شهید مفتح در دهه 30 آسیبهای فکری دهه 50 را پیشبینی کرد
وی افزود: شهید مفتح در دورهای میزیست که جامعه ایران در حال عبور از یکی از دشوارترین پیچهای تاریخی خود بود. دورهای که سخن گفتن از پیوند عقلانیت دینی با علوم جدید نیازمند شجاعتی کمنظیر بود. او در همان مقطع حساس نشان داد که دین میتواند موتور محرک آگاهی اجتماعی و مسئولیتپذیری جمعی باشد.
وی با اشاره به اینکه شهید مفتح باور داشت اگر علم از معنویت جدا شود، به ابزاری درخدمت قدرت و سلطه تبدیل خواهد شد و اگر دیانت از عقل و دانش فاصله بگیرد، به تحجر و جمود فکری میانجامد تصریح کرد: تلاشهای شهید مفتح برای تحقق وحدت حوزه و دانشگاه، برخاسته از یک دغدغه عمیق معرفتی و تمدنی بود، نه رویکردی شعاری یا صرفاً سیاسی.
جامعیت شخصیت شهید مفتح
حجتالاسلام محمدهادی مفتح، عضو هیئت علمی دانشگاه قم و فرزند شهید مفتح نیز در این مراسم اظهار داشت: شهید مفتح در برابر پروژه هدفمند رضاخان و محمدرضا پهلوی برای گسست علم از دین، الگویی جامع از زیست حوزوی و دانشگاهی ارائه کرد و با خون خود، نهال این نظریه تمدنساز را آبیاری کرد.
وی با اشاره به تفاوت راهبرد فرهنگی دو دوره پهلوی تصریح کرد: رضاخان با زور و اجبار میخواست کشف حجاب را عملی کند و در این مسیر شکست خورد اما محمدرضا پهلوی همان اهداف را از مسیر تخریب فرهنگی پیش برد و بسیاری از زنانی که با فشار رضاخان حجابشان را از دست ندادند، در دوره محمدرضا به اختیار حجاب را کنار گذاشتند.
مفتح با اشاره به اینکه همین نگاه و رویکرد در حوزه علم و دین وجود داشت، گفت: رضاخان با فشار بر حوزه و محدودیت برای روحانیت میخواست جدایی علم و دین را تحمیل کند، اما محمدرضا این پروژه را با القائات فرهنگی پیش برد.در دورانی که اقبال به حوزهها کم بود، شهید مفتح با احساس وظیفه، مسیر تحصیل علوم حوزوی را برگزید.
وی افزود: شهید مفتح با وجود امکان ورود مستقیم به دانشگاه بهعنوان استاد، ترجیح داد دانشجو شود تا دانشگاه را از منظر دانشجو لمس کند. ما در میان بزرگان، شخصیتی نداریم که هم طلبه و مدرس حوزه بوده باشد، هم دانشجوی دانشگاه و هم استاد دانشگاه. این جامعیت، شهید مفتح را ممتاز میکند.
فرزند شهید مفتح گفت: این شهید بزرگوار در دهه 30 این خطر را احساس کرد که اگر دانشگاهیان با دینشناسان متخصص ارتباط نداشته باشند، یا از دین بیگانه میشوند یا دچار دینفهمی انحرافی. این دغدغه در مقالات ایشان کاملاً مشهود است. فاجعه سال 54، یعنی خروج رسمی برخی گروههای دانشگاهی مسلمان از دین و گرایش به مارکسیسم، نتیجه همین گسست بود.
وی با تاکید بر همفکری و همزبانی حوزه و دانشگاه از منظر شهید مفتح گفت: شهید مفتح تمام عمر خود را وقف این مسیر نورانی کرد و پس از انقلاب، نخستین سمینار وحدت حوزه و دانشگاه را در همین سالن برگزار کرد اما یکماه بعد به شهادت رسید. زندگی 51 ساله شهید مفتح، برکاتی عمیق برای جامعه ما به همراه داشت. نظریه وحدت حوزه و دانشگاه که شهید مفتح بانی آن بود، امروز با مخالفتی در اصل ضرورت مواجه نیست.