روایت حسن روشن از سه نسل فوتبال و خاطره تلخ درگذشت برادر پس از پیروزی مقابل شهربانی

به گزارش بخش ورزشی وبانگاه ، حسن روشن، پیشکسوت فوتبال ایران، در برنامه «پنجره‌ای رو به جام» که از آپارات‌اسپرت پخش شد، به مرور خاطرات دوران بازیگری خود پرداخت. او با اشاره به نخستین گام‌هایش در عرصه فوتبال گفت: "من در جمع توپ‌جمع‌کن‌هایی فعالیت می‌کردم که در کنار فوتبالیست‌های بزرگی همچون مرحوم جدی‌کار، کوزه‌کنانی و پدرم، صدقیانی، حضور داشتند. بعدها که به تیم ملی و تیم یازده تاج راه پیدا کردم، آقای کوزه‌کنانی سرپرست تیم تاج و آقای صدقیانی سرپرست تیم ملی بودند. به همین دلیل می‌توان گفت من فوتبال را در ارتباط با سه نسل متفاوت تجربه کردم."

روشن با بیان این‌که توپ‌جمع‌کنی برای آن‌ها افتخار بزرگی بود، افزود: "پدرم فوتبالیست حرفه‌ای بود، هرچند در آن دوران فوتبال به شکل ملی امروزی برگزار نمی‌شد و بیشتر به‌صورت تیم‌های محلی و منطقه‌ای مانند تهران و آبادان بود. با توجه به این‌که پدرم اهل آبادان بود، نقش مؤثری در پیشرفت من داشت. بسیاری از نکات ظریف و جزئی فوتبال را از مرحوم جدی‌کار، آقای کوزه‌کنانی و پدرم آموختم؛ مسائلی که در آن زمان کاربرد فراوانی داشت. پدرم در پست سنتر هافبک دفاعی (دفاع وسط) بازی می‌کرد."

پیشکسوت فوتبال کشورمان در ادامه به نخستین بازی رسمی خود برای تیم تاج اشاره کرد و گفت: "نخستین بازی رسمی من برای تیم تاج برگزار شد، هرچند یکی دو سال پیش از آن به‌صورت غیررسمی در دیدارهایی مقابل تیم‌هایی از جمله برزیل بازی کرده بودم. برادرم علاقه‌مند به تیم پرسپولیس بود و در آن دوران کری‌خوانی‌هایی هم میان ما وجود داشت. درست زمانی که از تیم جوانان به تیم بزرگسالان تاج منتقل شدم، نخستین بازی‌مان مقابل تیم شهربانی برگزار می‌شد. همان روز برادرم در اثر زمین خوردن با دوچرخه دچار سانحه شد و در بیمارستان شهدای فعلی بستری بود. با وجود شرایط روحی سخت، ما آن دیدار را برگزار کردیم و با نتیجه سه بر صفر پیروز شدیم که یکی از گل‌ها را من با ضربه قیچی به ثمر رساندم. پس از پایان بازی، با خوشحالی راهی بیمارستان شدیم، اما متأسفانه هنگام رسیدن متوجه شدیم که بیمارستان تعطیل شده و برادرم همان روز فوت کرده بود. آن روز برای من به‌طور هم‌زمان، هم روزی سرشار از شادی و هم روزی آکنده از اندوه بود."

روشن در بخش دیگری از صحبت‌هایش به آغاز درخشش خود با بازی‌های آسیایی هم‌زمان با حضور فرانک اوفارل روی نیمکت تیم اشاره کرد و گفت: "واقعیت این است که زحمات مربیان تیم‌های جوانان در باشگاه، مجموعه باشگاه و همچنین مرحوم حشمت مهاجرانی، نقش تعیین‌کننده‌ای در موفقیت‌های ما داشت. نتیجه این تلاش‌ها قهرمانی در آسیا بود؛ دوره‌ای که حدود ۱۰ سال در سطح قاره حرف اول را می‌زدیم."

وی یکی از به‌یادماندنی‌ترین صحنه‌ها را مربوط به مراسم اهدای مدال پس از قهرمانی در بازی‌های آسیایی دانست و افزود: "هنگام توزیع مدال‌ها، از طریق بلندگو نام بازیکنان اعلام می‌شد. زمانی که نام سه نفر از بازیکنان ما، مرحوم آشتیانی، مرحوم کاشانی و آقای جباری برای دریافت مدال خوانده شد، اعلام کردند که این بازیکنان از فوتبال ملی خداحافظی کرده‌اند و خودشان تصمیم به کناره‌گیری گرفته‌اند. نکته مهم اینجاست که تنها یک هفته بعد، اردوهای آماده‌سازی برای المپیک آغاز شد و بدون ایجاد خلأ جدی، بازیکنان جایگزین وارد تیم شدند. به‌عنوان مثال، حسن نظری جای مرحوم آشتیانی را گرفت و چند بازیکن جوان دیگر مانند قاسم‌پور، مرحوم دانایی‌فرد و فتحی به تیم اضافه شدند، بدون این‌که افت محسوسی در کیفیت تیم ایجاد شود."

روشن با مقایسه شرایط آن دوره با وضعیت فعلی فوتبال ایران گفت: "تفاوت اساسی آن دوره با شرایط فعلی در همین موضوع است. آن زمان، برای بازیکنانی که کنار می‌رفتند یا خداحافظی می‌کردند، همواره جایگزین‌های آماده و شایسته وجود داشت اما امروز متأسفانه چنین پشتوانه‌ای نداریم. ای‌کاش روند قهرمانی آسیا و توجه جدی به رده‌های پایه ادامه پیدا می‌کرد، چرا که اساس قدرت تیم ملی از تیم‌های جوانان شکل می‌گیرد. اگر امروز به فوتبال کشورهایی مانند عربستان، ژاپن و کره نگاه کنیم، می‌بینیم که آن‌ها زمانی وارد این مسیر شدند که ما سال‌ها جلوتر بودیم، در دورانی که آن‌ها تازه در فکر راه‌اندازی مدارس فوتبال بودند. اما متأسفانه امروز شرایط به‌گونه‌ای است که جایگاه ما با آن کشورها قابل مقایسه نیست و آن‌ها فاصله قابل‌توجهی از ما گرفته‌اند."