ها، کَیکُم‌ها و بَنیوها نه درخت بلکه عصاره جان و ریه‌های دوداندود ما هستند که خاکستر می‌شوند و این تار و پود زندگی است که از هم وا می رود.

این آتش که چون بَختک بر سینه زاگرس شعله افکنده نه خشم طبیعت بلکه حاصلِ عملِ جمعی ما بوده و عملی که به تعبیر امپدوکلس فیلسوف یونانی،شورِ حیات را به سودای مرگ بدل کرده است. آتشی که به تعبیر ابن سینا در کتاب قانون باید سازنده ی روح می بود این سالها، دست در دست باد سوزنده زیست بوم ما شده است.

مرگِ یک تمدن با بی تفاوتی یک ملت آغاز می شود و این بی تفاوتیِ باکلاس ما همان پُزِ روشنفکری ما بوده و این آتش نتیجه انتخاب ما است و این مجادلهٔ انسان و طبیعت، هویت مشترک ما را به لبه پرتگاه برده است. این حماقت نماد بی خردی و بی مسئولیتی است که اکولوژی ما را دچار بحران های عمیق کرده است.

اگر به تعبیر آن شخص، هر کس بجای خود بود، حال ناموس ما زاگرس؛ این شریانِ اصلی اینچنین نبود و مشکلات زاگرس نه پشت درهای بسته و صدور دستورات لازم بلکه در میدان عمل و با چشم اندازی به بلندایِ نخل‌هایِ در آتش سوخته چشمه بلقیس نیاز است تا کمی بهبود بیابد و فرصت بازآوری پیدا کند.

این جلسات بی‌پایان، وعده‌های تو خالی، مأموریت‌های کت و شلواری، دستورات صادره همچون اقتصاد دستوری آب در هاون کوبیدن و اتلاف زمان و زمین است و این نگاه‌های منفعت‌طلبانه ژئوپولیتکیِ پوپولیست‌ها، اکولوژی ما را به ورطه نیستی کشانده است!

داشتن یک اولویت ملی، آموزش های عمومی، تکیه بر دانش علمی و بومی، اعتماد به مشارکت‌های بومی، تخصیص منابع مالی، قوانین بازدارنده و … اقدامات عاجل و گام‌های اولیه‌ای‌ است که باید زودتر برداشته شود پیش از آن این میراث کهن و این امانت آینده نابود شود.

یاداشت از: علی خرم، فعال اجتماعی

انتهای پیام/