آیت الله رشاد خبر داد: برگزاری 9 هزار کرسی ترویجی

وی با مرور پیشینه شکلگیری هیئت حمایت از کرسیهای نظریهپردازی گفت: این هیئت در پی پاسخ رهبر معظم انقلاب به درخواست فضلای حوزه علمیه برای نهادینهسازی نظریهپردازی، نقد و مناظره علمی، از 16 بهمن 1381 فعالیت خود را آغاز کرده و اکنون بیش از 22 سال سابقه دارد.
رئیس هیئت حمایت از کرسیهای نظریهپردازی با اشاره به استقرار دوباره این هیأت در فرهنگستان علوم افزود: هیأت حمایت به موطن اصلی خود بازگشته است. فرهنگستان علوم هم با داشتن جایگاه معتبر علمی، همراهی و همدلی قابل تقدیری در این دوره از هیات حمایت داشته است.
آیتالله رشاد با تشریح دیدگاه خود درباره علوم رفتاری تصریح کرد: انسان دارای پنج ضلع وجودی شامل دانش، بینش، معنویت، اخلاق و کنش است؛ و علوم رفتاری میتواند متکفل ضلع ششم باشد؛ یعنی مدیریّت و صورتبندی نهاییِ رفتار انسان که برآیند همه این اضلاع است.
وی افزود: در هندسه معرفتی دین، این پنج ضلع زمانی عینیت پیدا میکنند که در بستر رفتار انسان متجلی شوند و علوم رفتاری دقیقاً با این نقطه اتصال سروکار دارد.
رئیس هیئت حمایت از کرسیهای نظریهپردازی، نقد و مناظره با تأکید بر اینکه «علم دینی به معنای نفی تجربه یا علوم موجود نیست»، گفت: تجربه، روش تولید علم است نه منبع نظریه. نظریهپردازی نیازمند عقل، تحلیل و نگاه کلان است و علم دینی، علمی چندمنبعی است که از عقل، نقل، تجربه و شهود بهره میبرد.
وی با اشاره به ضرورت کار جمعی در تولید علم اظهار کرد: نظریه محصول کار فردی صِرف نیست؛ گاه در طول قرنها و با مشارکت اندیشمندان متعدد شکل میگیرد. نه دانشگاه بهتنهایی قادر به تولید علوم انسانی دینی است و نه حوزه بهتنهایی؛ این مسیر نیازمند همافزایی حوزه و دانشگاه است.
آیتالله رشاد با انتقاد از قالبزدگی در نظام علمی کشور گفت: ما بیش از حد درگیر قالبها شدهایم؛ گاهی محتوا فدای شکل میشود. نظریه الزاماً مقاله چندهزارکلمهای نیست؛ گاه یک ایده کوتاه میتواند دههها اندیشه را درگیر کند.
وی با ارائه آماری از عملکرد هیئت خاطرنشان کرد: در بیش از دو دهه فعالیت، حدود 9 هزار کرسی ترویجی در کشور برگزار شده و نزدیک به 150 کمیته دستگاهی شکل گرفته است، اما با وجود بیش از 10 هزار عضو هیأت علمی مرتبط، هنوز تعداد نظریههای دفاعشده متناسب با ظرفیت کشور نیست. رئیس هیئت حمایت از کرسیهای نظریهپردازی با اشاره به چالشهای حمایتی افزود: مشکل اصلی کمبود تشویقها نیست، بلکه نبود نظام منسجم و شبکهمند برای حمایت، معرفی و بهرهبرداری از نظریههاست. وی در پایان با دعوت از استادان علوم رفتاری گفت: از همه اساتید این حوزه دعوت میکنم با هماندیشی، تشکیل هستههای علمی و مشارکت فعال، جریان تولید علوم انسانی و علوم رفتاری را تقویت کنند. آینده این مسیر، امیدبخش است و نیازمند همت جمعی.