زنان پشت جبهه؛ فرشته‌ای از مریوان که جنگ را با عشق تاب آورد

به گزارش بخش استان‌ها در وبانگاه به نقل از خبرگزاری تسنیم از مریوان، زنان شهیده کرد، روایت پنهان اما تعیین‌کننده‌ای از تاریخ مقاومت این سرزمین‌اند؛ زنانی که در جغرافیایی پرالتهاب، میان جنگ، ناامنی و محرومیت، آگاهانه ایستادند و هزینه دادند. آنان نه فقط قربانیان جنگ، بلکه کنشگران آگاه دفاع از وطن بودند؛ زنانی که شهادتشان حاصل انتخاب بود، نه تصادفِ خشونت.

در سال‌هایی که کردستان هم‌زمان با جنگ تحمیلی و ناامنی‌های داخلی دست‌وپنجه نرم می‌کرد، زنان شهیده کرد در خط مقدم صبر و شجاعت ایستادند؛ گاه در قامت پرستار و امدادگر، گاه در لباس معلم و گاه در نقش مادرانی که فرزندانشان را با ایمان و غیرت راهی جبهه‌ها کردند و خود نیز از آتش ترور، بمباران و ناامنی در امان نماندند.

رشادت این زنان، فقط در لحظه شهادت خلاصه نمی‌شود، بلکه در سال‌ها ایستادگی پیش از آن معنا پیدا می‌کند. زنانی که در شرایطی سخت، میان تهدید گروه‌های ضدانقلاب، کمبود امکانات و فشارهای اجتماعی، مسئولیت حفظ خانواده، پشتیبانی از رزمندگان و تداوم زندگی را هم‌زمان بر دوش کشیدند و با وجود همه خطرها، میدان را ترک نکردند.

زنان شهیده کرد، تصویر زن منفعل و حاشیه‌نشین را به‌کلی دگرگون کردند. آنان نشان دادند زن کرد، نه فقط روایت‌گر رنج، بلکه بازیگر اصلی مقاومت است؛ زنی که هم فرهنگ و هویت بومی را پاس داشت و هم در دفاع از تمامیت ارضی ایران، بی‌هیچ تردیدی جان خود را نثار کرد.

شهادت این زنان، سند روشنی است بر اینکه دفاع مقدس و امنیت امروز، حاصل فداکاری مردان تنها نیست. خون زنان شهیده کرد، در کنار خون رزمندگان، پایه‌های امنیت و آرامش این سرزمین را استوار کرده است؛ حقیقتی که اگر نادیده گرفته شود، بخشی از تاریخ به‌عمد ناقص روایت شده است.

امروز، یاد و نام زنان شهیده کرد، تنها یک خاطره احساسی نیست؛ یک مطالبه تاریخی است. مطالبه برای دیده‌شدن، روایت‌شدن و ثبت نقش زنانی که بی‌هیاهو جان دادند تا کردستان بماند، ایران بماند و مفهوم مقاومت، معنایی کامل‌تر پیدا کند.

کردستان، سرزمین استقامت و رنج، در سال‌های جنگ تنها میدان درگیری نبود؛ میدان آزمون ایمان و فداکاری زنانی بود که بی‌ادعا، بار سنگین پشتیبانی از جبهه‌ها را بر دوش کشیدند. زنانی که در سکوت، تاریخ را ساختند و نامشان کمتر گفته شد. فرشته تبرزه، بانوی اهل مریوان از جمله همین زنان است، زنی که نوجوانی‌اش را در سایه آژیر خطر، بمباران و اضطراب گذراند، اما هرگز میدان خدمت را ترک نکرد.

وی در روزهایی پا به نوجوانی گذاشت که مریوان بوی باروت می‌داد و آسمانش ناامن بود. روزهایی که صدای آژیر خطر، زندگی مردم را متوقف می‌کرد و خانواده‌ها هراسان به پناهگاه‌ها می‌دویدند، اما برای فرشته و زنانی چون او، جنگ فقط ترس نبود؛ مسئولیت بود. مسئولیتی که آن‌ها را از خانه به مسجد، از حسینیه به پای دیگ‌های جوشان غذا و از شب‌های تار به نخ و سوزن و بافتنی کشاند.

فرشته تبرزه از همان سال‌ها، همراه مادران و دختران شهر، در پشت جبهه فعال بود؛ در تهیه و پخت غذا برای رزمندگان، آماده‌سازی بسته‌های تدارکاتی، دوخت لباس و بافت کلاه و جوراب برای رزمندگانی که در سرمای کوهستان‌های غرب کشور می‌جنگیدند. شب‌ها چراغ خانه‌ها خاموش نمی‌شد؛ دستان کوچک اما مصمم دختران نوجوان تا نیمه‌شب نخ می‌بافت و هر رج، نشانی از عشق به وطن و ایمان به راهی بود که رزمندگان در پیش گرفته بودند.

زندگی فرشته، پس از جنگ نیز از مسیر خدمت جدا نشد. خاطرات سال‌های دفاع مقدس، برای او نه یک گذشته دور، بلکه بخشی از هویت و باورش بود. او همواره خود را وامدار روزهایی می‌دانست که زنان کرد، بی‌آن که دیده شوند، ستون‌های پشتیبان جبهه‌ها بودند. روایت زندگی او، روایت زنانی است که جنگ را زندگی کردند، زخم‌هایش را دیدند و با صبر، آن را تاب آوردند.

فرشته تبرزه، نماد زن کرد مقاومی است که اگر چه در خط مقدم به شهادت نرسید، اما روح و جوانی‌اش را در مسیر دفاع از وطن نثار کرد؛ زنی که پشت جبهه، بی‌ادعا و بی‌نام، سنگری از عشق ساخت و در حافظه تاریخی کردستان، جاودانه شد.

رشادت زنان شهیده کرد نقطه اتصال رنج و مقاومت در تاریخ معاصر این سرزمین است؛ زنانی که در سخت‌ترین شرایط، میان ناامنی، جنگ و فشارهای اجتماعی، ایستادند و با جان خود از هویت، ایمان و وطن دفاع کردند. روایت زندگی و شهادت آنان، یادآور این حقیقت است که امنیت امروز، محصول ایثار انسان‌هایی است که بی‌ادعا از همه‌چیز خود گذشتند.

اگر این نقش به‌درستی روایت نشود، تاریخ دفاع مقدس در کردستان ناقص خواهد ماند. زنان شهیده کرد نه در حاشیه، بلکه در متن تحولات ایستادند و با حضور آگاهانه، تصویر زن مقاوم و مسئولیت‌پذیر را بازتعریف کردند؛ تصویری که فراتر از کلیشه‌ها، حامل پیام شجاعت، ایمان و مسئولیت اجتماعی است.

امروز زنده نگه‌داشتن یاد این زنان، صرفاً یک وظیفه احساسی نیست، بلکه یک مسئولیت فرهنگی و تاریخی است؛ مسئولیتی برای ثبت حقیقت، انتقال تجربه مقاومت به نسل‌های آینده و جلوگیری از فراموشی نقش زنانی که ستون‌های پنهان پایداری در کردستان بودند.

در همین راستا برگزاری کنگره 5536 شهید استان کردستان در سال آینده، فرصتی ارزشمند برای بازخوانی دقیق و منصفانه تاریخ ایثار در این دیار است؛ کنگره‌ای که می‌تواند با برجسته‌سازی نقش زنان شهیده و ایثارگر، ادای دینی شایسته به همه شهیدان این استان باشد و روایت مقاومت کردستان را با نگاهی کامل‌تر و عمیق‌تر به نسل امروز و فردا منتقل کند.