از دفاع مقدس تا جنگ 12روزه؛ ایران چگونه از همه بحرانها عبور کرد؟
اعتراف دیرهنگام جهان به یک حقیقت روشن
18 آذر 1370 نقطه عطفی در تاریخ سیاسی و حقوقی جمهوری اسلامی ایران است؛ روزی که سازمان ملل متحد با انتشار بیانیهای رسمی، صدام حسین و رژیم بعث عراق را آغازگر جنگ هشتساله معرفی کرد. این گزارش پس از سالها تلاش دیپلماتیک ایران، بررسیهای کارشناسی و جمعآوری شواهدی ارائه شد که نقض گسترده قوانین بینالمللی توسط عراق را اثبات میکرد.
بر اساس بند 6 قطعنامه 598، دبیرکل سازمان ملل موظف بود مسئول آغاز جنگ را مشخص کند. خاویر پرز دکوئیار پس از دریافت گزارشهای کامل از ایران و عراق، در آذر همان سال تأکید کرد که دلایل عراق فاقد محتوا، غیرقابلقبول و مغایر با واقعیات است. او به صراحت نوشت: حمله 22 سپتامبر 1980 علیه ایران را نمیتوان مطابق منشور ملل متحد و اصول شناختهشده بینالمللی توجیه کرد و بغداد مسئول آغاز جنگ است.
این گزارش تاریخی نهتنها سیاهترین چهره تجاوزکارانه رژیم بعث را آشکار کرد، بلکه به نمادی از حقانیت دفاع ملت ایران تبدیل شد.
مهمترین محورهای گزارش دکوئیار
گزارش دبیرکل سازمان ملل شامل نکات مهمی بود که هر یک نشاندهنده نقض فاحش قوانین بینالمللی توسط عراق است که از جمله آن میتوان به موارد زیر اشاره کرد:
شروع جنگ با ایران نقض صریح حقوق بینالملل بود.
عراق احترام لازم به تمامیت ارضی ایران نداشت.
دلایل ادعایی عراق فاقد ارزش حقوقی و غیرقابلقبول بود.
استفاده غیرقانونی از زور توسط عراق محرز است
حمله 31 شهریور 1359 کاملاً غیرموجه و مغایر منشور سازمان ملل بود.
استفاده عراق از سلاح شیمیایی علیه مناطق مسکونی ایران، از جمله سردشت، تأیید شد.
این موارد نهتنها حقیقت جنگ را در سطح جهانی آشکار کرد، بلکه اعتبار حقوقی دفاع ایران را تثبیت نمود.
بازتاب جهانی؛ تثبیت حقانیت ایران
بلافاصله پس از انتشار گزارش، رسانهها و تحلیلگران غربی این سند را دلیل روشن بیگناهی ایران و اثبات تجاوز رژیم بعث دانستند. بسیاری از مفسران نوشتند که این گزارش باید سالها پیش منتشر میشد تا روایت تحریفشدهای که برخی قدرتها از جنگ ساخته بودند، اصلاح شود.
اما با وجود این تأخیر، جهان ناچار شد به حقیقتی اعتراف کند که ملت ایران از آغاز جنگ آن را فریاد میزد: ایران آغازگر نبود، بلکه مدافع بود.
از جنگ تحمیلی تا جنگ نرم، جنگ ترکیبی و جنگ 12 روزه
تاریخ پس از انقلاب اسلامی، سرشار از آزمونهای سخت و دشمنیهای آشکار و پنهان علیه جمهوری اسلامی ایران است. جنگ تحمیلی تنها یکی از اشکال دشمنیها بود. پس از آن، دشمنان ایران مسیرهای دیگری را برای فشار بر ملت ایران برگزیدند؛ مسیرهایی که با شکلهای نوین جنگ همپوشانی داشت: تحریمهای گسترده و فلجکننده، جنگ روانی و رسانهای، جنگ نرم، فرهنگی و شناختی، جنگ اقتصادی و تروریسم مالی، جنگ ترکیبی و عملیاتهای چندلایه علیه امنیت ملی و امروز، جنگ 12روزه علیه ایران.
جنگ 12روزه، نمادی از نسخه جدید دشمنیها علیه ایران بود؛ جنگی که در آن ابزارهای سخت و نرم، دیپلماسی و تهدید، عملیات میدانی و رسانهای بهطور همزمان بهکار گرفته شد. اما همانگونه که در دفاع مقدس ملت ایران با اتکا به ایمان، وحدت ملی و رهبری هوشمندانه از بحران عبور کرد، در این جنگ نوظهور نیز اقتدار دفاعی و انسجام ملی سبب شد توطئهها ناکام بماند.
پیوستگی یک حقیقت؛ ایران همیشه مورد دشمنی بوده اما هرگز شکست نخورده است؛ از 8 سال جنگ تحمیلی تا دههها تحریم و ترور و جنگ نرم، و اکنون تا جنگ 12روزه، یک خط روشن وجود دارد؛ دشمنان انقلاب اسلامی هرگز از مقابله با ایران دست نکشیدهاند و در مقابل آن، حقیقتی روشنتر وجود دارد: ملت ایران نیز هرگز از مقاومت و پیشرفت باز نمانده است.
در تمام این سالها، رهبری حکیمانه امام خمینی(ره) و سپس امام خامنهای(مدظلهالعالی)، ملت ایران را از خطرات بزرگ عبور داد؛ از هشت سال دفاع مقدس در جنگ تحمیلی رژیم بعث گرفته تا عبور از تهدیدات آمریکا، بحرانهای منطقهای و نهایتاً جنگهای نوین.
عبور از گردنههای سخت با تکیه بر مردم و رهبری
گزارش پرز دکوئیار تنها روایت یک جنگ نیست؛ سند ماندگاری است بر اینکه حقانیت ایران، حتی در میان بازیهای پیچیده سیاسی جهان، در نهایت روشن شد.
امروز نیز در مواجهه با جنگهای ترکیبی و حملات چندلایه دشمنان، تجربه دفاع مقدس و آن سند تاریخی، یادآور این حقیقت است که ایران اسلامی با پشتوانه مردم، فرهنگ مقاومت و رهبری حکیمانه، از هر پیچ تاریخی و هر جنگ نابرابر و ناجوانمردانه با سرافرازی عبور کرده و خواهد کرد.