نقش پنهان اروپا در تجهیز تروریستهای «واکنش سریع» سودان
پس از سقوط البشیر در کودتای سال ۲۰۱۹، دوره انتقالی بین غیرنظامیان و نظامیان نتوانست جناحهای رقیب را متحد کند. این بیثباتی سیاسی به شورشهای محلی و رقابت بین نیروهای مسلح سودان (SAF) و نیروهای واکنش سریع (RSF) منجر شد.
اتحادیه اروپا با پیگیری راهبرد «بینالمللیسازی» مدیریت مهاجرت، کمکها، آموزشها و تجهیزات ارائه شده به کشورهای آفریقایی را به بهانه کاهش مهاجرت غیرقانونی به اروپا مدیریت کرد. این رویکرد در سودان، عواقب ناخواسته و مخربی به بار آورد و اموال اختصاص داده شده به «مدیریت مهاجرت» و «ظرفیتسازی»، با قاچاق تسلیحات و نظارت ضعیف در هم آمیخت.
دولتهای اروپایی، بهویژه انگلیس، با علم به اینکه این پولها به تجهیزات نیروهای واکنش سریع تبدیل میشود، به کمکهای خود ادامه دادند. بین سالهای ۲۰۱۴ و ۲۰۱۸، اتحادیه اروپا بیش از ۲۰۰ میلیون یورو از طریق «صندوق اضطراری اروپا برای آفریقا» و طرح «مدیریت بهتر مهاجرت» به سودان تزریق کرد. این بودجه همکاری بین اتحادیه اروپا و ساختارهای امنیتی سودان، از جمله واحدهای ادغام شده در نیروهای واکنش سریع، را تقویت کرد.
«پروژه ایناف» در سال ۲۰۱۷ هشدار داد که خطرناکترین جنبه نقش اروپا در سودان، بهرهمندی نیروهای واکنش سریع از کمکهای مالی است. در سال ۲۰۱۹، اتحادیه اروپا فعالیتهای مرتبط با کنترل مهاجرت در سودان را به دلیل نگرانی از انحراف منابع، به حالت تعلیق درآورد.
با عمیقتر شدن درگیریها، تسلیحات و مهمات خارجی، بهویژه اروپایی، در میان نیروهای واکنش سریع یافت شد. سازمان عفو بینالملل در نوامبر ۲۰۲۴ گزارش داد که نفربرهای زرهی «نمر عجبان» به سیستمهای دفاعی ساخت شرکت فرانسوی گالکس مجهز بودهاند. همچنین، خمپارههای ۸۱ میلیمتری متعلق به بلغارستان در میان تسلیحات نیروهای واکنش سریع در شمال دارفور کشف شد.
روزنامه گاردین در اکتبر گذشته فاش کرد که تجهیزات نظامی انگلیسی از جمله سیستمهای هدفگیری سلاحهای سبک و موتورهای زرهی در اختیار نیروهای واکنش سریع قرار دارد. این اطلاعات نشان میدهد که سلاحهای ساخت اروپا، با وجود ممنوعیتها، در اختیار طرفین درگیریها در سودان قرار گرفته است.