لزوم بازتعریف عنوان “تیم ملی” برای برخی رشته‌های رزمی
به گزارش بخش استانها در وبانگاه به نقل از خبرگزاری تسنیم از کردستان، در دنیای امروزه گرایش جوانان به سمت ورزش‌های رزمی روز به روز بیشتر می‌شود و باتوجه به اینکه در کشورمان تعداد بسیار زیادی از اقشار و اصناف مختلف در مجموعه فدراسیون‌های رزمی عضویت دارند، اتفاقاتی نه چندان خوشایند در این حوزه‌ها می‌افتد که در ذیل به یکی از آنها که در نوع خود پدیده‌ای نو ظهور است می‌پردازیم.
آرزوی هر ورزشکاری است که بعد از سال‌ها تمرین و ریاضت کشیدن و کسب عناوین قهرمانی در سطح شهرستان، استان و کشور به اردوی تیم ملی رشته تخصصی خود راه پیدا کند تا بتواند در میادین مختلف بین‌المللی، آسیایی، جهانی و در نهایت المپیک (البته اگر رشته مربوطه عضو کمیته بین‌المللی المپیک باشد) برای کشورمان افتخار کسب کند تا پرچم را به اهتزاز در آورد و سرود ملی در سالن مسابقات پخش شود، این مهم اگر اتفاق بیافتد مردم کشورمان عِرق خودشان را به تیم ملی با خوشحالی و شادمانی ابراز می‌کنند. از این روست که تأکید می‌شود قداست تیم ملی را نباید زیر سؤال برد و ارزش آن را باید حفظ کرد تا اعتماد مردم از بین نرود، به ویژه در فدراسیون‌هایی که چندین رشته تحت پوشش آنها فعالیت می‌کنند؛ فدراسیون‌های رزمی، کاراته، کونگ‌فو و ووشو، بایستی چارچوب قانونی را برای آنها تعریف کرد تا از سو استفاده افراد جلوگیری شود.
با توجه به تعداد بی‌شمار سبک‌ها در فدراسیون رزمی، “استفاده از عنوان عضو تیم ملی، مربی تیم ملی و عناوین مختلف جهانی “زیاد می‌شنویم. در این بین فدراسیون رزمی شاید بیشترین سبک‌ها را تحت پوشش دارد، هر چند که سبک‌های تحت پوشش فدراسیون رزمی به سه دسته انجمن، کمیته و گروه تقسیم بندی شده‌اند و عنوان تیم ملی فقط برای رشته‌هایی که به نام انجمن فعالیت می‌کنند مجاز است و سبک‌های تحت پوشش کمیته و گروه در قالب تیم منتخب به مسابقات اعزام می‌شوند (هر چند مسابقات بین‌المللی، آسیایی، جهانی ،کاپ جهانی، اورآسیا و …) تعریف خاص خود را دارد و نباید به هر کسی اجازه استفاده از این عناوین را داد!
در تقسیم‌بندی سبک‌ها داشتن کشورهای عضو فدراسیون بین‌المللی، کمیته بین‌المللی المپیک، شورای المپیک آسیا و گیمزها را در نظر گرفته‌اند و با توجه به اینکه اکثر سبک‌ها تحت پوشش “کمیته” و “گروه” جایگاه خاصی از نظر بین‌المللی نداشته و خاستگاه اغلبشان کشورمان است و در نهایت برگزاری مسابقات با چند تیم محدود (که بیشتر مهاجران داخل کشورمان هستند) و یا اعزام به کشورهای همسایه که بیشتر مسابقات به صورت سوپر فایت برگزار می‌شود، انجام می‌شود و کلیه هزینه‌ها هم به عهده خانواده ورزشکاران است، اگر تیم ملی یک کشور با هزینه شخصی انجام شود این “تیم ملی” نیست بلکه “تیم میلیه”؛ این را می‌گوییم چون سؤال ما این است؛ مگر در تیم‌ملی از ورزشکار پول می‌گیرند!؟
یعنی در صورت لیاقت هم اگر پول نداشته باشی، اعزامی در کار نیست، نوجوانان و جوانان اعزامی به این مسابقات خود را قهرمان جهان و اورآسیا و بین‌المللی می‌دانند ولی واقعیت امر چنین نیست و فدراسیون‌های فوق، باید اقدامات جدی انجام دهند، از طریق صدا و سیما و جراید و فضای مجازی تا جامعه و خانواده‌های ورزشکاران به قوانین فدراسیونی که فرزندشان در زیر مجموعه آن فعالیت می‌کند، آشنا شوند و برای ورزشکاران “حباب” و برای خانواده آنها “توقع” ایجاد نکنند و موجب سرخوردگی و دلزدگی آنها نشوند.
می‌گویند که ما قهرمان جهان شدیم و هیچ کسی هم برای ما هیچ کاری نکرده است و باعث قهر بیشتر جامعه با ورزش می‌شود و باید جلوی این قضیه را گرفت، گاهاً مشاهده می‌شود برخی رسانه‌های محلی بدون هیچ‌گونه مستنداتی اعم از حکم مربیگری یا عضویت تیم‌ملی با امضای رئیس فدراسیون مربوطه اقدام به پوشش خبری آن می‌کنند که بایستی قبل از انتشار خبر از فدراسیون و اداره ورزش و جوانان استعلام بگیرند تا صحت آن تأیید شود و یا آن را رد کنند، اتفاقی عجیب که اخیراً در استان کردستان رخ داد!
از عجایب روزگار اینست که شورای برون‌مرزی و کمیته فنی فدراسیون‌ها باید جوابگو باشند و صرف اینکه بار مالی برای فدراسیون و وزارت ندارد و پاداش و تسهیلاتی هم به قهرمانان نمی‌دهند و ورزشکاران با هزینه خود اعزام می‌شوند، نباید مجوز داد تا جایگاه قهرمانان و ورزشکاران واقعی و مربیان حقیقی تیم ملی خدشه نپذیرد. نباید به هر کسی مجوز فعالیت به عنوان سبک در هر فدراسیونی را بدهند و سخت‌ترین گزینش‌ها را در نظر بگیرند و مجوزهایی که قبلاً هم داده شده بایستی مجدداً بررسی کنند تا در صورت عدم کسب استانداردهای لازم، حذف شوند.
مقام عالی وزارت، معاونت قهرمانی و شورای سازماندهی سبک‌ها، یک تیم از کارشناسان زبده و کاردان و آشنا با دیپلماسی ورزشی – رزمی، بین‌المللی تشکیل دهند تا بعد از تعیین جایگاه رشته‌های رزمی از نظر جهانی و المپیک، بین‌المللی و سبک‌هایی که ماهیت ایرانی دارند، دسته‌بندی کرد و کمیته‌ای را برای نظارت و ارزشیابی آنها در وزارت تشکیل داد تا جایگاه و ارزش هر رشته‌ای مشخص شود و مردم از سر در گمی نجات پیدا کنند.
ورزش نماد اخلاق، جوانمردی و مردم داری است نباید اجازه دهیم یک سری افراد محدود با دروغ و تزویر باعث دوری مردم از ورزش شوند.
یادداشت: سید بهمن رضوی، مربی ورزش‌های رزمی و موی‌تای
انتهای پیام/