کاوشگر پارکر ناسا لحظه خیرهکننده چرخش باد خورشیدی را ثبت کرد
به گزارش بخش اقتصاد وبانگاه بر اساس دادههای منتشرشده در ایسنا، تصاویر ثبتشده توسط کاوشگر پارکر نشان میدهند که خورشید چگونه انرژی مغناطیسی خود را بازیافت میکند. این فرآیند بر شکلگیری طوفانهای خورشیدی بعدی تأثیر میگذارد و امکان پیشبینی دقیقتر آبوهوای فضایی را در آینده فراهم میکند.
این ویدئو مجموعهای از تصاویر است که در نزدیکترین عبور پارکر از خورشید در شب کریسمس 2024 ثبت شده است. در آن زمان، فضاپیما تنها در فاصله 6.1 میلیون کیلومتری سطح خورشید قرار داشت. در این پرواز، پارکر یک فوران خورشیدی را مشاهده و تودهای درخشان از پلاسمای فوقداغ را هنگام بیرون ریختن از خورشید ثبت کرد.
این ابر خورشیدی، مانند بخاری که در هوای سرد از دهان بیرون میآید، ابتدا به بیرون حرکت میکند و سپس بخشی از آن نازک شده و دوباره به سمت خورشید خم میشود. این ماده بازگشتی توسط میدانهای مغناطیسی قدرتمند کشیده میشود. برخی از این حلقهها به سمت فضا ادامه مسیر میدهند و برخی دیگر دوباره به خورشید متصل میشوند.
نور رافائی، دانشمند پروژه پارکر در آزمایشگاه فیزیک کاربردی دانشگاه جانز هاپکینز، در اینباره گفت: «پیشتر نشانههایی دیده بودیم که مواد میتوانند به این شکل به خورشید بازگردند، اما دیدن آن با این وضوح واقعاً شگفتانگیز است.»
آنچه پارکر مشاهده کرد، یک پرتاب جرم تاجی (CME) بود؛ فورانی از پلاسمای فوقداغ خورشید که اگر به سمت زمین هدایت شود، میتواند طوفانهای ژئومغناطیسی قدرتمندی ایجاد کند. این طوفانها میتوانند شبکههای برق، ارتباطات رادیویی و سامانههای ناوبری ماهوارهای را مختل کرده و شفقهای قطبی خیرهکنندهای را به وجود آورند.
در این ویدئو، هنگامی که فوران تاجی از خورشید گسترش مییافت، میدانهای مغناطیسی اطراف آن کشیده شدند تا جایی که مانند «رشتههای یک پارچه کهنه که بیش از حد کشیده شده باشد» پاره شدند. این میدانهای مغناطیسی بلافاصله دوباره متصل شدند و حلقههای عظیمی را شکل دادند؛ برخی به بیرون ادامه مسیر دادند و برخی دیگر به سمت خورشید برگشتند و تودههای ماده خورشیدی را با خود کشیدند. این فرآیند «جریانهای ورودی» نام دارد.
این مواد بازگشتی با میدانهای مغناطیسی نزدیک سطح خورشید تعامل کرده و آنها را تغییر میدهند؛ تغییراتی که میتواند مسیر پرتابهای تاجی آینده را دگرگون کند. چنین جریانهای ورودی پیشتر توسط مأموریتهایی مانند رصدخانه SOHO از فاصله دور مشاهده شده بودند، اما تصاویر نزدیک پارکر مقیاسهایی را آشکار کردند که تاکنون دیده نشده بود.
برای نخستین بار، دانشمندان توانستند سرعت و اندازه تودههای بازگشتی به خورشید را مستقیماً اندازهگیری کنند؛ دادههایی که اکنون برای بهبود مدلهای آبوهوای فضایی و محیط پیچیده مغناطیسی خورشید به کار گرفته میشوند.
در نهایت، این پژوهش میتواند به دانشمندان کمک کند تا اثرات آبوهوای فضایی را در سراسر منظومه شمسی در بازههای زمانی طولانیتر از آنچه اکنون ممکن است، پیشبینی کنند.